Άλλο «τέχνη» και άλλο «απάτη»
Να σας πω δυο κουβέντες για το θέμα της εξαπάτησης. Είμαι ειδικός.
Όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε εξαπατητές. Μάλιστα όσο καλύτερα εξαπατήσουμε το κοινό μας τόσο περισσότερο θα γνωρίσουμε δόξα, χειροκροτήματα, αποθέωση – και γιατί όχι, κάποιες φορές γενναία οικονομική ανταμοιβή.
Η διαφορά – που ως φαίνεται δεν σας είναι και πολύ σαφής – είναι ότι εμείς πριν επιδοθούμε στην τέχνη της εξαπάτησης το δηλώνουμε φαρδιά πλατιά: «στο ρόλο του Άμλετ ο Χ. Ψ.», ή «Μόμπι Ντικ, η φάλαινα», μυθιστόρημα, «η Κάλπικη Λίρα» κινηματογραφική ταινία και ούτω κάθε εξής.
Έτσι, γνωρίζει ο εκ των προτέρων εξαπατούμενος – τίμια πράματα – ότι θα επιδιώξουμε να τον εξαπατήσουμε, με αποτέλεσμα, αν το πετύχουμε για μερικές στιγμές π.χ. στη διάρκεια μιας παράστασης, να δώσουμε το έναυσμα στη φαντασία του «εξαπατηθέντος» να συμπληρώσει αυτά που ελλειπτικά παρουσιάζουμε στη σκηνή και να φτιάξει μέσα του έναν μη-πραγματικό αλλά πολύ ισχυρό σε συμβολισμό κόσμο.
Αυτό λέγεται «τέχνη».
Αν τώρα κάποιος ηθοποιός πράξει και στον εκτός σκηνής βίο του τέτοια πράγματα για να μπορέσει να καρπωθεί άλλα οφέλη ή να τελέσει πράξεις κακές, αυτό λέγεται «απάτη».
Αντώνης Καφετζόπουλος