Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

ΕΙΧΑΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ‘ΠΑΜΕ

 

ΔΡΑΚΑΤΟΣTου Χαράλαμπου Δρακάτου

Προέδρου της Πολιτιστικής Ενώσεως Περάματος

Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα – ιδιαίτερα οι παντρεμένοι, έχουν μια ψυχική απόσταση μεταξύ τους, που παγώνει τις σχέσεις και περιβάλλει με πάγο τα συναισθήματα.

Πολλοί μάλιστα αυτή την αυτόνομη ομοσπονδιακή κατάσταση, την εκφράζουν με το κλασσικό στερεότυπο, «ό,τι είχαμε να πούμε το ‘παμε».

Και εδώ είναι το πρόβλημα. Οι άνθρωποι είτε ζευγάρια, είτε φίλοι, συνεργάτες, συνάδελφοι στη δουλειά, έχουν δυνατότητα σταθερής αρμονικής σχέσης που παράγει ισορροπία ψυχική και δύναμη πνευματική αλλά και θέληση ισχυρή μόνον όταν βρίσκουν μεταξύ τους να μιλήσουν, να γελάσουν, να ενδιαφερθούν για ζητήματα κοινά της καθημερινής ζωής, απλά, εγκάρδια με αγάπη. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη να πλατύνουν τον ορίζοντα της ζωής τους σε αγεωγράφητα νερά προς τέρψη και ικανοποίηση. Ούτε φυσικά έχουν ανάγκη ξένης παρουσίας τρίτων-τετάρτων για να περάσουν την ώρα και να ευδοκιμήσουν οι σκέψεις.

Αυτό το «ότι είχαμε να πούμε το είπαμε», μηχανοποιεί τον εαυτό μας σε μια ρομποτική επανάληψη ηχητικού φωνήματος, που δεν επικοινωνεί με το βαθύτερο είναι του ανθρώπου. Είμαι μια ύπουλη βαριεστημένη κατάσταση της ψυχής που οδηγεί αναπόδραστα σε ραθυμία και υποδούλωση του φρονήματος. Περιχαρακώνεται η θέληση σε ελλειπτική περιδίνηση αδράνειας.

Και αυτό το ολέθριο και αιώνιο ψέμα, κίβδηλη κατάσταση που στερεί τον άνθρωπο από τη δύναμη, τη ζωντάνια και αποστολή του. Εύκολα σίγουρα και σύντομα, βγαίνουμε εκτός τροχιάς και τιθέμεθα στο περιθώριο της ζωής, τους ενδιαφέροντος, της δράσεως.

Ποτέ εμείς οι άνθρωποι δεν τελειώνουμε, ούτε απογοητευόμεθα, ούτε χάνουμε τις ελπίδες μας, ούτε γινόμεθα δούλοι των ισχυρών, εφ’ όσον θέλουμε να ξεκινήσουμε νικητές και να μείνουμε νικητές. Ο εσωτερικός κόσμος μας είναι ατελείωτος και αιώνιος. Μπορεί ίσως εξωτερικά να φαινόμαστε άχυρα του ανέμου πλανώμενα αλλά συγχρόνως είμαστε ένα άπειρο που περικλείει το σύμπαν, αρκεί να το θελήσουμε και να το ζητήσουμε από το πνεύμα του Θεού δημιουργού.

Πρακτικά λοιπόν ποτέ δεν τελειώνει ό,τι έχεις να πεις. Η καθημερινή ζωή σου προσφέρει θέματα ανεξάντλητα.

Δύο άνθρωποι που ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλο βρίσκουν χωρίς κανέναν κόπο χίλια και ένα ζητήματα για να μιλήσουν.

Κάθε ώρα της ημέρας φέρνει μαζί της πλούτο από μικροσυμβάντα, από ευχάριστα και δυσάρεστα, από στεναχώριες, χαρές, αναμνήσεις, σχέδια, ιδέες, προοπτικές.

Και αυτά τα ζωντανά, φρέσκα, καθημερινά επεισόδια, αυτά ακριβώς επεξεργαζόμενα γεννούν τα μεγάλα, ωθούν τον άνθρωπο μπροστά, πραγματοποιούν επιτυχίες, επανασυνδέουν την ιστορική μνήμη ώστε να μπορεί να βρίσκει τις επιπλέον διαστάσεις των γεγονότων.

Ο Νεύτων δεν θα εύρισκε τον νόμο της παγκόσμιας έλξεως (βαρύτητος), αν καθήμενος στον ίσκιο της μηλιάς δεν έπεφτε το μήλο στη κεφαλή του.

Ούτε ο Αρχιμήδης τον νόμο της Ανώσεως εάν δεν εβύθιζε το σώμα στο νερό.

Ούτε ο Οδυσσέας θα συνελάμβανε την ιδέα του Δούρειου Ίππου, εάν δεν έβλεπε ένα φίδι να εξέρχεται κρυφά από το στόμιο ληκύνθου (= μικρός αμφορέας).

Όλα αυτά και άλλα πάμπολα δείχνουν την αέναον παράλληλον ροή των φυσικών γεγονότων σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, με εκείνη του ανθρωπίνου πνεύματος σύμφωνα με τους πνευματικούς νόμους.

Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, στην απειρότητα του χρόνου, συναληθεύουν γεγονότα και ιδέες που είχαν με τους τύπους (λειτουργίες) της ραθυμίας απειροελάχιστες πιθανότητες να συμβούν.

Ο ξύπνιος, ο εν ζωντανή λειτουργία και εν εγρήγορση ευρισκόμενος άνθρωπος είναι ο μόνος που δύναται να αντιληφθή την λάμπουσα πρώτη κατηγορία συμβάντων. Αυτός είναι ο άνθρωπος ο μεμνημένος στο μυστήριο της αποστολής του που δεν ζητάει επεξηγήσεις και αναδρομικές δικαιολογίες, αλλά χαίρεται γιατί το μεγάλο μπορεί και υπάρχει.

– Για λέγε λοιπόν… τι κάνεις εσύ; Τι γίνεται; Πες μου τίποτα νέα. Πως τα περνάς;

Κι εσύ εκείνη την ώρα τελείως βουβός, πετάς ένα «δεν βαριέσαι, τα ίδια και τα ίδια…» σκύβεις το κεφάλι και συνεχίζεις τον βαθύ σου ύπνο της πνευματικής αδράνειας και ραθυμίας. Άξιος ο μισθός για τη ραθυμία, αλλά για σένα αλλοίμονο.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *