Καιρός να ξυπνήσουμε
Υπάρχουν κάποιοι αστικοί μύθοι που κυκλοφορούν στα περίχωρα και στο κέντρο του Πειραιά. Λένε οι μύθοι αυτοί πως για να περάσεις την γέφυρα του Αγίου Διονυσίου θα έπρεπε να είσαι πολύ μάγκας. Σήμερα για να περάσεις την γέφυρα του Αγίου Διονυσίου πρέπει απλά να καταφέρεις να την βρεις καθώς κρύβεται από τις δύο πλευρές της από καφετέριες.
Κάποτε στου Κερατζακη ήταν του Σαραντοπούλου που έπαιζε η Τετράς η ξακουστή. Κι αργότερα η μικρή πλατεία ήταν ένα “μικρό Πασαλιμάνι” με το ξακουστό κασάτο παγωτό. Σήμερα μετά βίας θεωρείς του Κερατζακη σαν ένα αξιόλογο σημείο της πόλης. Οι αστικοί μύθοι του παρελθόντος έχουν αντικατασταθεί από άλλους πιο σύγχρονους που δεν έχουν 
καταγραφεί ακόμη. Αυτοί που θα τους καταγράψουν είναι ακόμη πολύ νέοι για να βάζουν στο χαρτί τις αναμνήσεις τους. Έχουν τη ζωή στη συχνότητα “παρόν”. Όταν θα περάσουν στη συχνότητα “παρελθόν”, τότε θα αναπολήσουν τα νιάτα τους και θα γράψουν τους δικούς τους αστικούς μύθους.
Δεν μπορώ να ξέρω πώς θα είναι η ζωή μετά από πενήντα χρόνια. Δεν θα ζω τότε. Ξέρω όμως ότι οι εξηντάρηδες και βάλε εκείνης της εποχής, αυτοί που διηγούνται και γράφουν την ιστορία, θα έχουν να λένε αστικούς μύθους για τον Κράκαρη. Χιλιάδες κόσμου έχουν περάσει από εκεί και για πολλούς είναι μια εμβληματική περιοχή ήδη από τώρα. Κι αυτό θα αλλάξει καθώς μια κάποια ανάπλαση θα προχωρήσει κι ένα σωρό νέες δράσεις θα ξεκινήσουν. Όπως και να γίνει όμως, ο Κράκαρης θα μείνει σαν ένα τοπόσημο της περιοχής μας. Θα είναι ένας αστικός μύθος του μέλλοντος, ίσως ο πιο μεγάλος για τον Πειραιά.
Ο Νιάρχος είναι πολύ καλύτερο μέρος αυτήν την στιγμή από την παραλία των Λιπασμάτων. Ο Φλοίσβος το ίδιο. Το Τουρκολίμανο είναι εδώ και χρόνια τοπόσημο και εμβληματική Μαρίνα. Μετά από μερικά (αρκετά) χρόνια, όμως, η παραλία των Λιπασμάτων μπορεί όλα αυτά να τα έχει ξεπεράσει. Μοιάζει με όνειρο, αλλά, αξίζει να το ονειρευτούμε. Κι όταν τελειώσει το όνειρο και ξυπνήσουμε, όσοι ζητήσαμε να εκπροσωπήσουμε αυτόν τον λαό, ας ανασκουμπωθούμε για να το πετύχουμε. Γιατί δεν είναι ένα ακραίο όνειρο. Το βλέπω πως μπορεί να γίνει πράξη, αρκεί να ενώσουμε δυνάμεις κι όχι να ψάχνουμε για τις “αγεφύρωτες” διαφορές μας.
Ας βρούμε την καλύτερη διαδρομή για να προχωρήσουμε κι ας την ακολουθήσουμε με συνέπεια κι επιμονή. Ο δήμος πρέπει να γίνει ο “επισπεύδων”, αυτός που νοιάζεται κι ενδιαφέρεται και βιάζεται να τελειώνει με αυτήν την περιοχή. Να φωνάξουμε τον κύριο εκείνο που όρισε ο πρωθυπουργός ως υπεύθυνο για την ανάπλαση. Τόσος καιρός πέρασε κι ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ας μάθουμε τι έγινε εκείνη η εξαγγελία για κέντρο καινοτομίας. Ας βάλουμε μπροστά τους κυβερνητικούς βουλευτές. Αντί να τους λοιδορούμε, ας τους φορτώσουμε με “δουλειές”. Αν θέλουν να είναι χρήσιμοι, ας τους κάνουμε δικά μας εργαλεία.
Η Δραπετσώνα και το Κερατσίνι μπορούν να γίνουν από σκουπιδότοπος η αιχμή του δόρατος της αναβάθμισης του Πειραιά. Είναι στο χέρι μας κι είναι, επιπλέον, και καθήκον μας να το κάνουμε. Ας μην χαθεί κι άλλος χρόνος. Φτάνει πια.
Γιώργος Τσιρίδης