Κανατσέλης Γιάννης. Του ήλιου αχτίδα

Του ήλιου αχτίδα

 

Σε είδα φως μου λατρεμένο

με μάτια κόκκινα κι υγρά

είπα να έρθω πιο κοντά σου

μα συ ξεμάκραινες γοργά.

 

Είχες απόμακρο το βλέμμα

και το κεφάλι σου σκυφτό

έπεφταν δάκρυα στο χώμα

ακούγονταν και βογγητό.

 

Τι έχεις άστρο τ’ ουρανού;

Που ταξιδεύει ο λογισμός σου;

Άφησε τον καημό να βγει

μην τυραννάς τον εαυτό σου.

 

Όσο κι αν είναι η ζωή

μικρή, ή μεγάλη, μην την κρίνεις

πιάσε μια άκρη της γερά

και να σου φύγει μην αφήνεις.

 

Άσε τον πόνο στην γωνιά

προσπέρασέ τον με ανδρεία

πάλεψε, δείξε πως μπορείς

να γράψεις νέα ιστορία.

 

Ο κόσμος είναι θλιβερός

και η μιζέρια τον σκεπάζει

είναι Θεριό που ξεψυχά

στα τελευταία και σπαράζει.

 

Γίνε ο φάρος που ξυπνά

του καπετάνιου την ελπίδα

άσε του ήλιου η θαλπωρή

να ρίξει πάνω σου μι’ αχτίδα.

 

Γιάννης Κανατσέλης