Ο Πειραιάς στο πανί

Τον Πειραιά δεν τον αγάπησαν μόνον οι τραγουδοποιοί, τον αγάπησε κι ο κινηματογράφος και είναι αμέτρητα τα τραγούδια που του αφιερώνει. Το 1956 ο Αυλωνίτης τραγουδά: «Ένα βράδυ στην Καστέλα», για τις ανάγκες της ταινίας «Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο», σε μουσική Χατζιδάκι και στίχους Σακελλάριου. Το 1966 ο Πειραιώτης αναντάμ παπαντάμ Δημήτρης Παπαμιχαήλ δίνει τα ρέστα του ερμηνεύοντας «Κάτω στον Πειραιά, στα Καμίνια».

Τρία χρόνια αργότερα, ο Στέλιος Καζαντζίδης, εξαφανισμένος αρκετό καιρό από τα λαϊκά πάλκα, εμφανίζεται ξανά σε μαγαζί σε ένα σκηνικό της ταινίας και με την αγαλματένια φωνή του μας πηγαίνει στα «Βράχια της Πειραϊκής» των Νάκη Πετρίδη και Πυθαγόρα. Αλλά η σκηνή που είναι για… Όσκαρ είναι εκείνη που παραπέμπει στο καμάρι του Πειραιά.

Η Μελίνα Μερκούρη στο «Ποτέ την Κυριακή» ανάβει τσιγάρο, βάζει στο πικάπ τον δίσκο και κρατώντας τη φωτογραφία της «ερυθρόλευκης» ενδεκάδας τραγουδά «Δεν βρίσκω άλλο λιμάνι, τρελή να μ’ έχει κάνει, όσο τον Πειραιά». Γιατί Πειραιάς χωρίς Ολυμπιακό δεν γίνεται, αλλιώς ο Γιώργος Μητσάκης δεν θα έγραφε τη «Θάλασσα του Πειραιά», για τη φωνή του Γιάννη Πάριου.

«…Απ’ του Τζελέπη την ακτή / Ως του Καραϊσκάκη / Περαία μου, Περαία μου / Με τον Σαρωνικό σου / Που έχεις για καμάρι σου / Τον Ολυμπιακό σου…».