Σεπτέμβριος ο μήνας των γραμμάτων
Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, έδειχνε μεγάλη εκτίμηση στο μήνα Σεπτέμβριο, τον συνέδεε μάλιστα και με ένα περιστατικό της προσωπικής του ζωής. Μας αφηγείται λοιπόν ότι, στα μαθητικά χρόνια ήταν τόσο πολύ ζωηρός ώστε η μητέρα του παρακαλούσε συνέχεια να έρθει ο Σεπτέμβριος, που θα ξεκινούσαν τα σχολεία και θα ησύχαζε και αυτή από τις σκανδαλιές του. «Πότε θα έρθει ο Άγιος Σεπτέμβριος;» ήταν το συνηθισμένο παράπονό της.
Ο Σεπτέμβριος είναι ένας πραγματικός Άγιος, όχι γιατί το έλεγε η μητέρα του Σολωμού, αλλά γιατί είναι πράγματι ξεχωριστός. Από αυτόν ξεκινά το Φθινόπωρο που σηματοδοτεί όχι μόνο την αρχή της νέας σχολικής χρονιάς, αλλά και το ξανάνιωμα της γης. Αρχίζουν οι βροχές, ξεκινούν οι σπορές, φεύγει σιγά – σιγά αυτή η Καλοκαιρινή κάψα και όλα παίρνουν κάτι το καινούργιο.
Ας μείνουμε όμως περισσότερο σε αυτό που πίστευε ο Σολωμός. Το έλεγε και το ξανάλεγε, μήπως και γίνει κτήμα όλων των Ελλήνων. Ήταν μια παρότρυνση να στραφούν, τα Ελληνόπουλα, προς τα σχολεία και το διάβασμα. Δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η εκδήλωση της ανάγκης για μόρφωση, την οποία τόσο πολύ είχε ανάγκη η πατρίδα, στα πρώτα της βήματα. Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου να μπορέσει η Ελλάδα, εκείνης της εποχής, να σταθεί στα πόδια της. Κάτι που ήταν ακατόρθωτο χωρίς ανθρώπους των γραμμάτων.
Αν θυμηθούμε, τα πρώτα χρόνια της λευτεριάς θα δούμε ότι όλοι οι γραμματισμένοι ήταν από το εξωτερικό. Τι να σου κάνουν, το «κρυφό σχολειό», τα μοναστήρια ή τα διάφορα μεμονωμένα φωτεινά περιστατικά. Θέλαμε πολλούς μορφωμένους και αυτό ήταν αδύνατο. Μέχρι και τον Κολοκοτρώνη επιστράτεψαν οι πρώτες κυβερνήσεις για να επισκέπτεται τα σχολεία και να μιλά για την αξία της ανάγνωσης και της γραφής. Μήπως και ο Μακρυγιάννης αυτό δεν έλεγε συνέχεια; Πόσο επίκαιρα είναι όλα αυτά; Πόσο πρέπει να πασχίζουμε για να μπορούμε να κρατάμε ψηλά αυτή την πατρίδα που έχει τόσο πολύ υποφέρει; Μακάρι να είχαμε και άλλους τέτοιους Αγίους που να μας τραβάνε μπροστά και να μας δείχνουν το δρόμο.
Είναι παράξενο, ενώ όλοι οι μαθητές, σπουδαστές και φοιτητές, κοιτούν πότε θα τελειώσουν τα σχολεία για να πάνε διακοπές, αναπολούν τη νέα σχολική χρονιά και δίνουν ραντεβού για τον Σεπτέμβρη, που θα ξανασμίξουν. Τέρμα τα μπάνια τέλος τα ξένοιαστα μεσημέρια και τα παραμυθένια βράδια. Έρχεται το πρόγραμμα των μαθημάτων και τους επαναφέρει σε ρυθμούς έντονους. Σκληρούς καμιά φορά, αλλά αποδοτικούς. Εξάλλου αυτό μετρά περισσότερο. Ο σχολικός έπαινος είναι ότι καλύτερο και σε συντροφεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Η γνώση δε γερνά ποτέ. Είναι η μόνη που δεν έχει εχθρούς. Είναι αυτή που σε κερδίζει με την πρώτη. Είναι η φίλη που όλοι θέλουμε. Αυτή που θα μας ανοίξει τις πόρτες του καλύτερου αύριο.
Είναι καιρός, μαζί με όλους αυτούς τους μήνες που τιμούμε ιδιαίτερα, να κάνουμε κάτι και για τον Σεπτέμβριο. Δεν είναι μόνο ο Μάης με τα λουλούδια του ή ο Αύγουστος με τα φεγγάρια του. Είναι και αυτός, ο ταπεινός Άγιος του Φθινοπώρου, που πασχίζει για το μέλλον μας. Ας του χαρίσουμε απλόχερα την αγάπη μας και ας είμαστε πάντα καλά, για να δίνουμε τα ραντεβού μας στις μέρες του.