Δήιος
Έχει ημέρες να βρέξει ελευθερία για εμένα.
Κάτω από τον ουρανό της νύχτας
με τα φωτεινά κιγκλιδώματα
αναφαίνεται η απεραντοσύνη του κακού.
Και όπως πληθαίνουν τα σκοτάδια,
οι δρόμοι ξάστεροι, ασπροντυμένοι,
με ματωμένα βήματα και διάσπαρτα τα σπαθιά των γενναίων
ξεσκίζουν τα πανωφόρια των παιδιών, που εγκόλπια
σημαδεύουν την ψυχή μου.
Έριξα το πρόσωπό μου στην φωτιά της θάλασσας,
να πάρουν τα μάτια μου την μορφή των θηρίων.
Μήπως και τους μοιάσω.
Χέρια αγγέλων με σήκωσαν ψηλά.
Πέρα από τα σύνορα του μίσους.
Μια φωνή ακούστηκε από τα κλειστά στόματα των ψυχών.
Μας πήρατε την ανάσα,
έσεις άνθρωποι με τις πυρωμένες καρδιές.
Μας σταυρώσατε στο πιο σκοτεινό σημείο της γής.
Ψηλά στους παγωμένους αιθέρες
οι σύντροφοι κλαίνε για τους αμέτρητους τάφους.
Κάθησα να ξαπόστασω, περίμενωντας να έρθει
η βροχή του αίματος.
Ηρώ – Δανάη Σταματίου