Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Το παραμυθάκι της Φωνής..Βρες το τραγούδι σου και χόρεψέ το

Μπούζα ΖωήΧόρεψε όσο το μπορείς, χόρεψε σαν παιδί, / γίνε για πάντα σήμερα το σήμερα που ζεις, / χάραξε όπου βρεις το δρόμο της χαράς, / χόρεψε για να βρεις το χώμα που πατάς.

Και πάνω που πάω να σηκωθώ, ακούω μια γνώριμη φωνή να ψιθυρίζει: «θα χορέψεις κι εσύ;» «είσαι σίγουρη πως δε σε νοιάζει το πάχος σου;».

Kαι κάθισα στη θέση μου θλιμμένη.

Tότε ήταν που μας πλησίασε ο σοφός παππούς και μας είπε: Τη στρουθοκάμηλο την ξέρετε νομίζω. Αυτό το μεγαλόσωμο πτηνό που δεν πετά. Που έχει πολύ ψηλό λαιμό, μακριά και δυνατά πόδια, μαύρο ή καφέ φτέρωμα και ζει στην Αφρική;

Που μπορεί και φτάνει και τα πιο ψηλά φύλλα των δέντρων, αλλά όταν πρόκειται να γυρίσει γύρω από τον εαυτό της λυγίζουν τα γόνατά της;

Λοιπόν κάποτε μια μικρή στρουθοκάμηλος η Ζέλντα θέλησε να πάει κι αυτή στο χορό που θα γινόταν στο μεγάλο δάσος.

Ξεκίνησε ο ιπποπόταμος να στροβιλίζεται, ακολούθησε ο ρινόκερος να περιφέρεται, ύστερα τα λιοντάρια να χορεύουν ταγκό, οι μαϊμούδες χόρευαν και γελούσαν, οι μπαμπουίνοι τρελαμένοι έκαναν χορευτικά μαγικά και τη στιγμή που η Ζέλντα μπήκε στο χορό ένα λιοντάρι άρχισε να βρυχάται. Δεν του άρεσαν τα γόνατα της Ζέλντα. Το ίδιο έκαναν κι άλλα ζώα Εκείνη βγήκε από το χορό και πολύ στεναχωρημένη ξεκίνησε να περπατά στο μεγάλο δάσος.

Σε κάποιο ξέφωτο σήκωσε τα μεγάλα μάτια της και θαύμασε το φεγγάρι.

Εκείνη τη στιγμή άκουσε ένα τζιτζίκι να της λέει

«Σε είδα στην πίστα του χορού κι ένα έχω να σου πω. Μερικές φορές χρειάζεται ένα άλλο τραγούδι που εσύ μπορείς να χορέψεις και να το ευχαριστηθείς. Άκου τους ρυθμούς  της φύσης, των δέντρων. Άκου το γρασίδι.

Φαντάσου το φεγγάρι πως παίζει μουσική μόνο για σένα. Σκέψου πως όλα γύρω σου παίζουν αυτήν τη μουσική  που εσύ  μόνο μπορείς να αισθανθείς και να χορέψεις».

Γέλασε γλυκά ο τζίτζικας στην Ζέλντα και ξεκίνησε να παίζει με το όμορφο  βιολί του. Και τότε έγινε κάτι φανταστικό

Η Ζέλντα άρχισε να χορεύει το δικό της χορό. Και κουνούσε απαλά τον ψηλό λαιμό της, γύριζε την παχιά ουρά της, έκανε όμορφες στροφές και χαρούμενη σήκωνε πότε το ένα πόδι και πότε το άλλο.

Αισθανόταν υπέροχα ”Χορεύω Χορεύω κι εγώ ΄΄έλεγε και η φωνή της έφτανε στο φωτεινό ουρανό κι  άκουσαν κι όλα τα ζώα του δάσους.

Έφτασαν κοντά της την ώρα που έπαιρνε τις πρωτότυπες στροφές και δεν το πίστευαν.

«Μπράβο, ζήτω, εύγε Ζέλντα» φώναζαν!

«Πες μας πως τα κατάφερες και το πέτυχες αυτό το θαύμα;» ρωτούσαν τη Ζέλντα η οποία τους χαιρέτησε με μια βαθιά υπόκλιση.

Ύστερα σήκωσε ψηλά και χαρούμενα τα μάτια της και κοιτάζοντας το φεγγάρι είπε «όλοι μας μπορούμε να χορέψουμε αρκεί να βρούμε την κατάλληλη μουσική, αυτήν που μας κάνει να χορέψουμε!»

Ζωή Μπούζα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *