Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης

Την 9^ην Νοεμβρίου τιμά μεγαλοπρεπώς, η νήσος Αίγινα και ο Πειραιάς, τον σεμνό και ταπεινόν Άγιον Νεκτάριον, την αγίαν αυτή μορφή, τον λαοφιλή ποιμενάρχην, ιεράρχη και παιδαγωγόν, Εγεννήθην την 1^ην Οκτωβρίου 1846 στην Σηλυβρίαν της Θράκης από πτωχούς, αλλά ευσεβείς γονείς. Ο βίος του ήταν γεμάτος δυσκολίες και εμπόδια.

Από μικρός έδειξε βαθειά αγάπη για την μελέτη και οι γονείς τον έστειλαν στην Κων/πόλιν, για να σπουδάσει και παράλληλα να εργάζεται. Σε ηλικίαν 20 ετών διορίσθηκε στην Χίον, ως διδάσκαλος, για να ενθαρρύνει τους νέους στην ευλάβεια και την εργασίαν προς την αρετήν. Ο πόθος του για την μοναχικήν ζωήν ήταν μεγάλος και εκάρην μοναχός.

Με την προστασίαν του Πατριάρχου Σωφρονίου, ήλθεν στην Αθήνα, σπούδασε στην Θεολογικήν σχολήν Αθηνών και έλαβεν το Πτυχίον του το 1885. Αργότερα χειροτονήθηκε ιεροκήρυκας Αλεξανδρείας και στην συνέχειαν Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Στη Αίγινα ίδρυσεν γυναικείαν Μονήν της Αγίας Τριάδος, όπου θαυματουργούσε.

Ήταν πολυγραφότατος, συνέγραψε περίπου 60 βιβλία ποικίλου περιεχομένου, επιστημονικά, ιστορικά, πνευματικά κ.α. Συνέθεσεν ύμνους, όμως το κορυφαίο έργον του είναι το Θεοτοκάριον.

Για τον βίον του Αγίου Νεκταρίου έχομε μιλήσει σε παλαιότερα φύλλα, για τον λόγον αυτόν ακολουθούν αποσπάσματα από τις ομιλίες Του.

«Τίποτε δεν είναι μεγαλύτερο από την καθαράν καρδίαν, γιατί μία τέτοια καρδιά, γίνεται θρόνος του Θεού (Β΄ Κορινθίου 6,16).Ο Κύριος είπε: θα κατοικήσω ανάμεσά τους, θα είμαι ο Θεός τους και αυτοί οι λαός μου. Δεν θα χρειάζονται τίποτα, γιατί θα έχουν όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπον, για να υμνεί τον Θεόν. Αυτό το έργον του αρμόζει, γιατί εξηγεί την πνευματικήν του υπόστασιν, και την εξέχουσαν θέσιν εις την δημιουργίαν. Σκοπός της ζωής του, είναι, να αποβάλλει τα πάθη και να πλημμυρίσει η ψυχή του, με τις θείες δωρεές του Αγίου Πνεύματος.

Ο μάταιος όμως, σύγχρονος άνθρωπος, αναζητεί την ευτυχίαν, στην δόξαν, τα πλούτη, στις ηδονές. Έτσι κτίζει ένα σπίτι, το οποίον γρήγορα θα καταρρεύσει.

Θείον φως για τον άνθρωπον είναι η ειρήνη, την διώχνει όμως το σκότος της αμαρτίας. Με τις προσευχές και τις νηστείες φθάνει ο άνθρωπος στην αγιότητα και στην τελειότητα.. Και μπορεί να λέγει: «Γεννηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης».

Απευθύνεται στα παιδιά και λέγει: Να επιδιώκετε την αγάπη, γιατί με αυτήν έρχεται και όλο το πλήθος των αρετών.

Αμέτρητα τα διδάγματά Του, ελάχιστος ο χώρος, μεγάλη όμως και πλούσια η ευλογία Του. Την ίδιαν ημέρα εορτάζει και ο άγνωστος στο πολύ κοινόν, ο Όσιος Ιωάννης ο Κολοβός.

Ο Οίκος του Συναξαρίου, εξηγεί, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. «Ιωάννην έκρυψεν γης βραχύ τόπον, ως καν βραχύ σώμα, την πράξιν μέγας». Ερμηνεία: «Λίγος τόπος γης, έκρυψε τον Ιωάννην, ο οποίος, αν και μικρόσωμος, στο έργον ήτο μέγας».

Ένας Άγιος, που έζησε  σε όλην του την ζωήν με καθαράν καρδίαν. Είναι ο μικρόσωμος Άγιος Ιωάννης ο Κολοβός. Εγεννήθην εις την Θήβαν της Αιγύπτου και ονομάσθην κολοβός, επειδή ήτο μικρόσωμος. Ήταν όμως μεγάλος, ως προς τας αρετάς του, την εγκράτειαν, την ταπείνωσιν. Ανήκει στην χορείαν των μεγάλων ασκητών της ερήμου και δίδασκε: «Να χαίρεσθε, όταν δοκιμάζεσθε από πολλούς πειρασμούς, διότι τότε γεννιέται η υπομονή και μπορεί να χωρέσει περισσότερην χάριν Θεού».

ΤΑ ΚΑΡΥΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει την μεγάλην υπακοήν του Ιωάννη. Όταν ο σεμνός και ταπεινός Ιωάννης επήγε σε μονή να μονάσει, ο Γέροντας του, του είπεν να φυτέψει ένα ξύλο ξερό και να το ποτίζει μέχρι να βγάλει καρπούς. Ο Ιωάννης υπακούοντάς τον, κάθε πρωϊ έπαιρνε ένα λαγήνι, επήγαινε μακριά στην πηγή, για να φέρει νερό και επέστρεφεν το βράδυ. Αυτό εκράτησε τρία χρόνια. Και ώ! του θαύματος, τον τρίτον χρόνον το ξερό ξύλο καρποφόρησε καρύδια. Αφού μάζεψε τα καρύδια, τα εμοίρασε στους άλλους μοναχούς και είπε: «Λάβετε φάγετε Πατέρες, καρπόν υπακοής». Ο μικρόσωμος Ιωάννης ανεδείχθην μέγας στην πνευματική ζωή, κατά την θείαν χάριν.

Είπε και το αξιομνημόνευτο: «Η ταπεινοφροσύνη και ο φόβος Θεού, είναι υπεράνω, πασών των αρετών». Με τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς, γεννιέται η υπομονή.

Αγαπητοί μου Αναγνώστες, βοήθειά μας οι Άγιοι και για μεγαλυτέραν πνευματικήν ωφέλειαν, ας κλείσομε με στίχους από το Απολυτίκιον του Αγίου Νεκταρίου: «Σηλυβρίας τον γόνον και Αιγήνης τον έφορον, τον εσχάτοις χρόνοις φανέντα αρετής φίλον δίκαιον. Νεκτάριον τιμήσομεν πιστοί…».

Μαρία Τσακανίκα