Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Γεώργιος Βεντότης Ο εκδότης της πρώτης ελληνικής εφημερίδας (1784)

βεντότηςΟ Γεώργιος Βεντότης γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στα 1757, και με το τέλος της βασικής εκπαίδευσης πήγε στην Βενετία, για να συνεχίσει τις σπουδές του σε ανώτερο επίπεδο στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβα.

Εκεί έμαθε ιταλικά, γαλλικά, αγγλικά και λατινικά, και σε ηλικία 20 ετών το 1777 έπιασε δουλειά στο τυπογραφείο του Νικόλαου Γλυκύ σαν διορθωτής, και μεταφραστής ξενόγλωσσων βιβλίων για τον εκδοτικό οίκο.

Το 1780 φεύγει για τη Βουδαπέστη για να διδάξει ως δάσκαλος σε σπίτια εύπορων Ελλήνων της εκεί παροικίας αλλά εγκατέλειψε όμως το επάγγελμα του δασκάλου.

Το 1781 εγκαταστάθηκε οριστικά στη Βιέννη. Σύντομα γνωρίστηκε με όλη την ελληνική παροικία και δημιούργησε στενή φιλία με τον Πολυζώη Λαμπανιτζιώτη δουλεύοντας μαζί σε μεταφράσεις και επιμέλειες βιβλίων. Αμέσως βρίσκει δουλειά σαν διορθωτής, επιμελητής και μεταφραστής κειμένων στο τυπογραφείο του Γιόζεφ Μπάουμάιστερ, ο οποίος ήταν από τους πιο σημαντικούς εκδότες ελληνόφωνων βιβλίων στη πόλη.

Έτσι μετέφρασε από τα γαλλικά “Πάπας τι εστί” του Άιμπελ (1782), την “Κατήχησις” του επισκόπου Μόσχας Πλάτωνα, (1783), τον “Ινδόν φιλόσοφον ή μέθοδος του ευτυχώς ζην εις την κοινότητα… (1782)” του Τσέστερφηλντ –το πρώτο ελληνικό βιβλίο που εξέδωσε ο Μπάουμάιστερ -αντίγραφο του οποίου υπάρχει στη Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων, την “Ηθική ιστορία του Βελισσάριου” του Μαρμοντέλ (1783) ενώ τα δυο επόμενα χρόνια (1783-1784) ασχολήθηκε με την απόδοση στη καθομιλουμένη της εποχής «Εκκλησιαστική Ιστορία Μελετίου Μητροπολίτου Αθηνών».

Το 1784 σε ηλικία 27 ετών, ο Βεντότης κινητοποιείται προκειμένου να επιτύχει την έκδοση της πρώτης ελληνικής εφημερίδας, και καταφέρνει να εκδώσει τον Ιούνιο του 1784, τον «Ταχυδρόμο της Βιέννης».

Η ύλη της περιλάμβανε χρονολογικού τύπου αναφορές πολιτικών και στρατιωτικών γεγονότων, ειδήσεις χρήσιμες για τους εμπόρους, πληροφορίες για καιρικά φαινόμενα χρήσιμες για τη γεωργία, πληροφορίες για την ισοτιμία των νομισμάτων.

Πρόλαβε να κυκλοφορήσει μόλις τρία φύλλα στο διάστημα 28 Ιουνίου 1784 – 12 Ιουλίου 1784. Η έκδοσή της, μολονότι είχε επανειλημμένα περάσει τον έλεγχο της αυστριακής λογοκρισίας, προκάλεσε τη διαμαρτυρία των οθωμανικών αρχών.

Παρά την απροθυμία των Αυστριακών για παρέμβαση στην ελευθερία του Τύπου, διατάχθηκε τελικά η διακοπή της.

Παρόλη την αποτυχία του εγχειρήματος ο Βεντότης συνεχίζει την μεταφραστική και συγγραφική του δραστηριότητα.

Όταν φτάνει στη Βιέννη ο Ρήγας, γνωρίζεται με όλη την ελληνική παροικία και ιδιαίτερα με τους λογίους της πόλης, ανάμεσα στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και ο Βεντότης. Δημιουργούν μια μικρή συντροφιά με κοινά οράματα και στόχους, τους «Συντρόφους» όπως τους ονόμαζε που μυούνται και στα επαναστατικά του σχέδια.

Το 1802 ο Νικόλαος Γλυκύς στη Βενετία θα πρωτοτυπώσει την Γραμματική της γαλλικής διαλέκτου, που είχε γράψει κατά τα χρόνια της παραμονής του στη Βενετία ο Βεντότης. O πλήρης τίτλος του έργου είναι «Γραμματική της γαλλικής διαλέκτου συντεθείσα μέν παρά Γεωργίου Βεντότη, αφιερωθείσα δέ τοις ευγενεστάτοις κυρίοις αυταδέλφοις Ζωσιμά παρά Σπυρίδωνος Βλαντή».

Το 1790 τυπώνει ο Μπάουμάιστερ το βιβλίο του Λεξικόν τρίγλωσσον της Γαλλικής, Ιταλικής και Ρωμαϊκής διαλέκτου, εις τόμους τρεις διηρημένον / Συνερανισθέν παρά Γεωργίου Βεντότη. Επιταγή μεν και φιλοτιμω δαπάνη, του Αλεξάνδρου Ιωάννου του Μαυροκορδάτου Συνδρομή δε και φιλοπόνω σπουδή, του τιμιωτάτου εν Πραγματευταίς κυρίου Δημητρίου Παύλου… ενώ τους επόμενους μήνες παίρνοντας την άδεια από την αυστριακή κυβέρνηση κατορθώνει να γίνει ιδιοκτήτης τυπογραφείου που θα το ονομάσει Ελληνική τυπογραφία, -το πρώτο τυπογραφείο Έλληνα εκδότη στη Βιέννη.

Η τελευταία δουλειά αυτού του εμπνευσμένου λογίου ήταν η μετάφραση του Δ’ τόμου του Ανάχαρσι του Abbé Jean Jacques Barthélemy, Voyage du jeune Anacharsis en Grèce (1788) την οποία διακόπτει ο θάνατός του από φυματίωση στις 17 Νοέμβρη 1795, σε ηλικία μόλις 38 χρονών.

Το τυπογραφείο θα περιέλθει στα χέρια της γυναίκας του, Μαρίας Σφογκαρά, την οποία είχε παντρευτεί το 1787, η οποία θα το λειτουργήσει μέχρι το 1810 και ύστερα θα το πουλήσει στον Ιωάννη Τσβέκιο (J. B. Zweck).

Θοδωρής Ασβεστόπουλος

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *