Για όλα φταίει η Φύση;

Ο Νείλος, γράφουν τα βιβλία, είναι η ζωή της Αιγύπτου. Από αυτόν εξαρτώνται όλα αυτά τα εκατομμύρια των κατοίκων που κατοικούν γύρω του. Και ξέρετε κάτι, ως ένα μεγάλο βαθμό αυτή η δύναμη του ποταμού προέρχεται από τη λάσπη του (την ιλύν όπως είναι γνωστότερη). Οι Αιγύπτιοι, από τα αρχαία χρόνια, περιμένουν με λαχτάρα την περίοδο που θα ξεχειλίσει το ποτάμι και θα καλύψει με τη λάσπη του όλα τα γύρω εδάφη, προκειμένου να γίνουν πιο γόνιμα.

Αυτά μας μάθαιναν τα βιβλία και με αυτά πιστεύαμε ότι τα ποτάμια και οι βροχές είναι ευλογία Θεού. Και φυσικά αυτά τα γράφουν οι άνθρωποι, ανεξάρτητα αν τα πιστεύουν ή τα γράφουν μόνο και τίποτα άλλο. Στη σημερινή όμως εποχή έχουν αλλάξει δραματικά τα πράγματα, και αυτά που θεωρούσαμε ως ευλογία έχουν μετατραπεί σε κατάρες. Αν δηλαδή ξεχειλίσει ο Νείλος τις μέρες μας, ή ένα άλλο ποτάμι, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, θα κλάψουν οι πάντες. Θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε, θα καταριόμαστε την τύχη μας και ότι άλλο θες. Θα τα ρίχνουμε σε όλους εκτός από τους εαυτούς μας και ας έχουμε γεμίσει με σπίτια και πολιτείες τις όχθες και τις πεδιάδες. Όλα στις θεομηνίες τα αποδίδουμε και βγάζουμε δελτία κινδύνου κλπ. Μπορούμε όμως να λάβουμε τις καταστάσεις αυτές ως ακραία καιρικά φαινόμενα;

Στην πραγματικότητα μιλάμε για «τρελό κλίμα». Καταδικάζουμε δηλαδή ως εντελώς απαράδεκτη την ύπαρξη του «Καλοκαιρινού Μπουρινιού», του μελτεμιού, της ξαφνικής νεροποντής, ή και αυτής της χιονόπτωσης τον Χειμώνα. Μα καλά τι θέλουμε να γίνει; Να καταργηθούν τα καιρικά φαινόμενα; Ή να τεθούν κάτω από τον παράλογο ανθρώπινο έλεγχο αν και γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος, στην προσπάθειά του να τιθασεύσει τη φύση, έχει γίνει αιρετικός και προχώρησε σε θεωρίες που δεν είναι αποδεκτές ούτε από τον ίδιο;

Τελικά ποιος είναι τρελός; Το κλίμα ή ο άνθρωπος; Μπορεί ο άνθρωπος να ρίχνει όλα τα φταιξίματα στους άλλους, και να προσποιείται τον αθώο; Δεν μπορεί, να πνίγεται σε κάθε μπορίτσα η Αττική ή να παραλύει με μια χιονόπτωση (όλη η Ελλάδα καλύτερα) και να μιλάμε για ένα παράλογο καιρικό φαινόμενο.

Και για να επανέλθουμε στο θέμα μας, όταν ξεχείλιζε ο Κηφισός, κατά την αρχαιότητα, και κάλυπτε με λάσπη την περιοχή του σημερινού Μοσχάτου και της Καλλιθέας, δεν υπήρχαν σπίτια γύρω από αυτόν. Υπήρχαν μόνο κτήματα και αυτά γινόντουσαν ακόμα πιο εύφορα από την «ευλογία» του. Όσο και αν προσπαθήσουμε να εγκιβωτίσουμε σωστά τη ροή του, ή του κάθε ποταμού, για να φτιάξουμε πλατείες ή δρόμους, θα υπάρχει πρόβλημα και θα κινδυνεύουμε να πνιγούμε. Τα ποτάμια είναι για να ρέουν ελεύθερα και να αποστραγγίζουν τις περιοχές από τα πλεονάζοντα νερά. Αν τους αλλάζεις ροές, κοίτες ή χρήσεις, τι περιμένεις; Καλό πάντως όχι. Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το ίδιο πρόβλημα υπάρχει σε όλο τον κόσμο. Ο άνθρωπος είναι παντού ίδιος. Είναι δυνατόν να βγάλεις άκρη μαζί του;

Τελικά ποιος είναι αυτός που τρελάθηκε; Η Φύση ή ο άνθρωπος; Γιατί δε κτίζουμε πάνω στην άμμο της παραλίας και κτίζουμε πάνω σε κοίτες ή σε ρέματα; Είμαστε πιο ασφαλείς εκεί πέρα; Ή απλά και μόνο προκαλούμε τη μοίρα μας; Όπως και νάχει είμαστε υπαίτιοι για όλα τα δεινά μας.

Αυτό φάνηκε και τώρα με την χιονόπτωση όπου δεν ρίξαμε ούτε ένα σακί αλάτι και παράλυσαν τα πάντα. Φταίει η Φύση ή εμείς που δεν φροντίσαμε να είμαστε έτοιμοι, αφού γνωρίζαμε την κακοκαιρία;

Η Φύση είναι σαν τον πυρετό, έρχεται και μας ενοχλεί για να πάρουμε το αντιπυρετικό και να λάβουμε τα μέτρα μας για να είμαστε ασφαλείς.