Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ελεύθερη άποψη…ΟΧΙ, ΤΟ ΞΥΛΟ ΔΕΝ ΒΓΗΚΕ…ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

ΜΠΟΥΚΟΥΒΑΛΑ ΜΑΡΙΑΌσοι είναι πάνω από 60 ετών, αλλά και όσοι παρακολουθούν Ελληνικό κινηματογράφο, σίγουρα έχουν διακρίνει την εμμονή των σκηνοθετών, να σωφρονίζουν την ανυπότακτη ερωτευμένη γυναίκα, τα… χαστούκια και οι σφαλιάρες.

«Το ξύλο, βγήκε από τον Παράδεισο», έλεγαν οι παλιοί, αναφερόμενοι στα μικρά παιδιά. «Μικρό δεν έδειρες, μεγάλο δεν ορίζεις», συμβούλευαν τις νέες μητέρες. Η βέργα του δασκάλου στα δημοτικά, έδινε κι έπαιρνε… Ακόμα και στην περίφημη ταινία της αείμνηστης Αλίκης, σχετικά με την θαυματουργική δύναμη της άσκησης σωματικής βίας, κάποιοι καθηγητές του τότε λυκείου, κρατούσαν με υπερηφάνεια τη βέργα τους.

Αυτιά ξεκολλούσαν, σκαμπίλια έδιναν κι έπαιρναν στα σχολεία, ενώ η βέργα, ασκούσε τη… «θαυματουργία» της, πάνω στις παλάμες των μαθητών.

Σήμερα, έχουμε φθάσει στο άλλο άκρο. Οι εποχές αλλάζουν και η παραβατικότητα επίσης.

Όπως και οι αιτίες της. Αλησμόνητο θα μου μείνει το ξύλο, που έτρωγε ένα παιδάκι στην τάξη μου, που μονίμως ερχόταν στο σχολείο νυσταγμένο, απεριποίητο, αδιάβαστο, σκυθρωπό. Μετά από χρόνια, έμαθα, ότι οι γονείς του διαπληκτίζονταν συχνά και στο τέλος χώρισαν. Το παιδί υπέφερε σπίτι του και εν συνεχεία στην τάξη, όπου μονίμως υπέμενε με απάθεια κάθε σωματική τιμωρία, αφού ξεσπούσε με ένα σωρό αταξίες, προσπαθώντας να αποσπάσει την προσοχή διδασκάλων και συμμαθητών…

Η παραβατικότητα, ξεκινά, από συναισθηματικό έλλειμμα. Επομένως, ο σωφρονισμός, ουδεμία σχέση έχει με πρόκληση σωματικού πόνου εν είδει τιμωρίας, αλλά με μέτρα, που ξεκινούν από αγάπη στον άνθρωπο, που ουσιαστικά, πάσχει.

Στην Αμερική, ισχύει, σε πολλές πολιτείες ακόμα, η επιβολή θανατικής ποινής, σε εγκληματίες και κάποιοι υποστηρίζουν, ότι πρέπει να επαναφέρουμε την εσχάτη των ποινών, για παραδειγματισμό. Μάλιστα, στις ΗΠΑ, προσκαλούνται οι συγγενείς των θυμάτων, να παρακολουθήσουν, την… θανάτωση του δράστη. Ωραίο θέαμα! Όσο απεχθείς κι αν είναι οι πράξεις οποιουδήποτε, όσο κι αν έχουν πληγώσει, αδικήσει, καταστρέψει. Όταν παρακολουθείς, τη θανάτωση κάποιου, δεν παίρνεις ικανοποίηση. Απλά, προς στιγμήν, γίνεσαι όμοιός του. Το αυτό ισχύει για όσους παρακολουθούν μαγνητοσκοπημένες σκηνές θανάτωσης, τα πλήθη, που κάποτε παρακολουθούσαν εκτελέσεις, ακόμα και αρχηγούς κρατών, που στηρίζουν πολέμους και αιματηρές συγκρούσεις. Και τις ΗΠΑ, που μετέδωσαν τηλεοπτικά την εκτέλεση του… δικού τους Σαντάμ Χουσείν.

Κάθε άνθρωπος, όσο χαμηλά κι αν πέφτει έχει αξία ζωής. Οι Ιαβέρηδες, δεν είναι πια της μόδας.

 

ΟΧΙ, Η ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΑΣΤΡΩΜΑΤΩΣΗ

Κι όμως. Κάποιοι υποστηρίζουν ακόμα ότι, όταν πονά το χέρι μας, το κόβουμε…

Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος, δεν γεννιέται άγιος. Οικογένεια, κοινωνία και εκπαίδευση, διαμορφώνουν, την προσωπικότητα του. Ο χαρακτήρας βέβαια, δεν αλλάζει. Ωστόσο η προσωπικότητα, διαπλάθεται στην πορεία. Παλαιότερα, το σχολειό, συμπλήρωνε η φύση, το φυσικό περιβάλλον, όπου μεγάλωναν τα παιδιά, υπό την επιτήρηση συγγενικών προσώπων. Σήμερα, η αναψυχή των παιδιών, γίνεται μέσα από τις τηλεοράσεις και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Τα περισσότερα ηλεκτρονικά παιχνίδια, παρουσιάζουν βία. Δεν υπάρχει έλεγχος. Η δε τηλεόραση, μόνο μορφωτικά προγράμματα, δεν παρουσιάζει. Επίπεδο, μηδέν. Τι να περιμένει κανείς;

ΟΧΙ, Η ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ

Δυστυχώς και ο δόκτωρ Μέγκελε, είχε ένα σωρό πτυχία και διακρίσεις, τούτο όμως δεν τον εμπόδισε να προβεί σε σωρεία εγκλημάτων εναντίον αθώων παιδιών, πάνω στα οποία έκανε πειράματα με πλήθος θανατηφόρων βασανιστηρίων.

Τα ψυχιατρεία, είναι γεμάτα από παρα – μορφωμένους ψυχοπαθείς, ή εγκληματίες, που υποκρίνονται ψυχική νόσο, προσπαθώντας να ξεγελάσουν τους ψυχιάτρους. Από την άλλη, η αβυσσαλέα ανθρώπινη κακία, δεν κάνει διακρίσεις λόγω μόρφωσης, διότι ο κακός χαρακτήρας, δεν αλλάζει λόγω περγαμηνών.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

Οι άνθρωποι, που επιθυμούν να ζήσουν ειρηνικά, βασίζονται σε πανανθρώπινες αξίες, όπως η ισορροπία της φύσης, η καλή σχέση με το θείο και ο σεβασμός στις οικογενειακές αξίες, γονείς και συνάνθρωπο, ιδιαίτερα παιδιά και ηλικιωμένους.

Η χρήση βίας, δεν δικαιολογείται σε ουδεμία περίπτωση.

«Στα καλά καθούμενα σε δάγκωσε»; Ρώτησε συγγενής, με άξεστους τρόπους, κάποια εξαδέλφη του, όταν παραπονέθηκε για τη… δαγκωνιά, που δέχτηκε στο χέρι, από άτομο με θετικά – υποτίθεται πρόσημα, αλλά συναισθηματική αστάθεια και νευρώσεις. Ο ίδιος μάλιστα, γελούσε με την ψυχή του, όταν είχε μάθει, ότι η εν λόγω κυρία, είχε διαζευχθεί το βίαιο σύζυγό της, που την είχε χτυπήσει σε σημείο να νοσηλευτεί…

Ούτε στα καλά, ούτε στα κακά καθούμενα, δεν χρησιμοποιεί κανείς βία. Δεν δαγκώνουμε, δεν χτυπούμε, δεν χειροδικούμε. Διότι και η δικαιοσύνη, είναι με το μέρος του θύματος και ο Θεός βλέπει. Αν και, διπλώματα, χρήμα και  βαρύγδουποι τίτλοι, πολλές φορές, λειτουργούν ως προπέτασμα καπνού και τρόπο να αποφεύγουν κάποιοι άξεστοι, αρχές κι ελέγχους, πάντοτε ο Θεός αγαπά και το νοικοκύρη….

Μαρία Μπουκουβάλα

Ιατρός

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *