Ελεύθερη Άποψη..

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

ΣΤΗΝ ΛΕΩΦΟΡΟ ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α’

ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ, ΠΟΥ Η ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ήταν το 1959, όταν, η πρωτοβουλία της Ενώσεως Ελληνίδων Πειραιώς, έλαβε σάρκα και οστά. Από το ατελιέ του γλύπτη Γιάννη Παππά, (1913-2005), το άγαλμα της μητέρας, λαμπερό ατόφιο πεντελικό μάρμαρο 3,6 μέτρα ψηλά προς τον ουρανό, τοποθετήθηκε στην σημερινή του θέση, στη συμβολή των λεωφόρων Βασιλέως Γεωργίου Α’ και Βασιλίσσης Σοφίας (νυν Γρηγορίου Λαμπράκη).

Ο πολυβραβευμένος γλύπτης, Γιάννης Παππάς, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών των Παρισίων και μαθήτευσε στο εργαστήρι του καθηγητή Jean Boucher,από το 1930 έως το 1932. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του μετώπου εκπληρώνοντας το χρέος του αμύνεσθαι περί πάτρης. Συνέχισε να εργάζεται αδιάκοπα, αφήνοντας πίσω του σπάνια παρακαταθήκη έργων.

Έχει φιλοτεχνήσει αδριάντες από μάρμαρο και ορείχαλκο, που έχουν τοποθετηθεί σε διάφορα σημεία, στην Ελλάδα. Στην Αθήνα, στη συμβολή των οδών Αμαλίας και Βασιλίσσης Σοφίας, τοποθετήθηκε το 2005 (!επιτέλους!), έφιππος αδριάντας, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που φέρει την υπογραφή του καλλιτέχνη. Το έργο αυτό, ήτο εργασία 32 ετών και είχε ολοκληρωθεί το έτος 1973,  στο εργαστήρι του Γιάννη Παππά, που σήμερα, αποτελεί τμήμα του Μουσείου Μπενάκη, στην περιοχή Ζωγράφου Αθηνών. Άλλα έργα του ιδίου, είναι οι προτομές των Δημητρίου Υψηλάντη στο Πεδίο του Άρεως, του Κωνσταντίνου  Τσάτσου στην περιοχή Κυδαθηναίων, οι ανδριάντες των στρατηγού Μακρυγιάννη, Ίωνα Δραγούμη, Ελευθερίου Βενιζέλου, Χαριλάου Τρικούπη, Οδυσσέα Ελύτη και άλλων…

Η εποχή, που τοποθετήθηκε το έργο στον μεταπολεμικό Πειραιά, όταν ξαναχτιζόταν από τις στάχτες του, όπως κι η υπόλοιπη Ελλάδα, υπήρξε εποχή άνθησης σε όλα τα επίπεδα.

Αξιόλογοι φορείς, σηματοδοτούσαν διαχρονικές ζωογόνες αξίες, για την αναγέννηση της Ελλάδας μας, που σήμερα, συρρικνώνεται και μαστίζεται από την προωθούμενη εμμέσως, με δήθεν προοδευτικά μέτρα, από τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, υπογεννητικότητα.

Τα τελευταία χρόνια όμως, τόσο η Ελλάδα όσο και η υπόλοιπη Ευρώπη, υφίσταται ένα ύπουλο σχέδιο εξόντωσης του αυτόχθονος πληθυσμού της και προώθησης σε αυτήν, νέων φυλών, Ασιατικής και Αφρικανικής προέλευσης. Ο ιστορικός του μέλλοντος, θα γράψει κάποτε για το χρυσό έθνος των Ελλήνων, που χάθηκε από υπογεννητικότητα και κυβερνήσεις, που τολμούσαν μάλιστα απροκάλυπτα, να μιλούν για «μεικτούς φυλετικά γάμους», ως δήθεν μέσον καταπολέμησης της υπογεννητικότητας.

Ατενίζοντας το αγλαόμορφο άγαλμα, της οδού Βασιλέως Γεωργίου, ο νους ανατρέχει την ετυμολογία της λέξης «άγαλμα», που προέρχεται από το ρήμα «αγάλλομαι». Η θωριά και μόνο, του «αγάλματος», δίνει χαρά στην ψυχή του θεατή, διδάσκει αξίες, ζωογονεί την ψυχή και, καλλιεργεί αρετές.

Ποια μεγαλύτερη αξία όμως από εκείνη της μητρότητας;

Περιφερόμενοι στις πολύβουες ποντικουπόλεις μας, με τα συρταρωτά διαμερίσματα, την αφύσικη ζωή και την ψεύτικη ασφάλεια, που υποτίθεται παρέχουν, διαπιστώνουμε, ότι σε αντίθεση με τις δεκαετίες προ του 1990, τα περισσότερα καταστήματα ειδών πλέον, είναι εκείνα, που επιτηδεύονται με είδη κατοικίδιων ζώων.

Πλήθος φορέων επετέθη στον αντιδήμαρχο, που τραυμάτισε το γαϊδουράκι του, όταν εκείνο έπεσε από την καρότσα του αγροτικού αυτοκινήτου του. Τηλεδικαστές, οργανώσεις, φιλοζωικές, έσπευσαν να καταδικάσουν, τον άνθρωπο αυτό, που οπωσδήποτε, έχει και τεκμήριο της αθωότητας.

Από όλους εκείνους όμως, που λαμβάνουν αξία, προβάλλοντας ευαισθησία, προς τα ζώα, αναρωτιέμαι πόσοι θα αγωνίζονταν για τα κακόμοιρα τα μοσχαράκια, τα γουρουνάκια και τις γαλοπούλες, που γίνονται burgers και τα καταβροχθίζουν ευχαριστημένοι.

Η γατούλες, καταναλώνουν τρισευτυχισμένες, πηχτή (πατέ), από κοτόπουλο, μοσχάρι η σολομό, ζώα, που κατά τη σημερινή νοοτροπία, δεν έχουν… δικαιώματα!

Επίσης, δικαιώματα, φαίνεται ότι πρακτικά, δεν έχουν όσοι σε πολυκατοικίες ή αλλού, υφίστανται παρουσία αυτοσχέδιων ξενοδοχείων μικρών ζώων, που στοιβάζονται κατά δεκάδες, κάτω από την ταλαιπωρημένη μύτη των λοιπών ενοίκων, που υποφέρουν και πρέπει να μετέλθουν της Σκύλας και της Χάρυβδης από πλευράς διαδικασιών, προκειμένου να δικαιωθούν, για τη ζημιά, που υφίστανται στην καθημερινότητά τους, αλλά και την μείωση της αξίας της περιουσίας τους. Εδώ πρέπει να σημειωθεί, ότι πίσω από την ευαισθησία προς τα ζώα, συνήθως υποκρύπτονται και άλλα συμφέροντα, προσέγγιση μοναχικών ατόμων, ειλικρινών φιλόζωων και άλλες δραστηριότητες, με σκοπό το κέρδος.

Άλλοι φιλόζωοι πάλι, συντηρούν τα ζωάκια τους μονίμως με ξηρά τροφή! Προσωπικά, μαγείρευα για την τρισευτυχισμένη γάτα μου, πριν βεβαίως υποστώ τις συνέπειες της αλλεργίας, όταν ο οργανισμός μου, με εκδικήθηκε για τις ατέλειωτες ώρες, που ασχολιόμουν μαζί της και αναγκαστώ μετά το θάνατο της, από φόλα, που έριξε κάποιος ελεεινός, να την αποχωριστώ.

Ωστόσο, είναι θλιβερή η παραδοχή, ότι στις μεγαλουπόλεις, υπάρχουν περισσότερα καταστήματα ειδών κατοικίδιων, από εκείνα παιδικών ειδών και ενδυμάτων.

Ακόμα θλιβερότερο φαινόμενο, είναι εκείνο, όπου μητέρες τις παλιάς εποχής, καμαρώνουν – sic- για τις μοναχικές κόρες τους, επειδή απλώς απέκτησαν διπλώματα και καριέρες, υποτιμώντας τον εαυτό τους, την προσφορά και το μεγαλειώδες έργο της ανατροφής των παιδιών τους, που σήμερα θεωρείται πάρεργο.

Η οικογένεια στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη, χτυπήθηκε με οργανωμένο σχέδιο, προβολή λανθασμένων προτύπων μέσα από ένα αμφίβολο star system και προώθηση της μοναχικής εργαζόμενης καριερίστας μητέρας, η οποία εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί να συντηρήσει περισσότερο από ένα παιδί.

Σήμερα η Ελληνίδα, γεννά ένα, ή κανένα παιδί, ενώ η αντίστοιχη «προσφυγοπούλα» γεννά συνεχώς, διότι η κουλτούρα της, δίνει αυτή τη δυνατότητα.

Στην Ευρώπη, φαίνεται ότι εκτός από ενεργειακούς πόρους, σιτηρά και λοιπά είδη πρώτης ανάγκης, εισάγουμε πλέον και ανθρώπινο δυναμικό, διότι μάθαμε απλώς να καλοπερνάμε, δίχως κόπο και ουσιαστικό έργο ζωής. Ακόμα και να γεννήσουν, βαριούνται οι καλοπερασάκηδες σημερινοί Έλληνες, των οποίων η επιβίωση σε λίγο καιρό, θα εξαρτάται από επιδόματα και επιγαμίες.

Μάθαμε να «αγαπάμε τον εαυτό μας». Λησμονήσαμε ότι πρέπει η αγάπη να μοιράζεται, να κινείται, να ζωογονεί, να δημιουργεί, να διαιωνίζεται μέσα από νέους και ωραίους Έλληνες. Μάθαμε να υποτιμούμε την πατρίδα και την τεράστια κληρονομιά της, να ψηφίζουμε φενάκες, να μας κυβερνούν με αυταπάτες, να μας γελοιοποιούν διεθνώς και να το δεχόμαστε, να μας κυβερνούν κατώτεροι των συνθηκών και των παιδιών μας, που κάτω από τους θώκους ανάξιων, εργάζονται όπου βρουν και αδυνατούν να δημιουργήσουν μεγάλες οικογένειες. Μας διδάσκουν καθημερινά, μέσα από μηνύματα, αλλαγές, που οδηγούν στην πολυπόθητη παγκόσμια κυβέρνηση, παγκόσμια θρησκεία, παγκόσμια φυλή.

Αλήθεια, πόσο όμορφος θα ήταν ένας κήπος, όπου τα πάντα, λουλούδια και φυτά, θα είχαν το ίδιο χρώμα; Πόσο διεστραμμένος, θα ήταν ο κηπουρός, που θα κατασκεύαζε αυτήν την πραγματικότητα και ποια άλλη θα ήταν η σκοπιμότητά του, παρά η απουσία επιλογών; Η ποικιλομορφία άλλωστε, είναι έργο του Θεού και της φύσης, ώστε ο άνθρωπος, να έχει επιλογές.

Η δυνατότητα επιλογών, αποτελεί κομβικό σημείο της ανθρώπινης ελευθερίας. Μήπως λοιπόν, όλα τα στρεβλά μηνύματα, που δεχόμαστε τα τελευταία χρόνια, αποσκοπούν στην οριστική στέρηση  των ελευθεριών, που με τόσους αγώνες αποκτήσαμε; Μήπως εκτός από την υποκριτική φαινομενική ελευθερία της γυναίκας, που διατυμπανίζουν οι θιασώτες π.χ., των αμβλώσεων, θα έπρεπε να στηρίξουν εξίσου και τη γυναίκα, που επιθυμεί να κρατήσει το παιδί της, αποδίδοντας εξίσου νομική και οικονομική ευθύνη και στον ανάξιο, που την άφησε έγκυο και αποποιείται πάσης ευθύνης;

Γεμίσαμε οργανώσεις φιλόζωων και ουδείς αγαπά τον άνθρωπο! Είχα ξαναγράψει: 5000 ευρώ πρόστιμο για ένα νεογέννητο γατάκι, τη στιγμή, που η ανθρώπινη κακοποίηση της γυναίκας, που άθελα της οδηγείται στο χειρουργικό τραπέζι της άμβλωσης, περνά «απαρατήρητη».

Σέβομαι απεριόριστα την πολύτεκνη μάνα. Υποκλίνομαι μπρος στη μάνα του χωριού, εκείνη με τα πολλά παιδιά, που ζύμωνε το ψωμί του σπιτιού της μόνη της κι ας μην γνώριζε ούτε την υπογραφή της να βάλει .Αυτές οι μανάδες, ΣΤΉΡΙΞΑΝ ΚΑΙ ΣΤΗΡΊΖΟΥΝ την Ελλάδα. Σήμερα, οι περισσότεροι, θεωρούν τη μητρότητα πάρεργο, καταψύχουν ή αγοράζουν σπέρμα και ωάρια, σαν να είναι εμπορεύματα, «νοικιάζουν μήτρα», σαν να είναι διαμέρισμα, προκειμένου να αποκτήσουν απόγονο, μεταθέτοντας την τεκνογονία στις καλένδες, με μοναδικό σκοπό να κληροδοτήσουν  υλικές περιουσίες σε κάποιο πλάσμα, που φέρνουν στον κόσμο, μονάχα από εγωισμό.

Δεν κάνουμε παιδιά για να μας κληρονομήσουν! Δεν είναι το παιδί υποδεέστερο οιασδήποτε καριέρας. Δε στερούμε την παρουσία μας από όσους αγαπάμε. Δεν υποτιμούμε τη ζωή, για να προοδεύσουμε υλικά, κρατώντας ανά χείρας τον ελεγκτή – κινητό, που στοιχίζει όσο δύο βασικοί μισθοί, κατά τη σημερινή νεόπλουτη νοοτροπία μονίμως χρεωμένων, που τρώνε τα κόκκαλα των παιδιών τους καλοπερνώντας δίχως να ατενίζουν στο μέλλον τους. Εγωισμός! Φιλαυτία! Ματαιοδοξία!

Και ο εγωισμός αυτός, είναι η αγαπημένη αμαρτία του διαβόλου. Για τούτο και πήγαμε κατά διαόλου, σαν κοινωνία, σαν χώρα κι ο καθένας μας ξεχωριστά. Διότι, λησμονήσαμε ότι όπου υπάρχει δράση, υπάρχει κι αντίδραση. Όταν όμως δεν αντιδράς, είσαι ήδη νεκρός.

Μαρία Μπουκουβάλα

Ιατρός