Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Η Μοναξιά έγινε μάστιγα!

 

Αρρώστια μεγάλη και αγιάτρευτη η μοναξιά! Ανίκητη και δυστυχώς καθημερινά εξαπλώνεται σα μια θανατηφόρα επιδημία. Διάβασα πρόσφατα ένα πολύ μικρό σχόλιο στις εφημερίδες που είχε τον τίτλο «Η μοναξιά βλάπτει σοβαρά την υγεία!». «Κοίταξε λες και είναι μάρκα τσιγάρων!» σκέφτηκα! «Μα γιατί, δεν γράφουν ότι η μοναξιά σκοτώνει; Γιατί δεν μας λένε όλη την αλήθεια; Τα ναρκωτικά, οι αυτοκτονίες, οι βιασμοί, ως ένα βαθμό, τη μοναξιά έχουν ως αφετηρία». Συλλογίστηκα.

Πράγματι, σε κείνο το μικρό σχόλιο αναφερόταν ότι, στη Σουηδία, τη χώρα με τις κοινωνικές παροχές, ένα μεγάλο τμήμα των γυναικών που ζουν μόνες, έχουν πολύ μικρότερο προσδόκιμο χρόνο ζωής. Και ως συνέπεια αυτής της κατάστασης λέγεται ότι είναι η μοναξιά. Δεν έχω να προσθέσω κάτι δικό μου. Πιστεύω ότι όλοι μας καταλαβαίνουμε τη διαφορά. Άλλο να είσαι μόνος και έρημος, που λέει και η παροιμία, και άλλο να περιστοιχίζεσαι από δικούς σου ανθρώπους. Από ένα σύντροφο, τουλάχιστον, βρε αδερφέ!

Θυμάμαι ένα άρθρο για τη μοναξιά, που διάβασα κάποτε και, αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια, όχι μόνο δεν μπορώ να το ξεχάσω, αλλά αντίθετα μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην καρδιά μου και την πληγώνει. Θα αναφέρω μόνο το παράδειγμα που χρησιμοποίησε, για να δείτε και σεις τι αξίζει μια δεύτερη ύπαρξη κοντά σε ένα μοναχικό άτομο. «Μια γριούλα, που δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Που δεν ήξερε γιατί ζει και γιατί δεν την παίρνει ο Θεός, πήρε μια μέρα τη μικρή της σύνταξη και πήγε στην αγορά να αγοράσει τα προς το ζειν, όπως έκανε κάθε μήνα. Οι γειτόνοι σπάνια την έβλεπαν. Δεν είχε κανένα. Το σπίτι της ήταν πάντα βουβό και σκοτεινό. Η μοναξιά, της πλάκωνε την ψυχή σαν τη χειρότερη κατάρα. Άργησε να επιστρέψει εκείνη τη μέρα. Όταν γύρισε κράταγε ένα κλουβί. Μέσα στο κλουβί υπήρχε ένας παπαγάλος. Κάποιο μικρό παιδί την πλησίασε και άρχισε να περιεργάζεται τον παπαγάλο. Η καημένη η γριούλα αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί. Πίστεψε ότι θα έπρεπε να δώσει μια λογική εξήγηση γι’ αυτή της την πράξη. Αυτή δεν είχε ούτε να φάει πολλές φορές, γιατί αγόρασε τον παπαγάλο; Τα λόγια της βγήκαν σιγά και σε τόνο απολογητικό, λες και απευθυνόταν στον ίδιο τον εαυτό της. «Ξέρεις παιδάκι μου, αυτός ο παπαγάλος ξέρει να μιλά. Όχι τίποτα σπουδαίες λέξεις, δυό τρεις, και όμως θα μου σπάσει τη μοναξιά. Θα ακούω και μια δεύτερη ύπαρξη στο σπίτι! Η μοναξιά δεν υποφέρεται!!», είπε και χάιδεψε το κεφαλάκι του μικρού, σα να ζητούσε, έστω και τη βουβή συγκατάθεσή του. Μάλιστα! Αυτή είναι η μοναξιά! Αργά αλλά σταθερά σε στέλνει στο θάνατο. Και είναι τόσο κρίμα!

Ένα παρόμοιο περιστατικό συνέβη σε μένα χτες και αξίζει να το αναφέρω για να δούμε ότι η μοναξιά δεν παλεύεται, είναι θηρίο μοναχό που σε κατασπαράζει, σε τρώει, δεν σε αφήνει να ησυχάσεις. Και καλά η μοναξιά των νέων ανθρώπων, ως ένα βαθμό μπορείς να πεις ότι είναι υποφερτή, θα βγει λίγο έξω ο νέος, θα πάει από δω θα κοιτάξει πιο κει, μα και με κάνα τηλεφώνημα στο τέλος τέλος που θα κάνει, όλο και κάποιον φίλο εύκαιρο θα βρει να πει διό κουβέντες. Με τους ηλικιωμένους όμως τι γίνεται; Το Χειμώνα όλο και κάποιος είναι δίπλα τους, πολλούς τους έχουμε στο σπίτι και ζούμε όλοι μαζί, όμως το Καλοκαίρι η πλειοψηφία του κόσμου ψάχνει ευκαιρία να τους ξεπουλήσει. Εκεί είναι και το δράμα, μες τη ζέστη και στο καμίνι ένας ηλικιωμένος μόνος! Τι να κάνει ο άνθρωπος; Πως θα καταφέρει να κάνει τις νύχτες να περνούν και τις μέρες να φεύγουν γρήγορα;

Με πήρε λοιπόν τηλέφωνο μια κυρία, αρχόντισσα πραγματική, που έτυχε να περάσουν τα χρόνια και να μείνει μόνη, έχασε το σύζυγο, την αδελφή, παιδιά δεν έχει, και ζει μόνη σε ένα σπίτι παλάτι, στην καλύτερη περιοχή του Πειραιά, με το Σαρωνικό πιάτο στα πόδια της, και όμως η μοναξιά πολύ μεγάλη και η ανάγκη για μια κουβέντα ακόμα μεγαλύτερη. «Γιάννη μου νιώθω να πνίγομαι, έλα σε παρακαλώ να μου κάνεις λίγη παρέα!». Είπε και ευτυχώς που δεν ήταν μπροστά μου για να δει το δάκρυ μου. Δυστυχώς η ζωή είναι πολύ σκληρή, όμως όσοι μπορούμε, όσοι έχουμε δικούς μας ανθρώπους, συγγενείς ή φίλους, κυρίως μεγάλης ηλικίας ας τους κάνουμε τη μοναξιά λιγότερη, ας τους δώσουμε αυτό το ελάχιστο που μας ζητάνε. Το αξίζουνε πραγματικά.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *