Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Και ψεύδεσαι… κοινωνικώς.

ΜΠΟΥΡΗ1 Και οι μέρες περνούν.. Φεύγει και ο Φεβρουάριος. Μπαίνουμε στην άνοιξη σιγά – σιγά. Μας το θυμίζει η μέρα που μεγαλώνει, το ημερολόγιο, και οι αναλαμπές του καιρού. Κάποιες ηλιόλουστες μέρες που μας ξελογιάζουν πραγματικά και κάποιες άλλες που μας θυμίζουν ότι η καρδιά μας είναι ίσως ακόμα πιο ζεστή απ’ ότι πιστεύαμε.

Η επικαιρότητα δεν έχει τέλος, όπως και ό,τι άσχημο ακούμε.

Σαν να προσπαθεί κάποιος να δει πόσα μπορεί να ακούσει και να αντέξει καθένας από εμάς. Και σε ατομικό και σε κοινωνικό επίπεδο. Όλα αφορούν όλους! Για κάποιους όμως είναι πιο βαρύ το φορτίο. Όχι μόνο για τους άμεσα εμπλεκόμενους, αλλά σε τι βαθμό μπορεί να αντιληφθεί, κατανοήσει, καταπιεί, συγχωρέσει; Αδικήματα – κακουργήματα, κάθε λογής τραγωδίες.

Δεν υπάρχει κακός καιρός! Υπάρχει κατάλληλος εξοπλισμός. Το άκουσα χθες σε μια συνέντευξη, και πραγματικά ταιριάζει στα πάντα! Δράση, Αντίδραση, Ετοιμότητα, σε όλα! Επειδή όμως είναι όλα τόσο δύσκολα, και ή πραγματική άσπρη μέρα που περιμέναμε να δούμε ήταν τα χιόνια, θα προσπαθήσω να δώσω μια πιο αισιόδοξη πλευρά, σαν μία χαδιάρικη σκΜΠΟΥΡΗ2ουντιά.

Ενώ στην πραγματικότητα είμαστε λαός που δεν συγχωρεί εύκολα, μας αρέσει να χωνόμαστε στα χωράφια του άλλου. Να σχολιάζουμε ότι δεν θα ’πρεπε και έχουμε και ένα τρόπο ισιώματος – σιδερώματος.

Τα προσαρμόζουμε όλα με ένα μοναδικό τρόπο δικής μας εξυπηρέτησης κυρίως. Τα γνωστά σε όλους αθώα ψέματα που όμως γλυκαίνουν καταστάσεις βολέματος και όχι μόνο. Αυτό που θα ήθελε να ακούσει ο καθένας για να πάρει τα πάνω του και να συνεχίσει ανενόχλητος τη δική του πραγματικότητα.

«Με βλέπεις! Ξέρεις τι είναι αυτό; Πρήξιμο. Με έσκασε ο άνθρωπος! Πες, πες, πες, κοίτα πως κατάντησα! Δεν τρώω. Από τα νεύρα μου φουσκώνω» «Σούζη τρως! Και ψεύδεσαι και τρως!» Μια ζωή άτσαλο φαγητό. Το ότι συμπέσανε με άσχημες καταστάσεις της ζωής αυτό είναι άλλο!

Πολύ εύκολα μεταθέτουμε το βάρος ακόμα και το σωματικό μας σε άλλους.

Ότι μπορεί να γλιτώσει και να επαναπαυτεί σ’ αυτό.

«Η γυναίκα πρέπει να έχει ένα στήριγμα. Έναν άντρα δίπλα της! Να χει που να ακουμπήσει». Μεγάλο κοινωνικό ψεύδος… Όχι μόνο σήμερα, αλλά από τα παλιά τα χρόνια, μια γυναίκα όταν είναι δραστήρια στύβει την πέτρα! Κάνει τα πικρά γλυκά. Τρέχει για όλους και για όλα, και είναι στη θέση της πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει  τι έγινε. Το νοικοκυριό της, την εργασία της, (αυτή που αμείβεται οικονομικώς), τα παιδιά της, τις εξωτερικές και εσωτερικές δουλειές της, τα χωράφια τους τότε, και σαν έρθει ο σύζυγος να τον καλοδεχτεί με το φαγητό, τον καφέ, το γλύκισμα… Θα μπορούσε ακόμη να τον χτυπήσει και στην πλάτη για τη χώνεψη, ώσπου να τον πάρει ο ύπνος στον καναπέ. Παρόλα αυτά, η αίσθηση και ο απόηχος που αφήνει μια γυναίκα μόνη, είναι ακόμα και σήμερα «περίεργη» στην καλύτερη εκδοχή της.

Πόσα αθώα μικρά – μεγάλα ψεύδη που σ ένα ξέσπασμα γίνονται τόσο μεγάλα, ώστε η έκρηξη να τρίξει το σπίτι συθέμελα!

Όπως και να το κάνουμε, θέλουμε δε θέλουμε να το πιστέψουμε, η γυναίκα στηρίζει ένα σπίτι! Και όπως πολύ έξυπνα έλεγαν οι παλιές, ο άντρας είναι το κεφάλι, και η γυναίκα ο λαιμός! Συνεπώς είναι στο πώς διαχειριζόμαστε τις σχέσεις μας! Με σεβασμό και ευλάβεια όσο τις έχουμε ζωντανές! Όποια είδους σχέση. Συζυγική, πατρική, επαγγελματική, φιλική… Δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο στη ζωή.

Όπως λέει μια θεία μου, ο άνθρωπος είναι σαν το χταπόδι. Όπου υπάρχει χώρος, απλώνεται. Αναπνέουμε, ζούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Αλληλοσεβασμός και εκτίμηση. Μπορούμε να έχουμε μόνο αυτό για το οποίο είμαστε υπεύθυνοι!

Το πραγματικό «έχω», αντιστοιχεί στο πραγματικό «είναι».

Η «πραγματική συνείδηση της ευτυχίας»! Το χαμόγελό μας! Οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν. Η οικογένειά μας.

Με μια λέξη η «Δέσμευση»!

Πράγματα που φυλάμε για μας σαν κόρη οφθαλμού. Τα φροντίζουμε πριν ραγίσουν. Τα κομμάτια δεν μαζεύονται με γυμνά χέρια. Η επικοινωνία είναι το άλφα και το ωμέγα!

Κάθε άνθρωπος, βλέπει και αντιλαμβάνεται το χώρο που κινείται όπως τον αισθάνεται ο ίδιος μέσα του. Επιτυχημένος άνθρωπος θα πρέπει να θεωρείται αυτός που παλεύει με μακρά εσωτερική διεργασία για να έχει αυτά και αυτούς που επιθυμεί κοντά του. Η ασταμάτητη αυτοπαρατήρηση και αυτοβελτίωση ενάντια σ όλα τα δυσάρεστα και άσχημα συναισθήματα, που πολλές φορές πλάθει απλά η φαντασία μας. Δεν είναι πάντα το βάρος αυτό που μας ρίχνει! Αλλά ο τρόπος που μπορούμε να το κουβαλήσουμε.

Παίρνουμε συνήθως τις πιο σοβαρές αποφάσεις με γνώμονα το μυαλό. Η φύση μας όμως και το πάθος μας, βρίσκονται στην καρδιά! Η ζυγαριά της ψυχής μας μόνο ξέρει που θα γύρει!

Τις αλλαγές όλοι τις φοβούνται. Όμως εάν δεν ακολουθήσεις το ένστικτό σου, δεν ακούς την ευτυχία σου! Δεν έρχεται σε πακέτο. Αγαπά τους ανθρώπους που προσπαθούν με την καρδιά τους! Είναι καθαρά προσωπική μας υπόθεση! Μήπως τελικά περιμένει εσένα να πας; Καλή διαδρομή!

Σοφία Μπουρή

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *