Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΔΙΑΦΟΡΑΕΙΔΗΣΕΙΣ

Καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά!

 

«Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, τέλη Μαΐου, φχαριστιέμαι να πηγαίνω βόλτα στο εξοχικό», μου ξομολογήθηκε ένας φίλος. Και γω συμφώνησα μαζί του, γιατί ξέρω ότι οι περισσότεροι από μας όλο και κάποιο παιδί θα έχουμε που θα δώσει Πανελλήνιες εξετάσεις σε λίγο. Απ’ όποιο σπίτι και αν περάσεις ένα φως, τουλάχιστον, θα είναι αναμμένο μέχρι αργά τη νύχτα. Όλο και κάποια παιδική καρδούλα θα ξαγρυπνά, θα αγωνιά και θα κτυπά γρήγορα, σκυμμένη πάνω στα βιβλία. Πολλές δεκάδες χιλιάδες παιδιά του Λυκείου αγωνίζονται να περάσουν στα ανώτερα και ανώτατα πνευματικά ιδρύματα και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να πετύχουν το καλύτερο εφικτό αποτέλεσμα. Φυσικά έχουμε και τα παρατράγουδα που δεν είναι άλλα από το άγχος, το στρες, την κούραση, κάποιες νευρικές κρίσεις.

Τι δεν θυμίζουν όλες αυτές οι αγωνίες; Ποιος δεν πέρασε από αυτό το μαρτυρικό στάδιο; Ο γονιός κάθεται και ξενυχτά μαζί με το παιδί. Έτσι για να του τονώσει λιγάκι το ηθικό. Να του φέρει μια δροσερή πορτοκαλάδα ή να του πει ένα καλό λόγο που θα το κάνει να αναθαρρήσει και να πάει με σιγουριά για το αποτέλεσμα.

Όποιον και αν ρωτήσεις θα έχει να σου πει κάποια ιστορία από διαγωνίσματα. Τότε, τα παλιότερα χρόνια, όλες αυτές τις δοκιμασίες τις λέγαμε διαγωνίσματα. Γιατί έτσι ήταν. Δεν ήταν απλές εξετάσεις. Ήταν μια πραγματική δοκιμασία για το μέλλον. Μια πρόγευση των καρπών που θα απολαμβάναμε με το διάβασμα και την επιμονή μας.

Λέμε, λέμε για τις περασμένες εποχές, αλλά αυτό που τελικά αποσιωπούμε είναι οι δυσκολίες τους. Φροντιστήρια δεν υπήρχαν. Και όσα υπήρχαν ήταν απλησίαστα για τη μεγάλη μάζα των μαθητών που, πραγματικά δεν είχαν ούτε τα προς το ζην. Να σκεφτεί κανείς ότι και αργότερα, όταν ήμασταν φοιτητές, σιτιζόμασταν δωρεάν, με χαρτί απορίας από τον παπά της Ενορίας.

Το διάβασμα όμως διάβασμα. Ξεχνούσαμε και ποιοι ήμασταν αυτές τις μέρες. Ζούσαμε μόνο για τις εξετάσεις, και καθώς δεν υπήρχαν τηλέφωνα και κινητά, τρέχαμε από σπίτι σε σπίτι, συμμαθητή, για να λύνουμε τις απορίες μας. Τελικά μαζευόμασταν αρκετά άτομα μαζί κάθε βράδυ και προσπαθούσαμε να βρούμε λύσεις στα δύσκολα προβλήματά μας.

Για παιχνίδι ούτε σκέψη. Τηλεοράσεις ή μπαράκια, δεν υπήρχαν. Ήταν όλα κομμένα με το μαχαίρι. Γινόμασταν ασκητές και καλόγεροι για λίγες μέρες. Μόλις όμως τελειώναμε, ποιος μας έπιανε! Γινόμασταν Λούηδες. Εξαφανιζόμασταν για τα χωριά μας και τις εξοχές. Για αρκετό διάστημα ακούγαμε για μαθήματα και τρέχαμε σα να μας κυνηγούσαν.

Πάντως, κακά τα ψέματα. Όσο δύσκολες και αν ήταν εκείνες οι μέρες, είναι αυτές που χαράχτηκαν βαθιά μες στην καρδιά μας. Θυμόμαστε τα ξενύχτια μας, τις νυχτερινές παρέες των διαβασμάτων. Την σιωπηλή και ενθαρρυντική παρουσία των γονιών μας. Την αγάπη των καθηγητών και την ειλικρινή συμπαράσταση της Πολιτείας. Ήταν βλέπετε η περίοδος που η Ελλάδα ήθελε γνώση. Ήθελε άτομα με πτυχία για να φτιάξει το μέλλον της. Τώρα δεν υπάρχει τέτοια αντιμετώπιση. Ξέρεις πως μόνο εσύ θα προσπαθήσεις. Μόνος θα δώσεις κουράγιο στον εαυτό σου. Και αν κάποια στιγμή καταφέρεις να γίνεις επιστήμονας, πάλι μόνος θα το έχεις παλέψει.

Όλοι έχουμε έρθει σ’ αυτές τις στιγμές. Βλέπουμε τους μαθητές που αν και κουρασμένοι έχουν το κουράγιο και χαμογελούν ή τραγουδούν. Μην ξεχνάμε ότι έχουμε και Άνοιξη. Ότι ο καιρός ευνοεί τους νέους. Ας τους ευχηθούμε το καλύτερο στις εξετάσεις που άρχισαν.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *