Καραμπότης Λευτέρης
Τσάρκα… στην Τρούμπα…
(τότε… που όλα… ηταν αλλιώς…)
Γύρω… στα δέκα πέντε μου… πήγαινα… στον Περαία…
Κι’ από το σπίτι έφευγα… στα ζούλα… στα λαθραία…
Στην παρεούλα… πρότεινα… βόλτα… νά βγούμε… βράδυ…
Λίγο πριν απ’ το σούρουπο… και πέσει το σκοτάδι…
Ήταν… μια τσάρκα… γνώριμη… σχεδόν… συνηθισμένη…
Τάχα… χωρίς κατεύθυνση… μα… προσχεδιασμένη…
Όλοι μας… το γνωρίζαμε… το κατά πού θα πάμε…
Και πρός της Τρούμπας τα στενά… όλοι μαζί… τραβάμε…
Τι να σας πω ρε μάγκες μου… σαν έφτανα… στην τρούμπα…
Τα πάνω… με τα κάτω μου… με μιάς… ερχόταν… τούμπα…
Τα φώτα… και στα χρώματα… μου θόλωναν… τά μάτια…
Κεφάλι… σώμα… πόδια μου… ξεχωριστά… κομμάτια…
Μ’ έπιανε… πάντα… τρέμουλο… σχεδόν… λιποθυμία…
Και του ανδρός… η “έξαψη”… μου ‘ρχόταν… με τη μία…
Όλος… ο κόσμος γύρω μου… νόμιζα… πως γυρνούσε…
Και υπνοβάτης ένιωθα… που νύχτα περπατούσε…
Φωτογραφίες… σε ταμπλό… με τα γνωστά… “κορίτσια”…
Οι πεταλούδες της χαράς… για γούστα… και καπρίτσια…
Απ’ τις “εικόνες”… τις πολλές… μου ερχόταν… μια ζάλη…
Σαν Κρητικός… που χόρευα… ώρες το πεντοζάλι…
Όταν η τσάρκα… τέλειωνε… ήμουνα… φουντωμενος…
Και μ’ όλα αυτά… που είχα δεί… άκρως εκπαιδευμένος…
Μετά την “εμπειρία” μου… στο σπίτι μου γυρνούσα…
Και πάλι εκεί… για να βρεθώ… τις μέρες… τις μετρούσα…
Ποτέ μου ΔΕΝ την ξέχασα… την εποχή… εκείνη…
Που σαν… εικόνα μαγική… στο νού μου… έχει μείνει…
Λευτέρης Καραμπότης