Λαουτάρης Εμμανουήλ

Στον Οδυσσέα Ελύτη

Μάρτιασε, μα την Άνοιξη κρατά σφιχτά ο χειμώνας

τα χελιδόνια μάταια, ζεστές ψάχνουν φωλιές,

κι ο ήλιος που χρωμάτιζε, τ’ άνθη της ανεμώνας

κάπου, σαν να ξεχάστηκε στα σύγνεφα του χθες.

Προσμένοντας την Άνοιξη, π’ αργεί να ξεπροβάλει

παρέα με τη χειμωνιά, που ’χω μες στην ψυχή,

σαν έφυγες, σεργιάνισα στου πόνου τ’ ακρογιάλι

ζητώντας απ’ τα κύματα παρηγοριάς ευχή.

Σεπτή η παρουσία σου, ατέρμονο τραγούδι.

Τώρα μέσα στις χούφτες μου, φλόγα κεριού σβηστή,

στο περιβόλι τ’ ουρανού έγινες πια λουλούδι,

κι οι άγγελοι σου ψάλλουνε το Άξιον εστί.

Χαίρε της θλίψης στοχασμέ, της μοναξιάς υφάδι.

Χαίρε γραφή, γλυκόλαλη, κάποιας αρχαίας Βέδας.

Χαίρε σου στέλνω ύστατο, σεμνό του Αιγαίου χάδι.

Χαίρε σ’ εσέ, που ο κόσμος σου ήταν μικρός και μέγας.

 

Εμμανουήλ Ι. Λαουτάρης

Από την ποιητική συλλογή

«Ζωγραφίζοντας με λέξεις»

Εκδόσεις Εριφύλη 2009