Λαουτάρης. Ι. Εμμανουήλ
Στης θάλασσας το στέκι
Το βράδυ που μ’ οδήγησες, στης θάλασσας το στέκι,
σ’ ένα παγκάκι κάτσαμε, ξύλινο, ταπεινό.
Έμοιαζες ’λαφροΐσκιωτη, και η φωνή σου ηχούσε,
σαν μελωδία του Σοπέν, απ’ το νυχτερινό.
Για όλα όσα νοιώθαμε, μου μίλαγες με πάθος,
για τα μικρά τα κύματα, που χόρευαν τρελά,
και για τ’ αγέρι, που κι αυτό, χωρίς να κάνει λάθος,
τραγούδαγε, κι ο τόνος του, έμοιαζε ναν’ σε λά!
Μου μίλησες για τα πουλιά, και για πολλά ακόμα,
και να, που ξάφνου έστειλε, η φίλη η βροχή,
λίγες σταγόνες, που κι αυτές, μέσα στην όλη εικόνα,
με το ρυθμό τους έδωσαν παλμό μες στην ψυχή.
Κι όταν μ’ αγάπη σου ’δωσα ένα μικρό δωράκι,
είδαμε μ’ έκπληξη κι οι δυό, πως μέσα στα γραφτά,
ήταν κλεισμένα όλα αυτά, που ετούτο το βραδάκι,
μας άγγιξαν, σαν ψήγματα ονείρου, διαλεχτά.
«Τα ποιήματα της Κυριακής (Μελοποιημένα)»
Εκδόσεις Ιδεόγραμμα 2011