Μικέλης Αντώνης

Τα ναυάγια της νύχτας

Σε κάποια ακυβέρνητα εις τη στεριά κουφάρια,

ρυμούλκια φτάνουνε πολλά και δένουν παλαμάρια,

μα είν’ κι αυτά ναυάγια και της νυχτιάς ρεμάλια,

που με τον τρόπο τους κι αυτά πουλάνε αναγάλια,

 

Στις θάλασσες της ηδονής, στης σιχασιάς λιμάνια,

σαν λυτρωμό υπόσχονται στα βρομερά ντιβάνια,

απ’ το ξενύχτι το πολύ με μάτια χαυνωμένα,

άλλες με στήθη τορνευτά και άλλες κρεμασμένα.

 

Πωλούν αγάπη και ζητούν πορτοφολιού αγάπη,

χωρίς να κάνουν διαλογή στον άσπρο ή αράπη,

στο παθιασμένο βλέμμα τους κοιτούν για να τυλίξουν,

«καράβι» ακυβέρνητο και με αυτό να σμίξουν.

 

Για να περάσει τη βραδιά στην κρύα αγκαλιά τους,

να του πουλήσουν τ’ άνοστα και βρωμερά φιλιά τους,

και να τον κάνουν να γευθεί το ερωτομεθύσι,

της θάλασσας τα βάσανα απ’ την καρδιά να σβήσει.

 

Τη δύναμη που του ‘μεινε εδώ θε να τη ρίξει,

και μες στο βούρκο της νυχτιάς τον πόθο του να πνίξει,

σαν αφεθεί ξυλάρμενος στης σάρκας τα καπρίτσια,

με τα τερτίπια τα σαχλά και άλλα τόσα βίτσια.

 

Στους κόλπους τούτους της ντροπής με μούτρα γερασμένα,

χρωματισμένα πρόσωπα με χείλη κολασμένα,

οι έγνοιες γίνονται καπνός, τα βάσανα πετιούνται,

τις πίκρες πνίγει ο έρωτας, οι θάλασσες ξεχνιούνται.

 

Αντώνης Μικέλης