Νεκρές… αισθήσεις…

Πότε δεν φανταζόμουνα..

Έρωτα να σκοτώνει…

Να σου σαλεύει.. το μυαλό…

Αισθήσεις…. να νεκρώνει…!

Τωρα δεν έχω  όραση…

Ουτε αφή… και.. γεύση….

Ακόμη και την ακοή…

Την έχω απώλεσει…!

Η όσφρηση μου…χανεται…

Λουλούδι σαν  μυρίσω….

Κι ‘ η μνήμη…ανεξέλεγκτα… .

Συχνά…με  πάει… πίσω….!

Μαζί της  οι αισθήσεις μου….

Υπήρχαν… λειτουργούσαν…

Αφού…τα πάντα  πάνω μου…

Μόνο… αυτην ζητούσαν..!

Το πνεύμα… και το είναι μου….

Τα είχα…. παραδόσει…

Σ ‘  αυτήν  που μου το ζήτησε…

Χωρις… καν να τ’ αρθρώσει…!

Δεν  ξέρω αν άκουσα ποτέ…

Τη λεξη….μ’ αγαπαει….

Μα…. με κοιτούσε…επιμονα…

Διχως…. να μου μιλάει…!

Πολλές φορές… των δύο μας…

Ακουμπησαν…τα χέρια….

Τα  σώματα μας… τρεμανε. ..

Όπως… στα περιστέρια…!

Τα χείλη μας…. δεν τολμησαν…

Ποτέ… να ενωθουνε….

Παρέμειναν… αφιλητα…

Μέχρι… να ξεραθουνε…!

Πάντοτε ανεκπληρωτες…

Μενουν….αυτες οι σχέσεις…

Χωρις να ξέρεις το γιατί…

Δίχως… να υποθέσεις…!

Εαν  λοιπόν… ο έρωτας….

Αισθήσεις… σου νεκρωνει…

Σημαίνει…πως το “κύκλο” του…

Δεν τον  ολοκληρωνει..!

Θα ‘ σαι για πάντα ανάπηρος….

Μ  ‘ αισθήσεις…νεκρωμενες…

Με ποθους..ανεκπληρωτους…

Κι  ‘ ελπίδες…. πεθαμένες…!

 

Λευτέρης Καραμπότης