Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Παγωμένη μοναχικότητα

«Ταξίδευα με το τηλεσκόπιο μέσα στο χάος που περικλείει τη γη μας και αποτελείται από αμέτρητους γαλαξίες, όταν άκουσα δίπλα μου μια φωνή να με ρωτά αν νιώθω την παγωνιά της ανθρώπινης μοναξιάς μέσα στο σύμπαν. Απάντησα πως όχι, αισθάνομαι ότι κάποιος είναι δίπλα μου, ότι τον βλέπω και με βλέπει. Όχι δεν αισθάνομαι μόνος, τουναντίον αισθάνομαι ζέστη, ένα απαλό χάδι, το άγγιγμα του Θεού ».

Με αυτό τον τρόπο απάντησε ένας επιφανής επιστήμονας που ύστερα από πολλές και διακεκριμένες σπουδές, σε τομείς Φυσικής, Κοσμοθεωρίας, Ιατρικής, έφτασε στο λιμάνι του Θεού και έγινε μοναχός, όταν ρωτήθηκε γιατί απαρνήθηκε τα μέχρι τότε επιτεύγματά του και αν αισθάνεται μόνος μέσα στο κελί του.

Μια περιπλάνηση μέσα στις άνυδρες μέρες και τις στείρες εκτάσεις της υλικής πραγματικότητας, είναι βέβαιο ότι θα μας ανοίξει διάπλατα τις πόρτες που οδηγούν μακριά από κάθε φθαρτό και ξεπερασμένο.

Όλες οι γνώσεις και τα επιτεύγματα της επιστήμης κατευθύνουν την ανθρώπινη οντότητα να προσεγγίσει σωστά Αυτόν που είναι πλάι της, που μοχθεί γι’ αυτήν και πέτρα την πέτρα τη βοηθά να κτίσει το μέλλον της.

Αυτό που μετρά είναι οι πράξεις που, αν και δεν ταυτίζονται με το άτομο, χαρακτηρίζουν τη διάσταση και το περιεχόμενο ενός εκάστου.

Μοναξιά, μια πληγή αγιάτρευτη, μάστιγα και επιδημία των σύγχρονων καιρών μας, μια αρρώστια κακοφορμισμένη που καθημερινά εξαπλώνεται και καλύπτει καταλυτικά τις πνευματικές αξίες.

Μετριέται με το βαθμό υποτιθέμενου πολιτισμού που κατέχει κάθε κράτος και είναι απειλητικότερη εκεί όπου το επίπεδο καταναλωτισμού και υλικών αξιών είναι μεγαλύτερο. Αφού το μηδέν και το παράλογο έχουν αναδειχθεί σε θεμελιακές – υπαρκτικές κατηγορίες της ζωής.

Ο άνθρωπος αισθάνεται παγωμένος και μόνος ανάμεσα στους πολλούς και όσο πιο πολλούς έχει γύρω του, τόσο πιο ανώνυμος, ξένος και μοναχικός αποκαλύπτεται, εφόσον δεν μπορεί να απευθυνθεί πουθενά. Πόσο μάλλον να απλώσει το χέρι, να βουρκώσει το βλέμμα και να στηριχτεί αποφασιστικά στους συνανθρώπους του.

Χάνεται ανάμεσα στα πολυπληθή μέσα επικοινωνίας που διαθέτει και αδυνατεί να έλθει σε επαφή ή να συμμετάσχει ως ισότιμο μέλος ενός αληθινού συνόλου. Αντιλαμβάνεται τον τεχνολογικό βιασμό της φυσικής και ιστορικής του υπόστασης και έχει την ανάγκη να ακούσει κάτι περισσότερο από ψυχρούς αριθμούς και φτιασιδωμένες στατιστικές που βελτιώνουν δήθεν την ευτυχία του κατά μερικές εκατοστιαίες μονάδες, έναντι των υπολοίπων που δεν διαθέτουν τα δικά του οικονομικά διαθέσιμα.

Οι ανησυχίες αυξάνονται και η απελπισμένη στροφή για επαφή που θα διαρκέσει και μια ευτυχία που, δεν θα χαθεί σε θολούς ορίζοντες και ιδεατά σενάρια, φαίνεται να περνά μέσα από τα αγωνιώδη συναισθήματα και τις συνεχείς παρορμήσεις του καθενός, να μετάσχει κάποια στιγμή σ’ ένα κοινωνικό σύστημα που θα έχει άλλα μέτρα και πρότυπα.

Η έκφραση της χαράς και η αναφορά σε γεγονότα που γέμισαν κάποια στιγμή τη ζωή μας, δείχνει τη μεγάλη ψυχική ωφέλεια που απολαμβάνει, όχι μόνον αυτός που περιθάλπει, φροντίζει, σκύβει στοργικά σένα μοναχικό άξιο να προσεχθεί άτομο, αλλά και ο άλλος, που με πλήρη ταπείνωση και επίγνωση της ατυχούς θέσεώς του καλοδέχεται τα ευεργετήματα, σαν ένα ελάχιστο δείγμα αγάπης και αλληλεγγύης.

Το βλέμμα  και η φωνή που βγαίνουν πηγαία και κατευθύνονται πλούσια, γεμάτα αγάπη προς κάθε στόχο, χωρίς εξαιρέσεις, λιώνουν τους πάγους και κάνουν το σύμπαν ανθρώπινο. Οι γαλαξίες μοιάζουν να φωτίζονται και όλα μαζί ακουμπούν στο Θεό.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *