Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Περιμένοντας την πρώτη αργία

παρέλασηΤέτοια εποχή κάναμε προθέρμανση για την 28η Οκτωβρίου. Πρώτο μας μέλημα ήταν να εξασφαλίσουμε τους φοίνικες με τους οποίους στολίζαμε την είσοδο και όλες τις πόρτες στο σχολείο. Χωρίς να ξέρουμε το γιατί, βάζαμε ένα κλαδί από φοινικιά αριστερά και ένα δεξιά και «στεφανώναμε» την πόρτα πιστεύοντας ότι έτσι δίναμε έναν ηρωικό και πανηγυρικό τρόπο συγχρόνως.

Βεβαίως, δεν ζούσαμε στην Αλεξάνδρεια όπου αφθονούν οι φοινικιές αλλά στην Κοκκινιά και φοινικιές υπήρχαν μόνο διάσπαρτες στα περίφημα «Περιβόλια» στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη, εκεί όπου σήμερα υπάρχει το γήπεδο του Ολυμπιακού και άλλα ευαγή ιδρύματα και εργοστάσια.

Η περιοχή ήταν κατάφυτη από φρούτα και ζαρζαβατικά και οι φοινικιές ξεχώριζαν σαν την μύγα μες στο γάλα.

Κάποια στιγμή είχα φάει και μια πέτρα κατακέφαλα από έναν περιβολάρη που μου άνοιξε το κεφάλι στα δύο και με πήγαν για μαντάρισμα στο Κρατικό Νοσοκομείο Πειραιώς, ενώ ο πατέρας μου επέμενε να μηνύσει τον περιβολάρη και εγώ του έλεγα “δεν φταίει ο άνθρωπος”.

Φυσικά δεν είχαμε άδεια να κόψουμε κλαδιά από τους φοίνικες και ο περιβολάρης αμύνθηκε του «πατρίου εδάφους».

Αφού λοιπόν στολίζαμε το σχολείο με φοίνικες , ψάχναμε στην αποθήκη να βρούμε φωτογραφίες του ΄40, καθώς στους τοίχους των τάξεων είχαν θέση μόνο εκείνοι του ΄21.

Έτσι, αποκαθηλώναμε τον Ρήγα Φεραίο και τον Κολοκοτρώνη για να βάλουμε τους κλασικούς πίνακες του Αλεξανδράκη από το μέτωπο του ’40 των οποίων αντίγραφα όφειλε να διαθέτει κάθε καλό σχολείο. Και το δικό μας ήταν καλό.

Μια φορά θυμάμαι ένας συμμαθητής μας είχε φέρει την φωτογραφία του παππού του που πολεμούσε στην Μικρά Ασία το ’22 και την είχαμε κοτσάρει στον τοίχο.

«Μα παιδί μου αυτός είναι άλλος πόλεμος» μας είπε η κυρία Ουρανία, η δασκάλα μας. Εμείς όμως στην 6η δημοτικού δεν κάναμε διακρίσεις πολέμων, τους θεωρούσαμε όλους ηρωικούς.

Βεβαίως, δεν είχε η 28η Οκτωβρίου την λάμψη και την δύναμη της 25ης Μαρτίου. Ούτε είχαμε τότε γνώση της ποίησης του Ελύτη και δεν βρίσκαμε ποιήματα ανάλογα με εκείνα του Ματρώζου, που είχε γίνει πια κλασικό για την επέτειο του Μαρτίου.

Έτσι, περιοριζόμασταν σε διάφορα τραγούδια της Βέμπο, με κορυφαίο βέβαια το «Κορόιδο Μουσολίνι».

Κανείς δεν μας είχε πει ότι ήταν… ιταλικό (όμορφη χωριατοπούλα), μια καντσονέτα την οποία ο Οικονομίδης μετέτρεψε σε θούριο.

Θυμάμαι ακόμα ότι τα κορίτσια ντύνονταν «νοσοκόμες», μιμούμενες τις μανάδες μας αφού δεν είχαν περάσει παρά μόλις 15 χρόνια από την απελευθέρωση.

Και οι μέρες περνούσαν μέχρι να έρθει το ευλογημένο τριήμερο της αργίας, που οι φαντάροι θα έβαζαν τα χειμωνιάτικα και θα έβγαιναν στο δρόμο οι καστανάδες.

Δημήτρης Καπράνος

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *