Το παραμυθάκι της Φωνής.

Κάλλιο λεύτεροι παρά στο κλουβί

”Κάλιο πουλί του κλαδιού παρά του κλουβιού” κελάηδησε σιγανά ο Πίτερ το μικρό πουλί και τσουπ πέταξε το πράσινο βραχιολάκι από το πόδι του και πέταξε στο δάσος.

«Σηκώνουμε το βλέμμα μας όχι σε ό,τι στέκεται ανάμεσα μας, αλλά σε ό,τι στέκεται μπροστά μας. Να είσαι τρυφερός με τον εαυτό σου και όλα θα πάνε καλά». Του φώναξε η Βάγια η κουκουβάγια.

Ο Πίτερ είχε κουραστεί πολύ μέσα στο γκρι κλουβί του κι όχι μόνο ήθελε να πετάξει μακριά, αλλά αισθανόταν την ανάγκη να ζητήσει βοήθεια.

”Αυτό που μπορώ να σου προσφέρω είναι να σου πάρω κάθε χαλασμένο που έχεις μέσα σου, δε θα σου φτιάξω ό,τι έχεις σπασμένο” του είπε η Βάγια αινιγματικά

”Εσύ θα φτιάξεις ένα μοτίβο όμορφο και χαρούμενο και θα φέρεις πάλι τη χαρά που σου έχει κρυφτεί”.

Ο Πίτερ ήθελε πολύ να βοηθήσει τα κουρασμένα του κύτταρα. Σκέφτηκε την κατεύθυνση της σκέψης του.

”Ο φόβος είναι ένα ένστικτο που δε σε αφήνει να δεις καθαρά, αλλά από την άλλη ο ίδιος ο φόβος γίνεται  η σοφία που εμποδίζει τις συνέπειες” ψιθύρισε παράξενα.

“Το μυαλό σου είναι το όργανο σου. Μάθε να είσαι ο αφέντης, όχι σκλάβος του΄΄ άκουσε για τελευταία φορά την καλή του φίλη να του λέει.

Και τότε ο Πίτερ σήκωσε τα χέρια του, στάθηκε στις μύτες των ποδιών του και όρισε το χώρο του.

Ζωή Μπούζα