Ψυχανεμίσματα…Τα Τέμπη ξεχείλισαν το ποτήρι της πίκρας
Εδώ και χρόνια ζούμε ένα πόλεμο με ”αόρατο” εχθρό, είτε λέγεται οικονομική κρίση, είτε πανδημία, είτε ότι άλλο! Το γεγονός ότι ο εχθρός είναι καμουφλαρισμένος πίσω από αυτά, δύσκολα το συνειδητοποιούμε πως είμαστε σε πόλεμο και δύσκολα αντιστεκόμαστε αφού δεν αναγνωρίζουμε επακριβώς τον εχθρό, μηδέ την κατάσταση. Αυτό το μπέρδεμα μάλλον φταίει για την πολυετή ανοχή μας σε πολλά, όσο για τις αντοχές μας, η πορεία θα το δείξει. Με αφορμή το δράμα στα Τέμπη ξεσηκώθηκαν από τον καναπέ και βγήκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι, άνθρωποι όλων των ηλικιών και κυρίως νέα παιδιά!
Ο καταπιεσμένος θυμός και η δίκαιη οργή δεν ξέρεις πότε θα ξεσπάσει, κι εδώ που τα λέμε ο λαός έχει καταπιεί πολλά μασημένα και αμάσητα, κι έχει πνίξει πολύ θυμό και αγανάκτηση χρόνια τώρα, μάλλον το είχατε παραβλέψει. Όταν πάλι, αντί να καταδικάζεις και να τιμωρείς πράξεις, ανευθυνότητα, παρανομία, απ’ όπου κι αν προέρχονται, κρεμάς κομματική ταμπέλα, χρεώνεις την πράξη εκεί και βγαίνεις έξω από το πρόβλημα, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει προς το καλύτερο ποτέ! Οι δε συγκρίσεις και ο συμψηφισμός που επιχειρείται σε όλα τα θέματα τα τελευταία χρόνια από πολιτικούς και δημοσιογράφους και ο τρόπος προσέγγισης των θεμάτων, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι η διάσπαση της προσοχής του κοινού σε πολλές ανούσιες λεπτομέρειες, που αγγίζουν και τα όρια του κουτσομπολιού συνήθως, με αποτέλεσμα να παίρνει λάθος δρόμο το θέμα, να διαφεύγει η ουσία της προσοχής, να ξεθυμαίνει κάποια στιγμή και να μένουν όλα ως έχουν! Κοιτάζοντας πίσω πολλές περιπτώσεις τέτοιες θα αναγνωρίσουμε! Όχι στις παραπλανήσεις του νου λοιπόν και ναι στις περιπλανήσεις! Δυστυχώς είναι φορές που αυτοί οι ίδιοι που ευθύνονται, προκάλεσαν ή οδήγησαν σε ένα δυστύχημα, ένα πρόβλημα, καλούνται να ξεδιαλύνουν το θέμα! Και φυσικά ποτέ δεν ξεκαθαρίζει τίποτα, ούτε και αποδίδονται ευθύνες εκεί που πρέπει.
Αυτά που έρχονται στην επιφάνεια μετά τα Τέμπη είναι από απίστευτα έως εξοργιστικά! Το ποτήρι ξεχείλισε με αυτά που ακούμε… ένα απέραντο μπάχαλο, από θαύμα υπάρχουμε και ζούμε. Μπάρες άλλα αντ’ άλλων, φύλακες security, υπάλληλοι με μπλοκάκι και τόσες άλλες αποκαλύψεις για εναέρια και επίγεια μέσα μεταφοράς και την έλλειψη ασφάλειας. Και καλά φταίει ναι ο Σταθμάρχης και οι πέριξ και οι άνω αυτού και όσους ακόμη κρίνει η δικαιοσύνη. Τα αίτια όμως είναι βαθύτερα και φθάνουν πολύ ψηλά! Φταίει δηλαδή μόνο το ποιος διόρισε ποιον, ή το mobility που καθιερώσατε και τους παίρνετε από τη μια μεριά και τους πάτε στην άλλη με άρπα κόλλα σεμινάρια ”ειδίκευσης”. Τα σεμινάρια βοηθούν έναν ειδικευμένο να γίνει καλύτερος, η πείρα και η εξάσκηση επί μακρόν ενός επαγγέλματος δεν αναπληρώνεται με σεμινάρια.
Κάποτε οι σταθμάρχες περνούσαν από διάφορα στάδια ιεραρχικά και εμπειρικά για να πάρουν τη θέση. Ειδικά σε υπηρεσίες που έχουν σχέση με την υγεία ή την ασφάλεια του κοινού. Έχετε διαπράξει σοβαρό ατόπημα Κύριοι και αφήστε το ποιος είναι ποιος με μόνη ταμπέλα κατηγορητηρίου τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός. Επικοινωνιακό το παιχνίδι ναι, αλλά όταν παίζεται μπροστά σε 57 νεκρούς και άλλους τόσους αγνοουμένους που δε θα μάθουμε ποτέ, απαράδεκτο. Τις πρώτες μέρες υπήρχαν και αγνοούμενοι τώρα όχι, συμψηφίστηκαν με αυτούς που ταυτοποιήθηκαν, ή όσοι εξαϋλώθηκαν στα 2 βαγόνια της φωτιάς δε χρειάζεται να αναφερθούν; Θα μάθουμε ποτέ πόσοι έφυγαν, πόσους είχε το τρένο; Και άλλα ερωτήματα τίθενται, ευελπιστώ να δώσει απαντήσεις η δικαιοσύνη! Το περίφημο σύστημα ETCS, το σύστημα πέδησης που θα είχε προλάβει την τραγωδία στα Τέμπη, πληρώθηκε 25 εκατ. ευρώ το 2007 και αφέθηκε να αχρηστευθεί πλήρως. Πρόκειται για πλήρως αυτοματοποιημένο σύστημα που αν ήταν λειτουργικό, θα μπορούσε αυτόματα από υπολογιστή να σταματήσει το τρένο.
Με μια μικρή καθυστέρηση και μετά από σκέψη, ειπώθηκε η συγνώμη και ”διορθώθηκε” το λάθος της αναφοράς του της πρώτης μέρας περί καθαρά ανθρωπίνου λάθους! Και μετά είδαμε το κλάμα στο Συμβούλιο και ακούσαμε το ‘’φταίμε όλοι’’ (κατά το ‘’μαζί τα φάγαμε’’). Το ‘’όλοι’’ διασπά τις ευθύνες και χάνονται στο πλήθος και πλαγίως είναι σα να λέει προς τι οι διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες;
Νίκη Άννα Παπουλάκου.