Δεκέμβριος, ο μήνας των γιορτών.
Ο Δεκέμβρης είναι ο μήνας των γιορτών. Είναι η περίοδος που όλοι αισθάνονται την ανάγκη να αγαπήσουνε τον πλησίον τους και να αγαπηθούνε. Δεν υπάρχει μέρα που να μην υπάρχει κάποιος «ονομαστός» Άγιος, και έτσι το «Χρόνια Πολλά» δίνει και παίρνει. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που έχει καθιερωθεί σαν το «Καλημέρα», χωρίς να εξετάζεται τίποτα άλλο.
Ίσως να είναι και ο πιο αγαπημένος μήνας. Ο μήνας των δώρων, των μποναμάδων, των παιδιών και της οικογένειας. Αν πεις και για τα καλούδια, τα γλυκά ή τα φαγητά, αυτά δεν έχουν τέλος. Δίκαια λοιπόν τιμάται και με αγωνία των περιμένουν όλοι. Με τα παραπανίσια λεφτά του μισθού, όποιος ακόμα παίρνει δώρο, όλο και κάποια τρύπα θα κλείσει όλο και κάτι θα περισσέψει για να μπει στη μπάντα.
Παλιότερα βέβαια ήταν και η σύζυγος που δε δούλευε και φρόντιζε να στολίζει το σπίτι περισσότερο, για να φαίνεται και η διαφορά από τους άλλους μήνες. Ήταν οι σόμπες που έκαιγαν στο φουλ και τα τζάκια που χάριζαν μια ατμόσφαιρα ονειρεμένη. Ήταν τα χριστουγεννιάτικα δένδρα, τα αγγελάκια στα τζάμια, τα κόκκινα τραπεζομάντιλα. Σήμερα που υπολογίζεται ότι έχουν ξεφτίσει τα πάντα και πως δεν υπάρχουν πολλά γνήσια στοιχεία των ηθών και των εθίμων ανέπαφα, γίνεται μια κάποια προσπάθεια να στολίζονται οι πόλεις από τους Δήμους και να διοργανώνονται δημόσιες, εορταστικές εκδηλώσεις ώστε να καλύπτεται ένα τμήμα από τον χαμένο παράδεισο των παλιότερων χρόνων.
Των εποχών δηλαδή που δεν υπήρχαν οι Ρεβεγιόν και οι μεγάλες δεξιώσεις στα κεντρικά ξενοδοχεία ή τα ονομαστά ξενυχτάδικα. Τότε που μαζευότανε όλη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι και προσπαθούσε με μια «πάρτα όλα» ή κάποια χιλιοπαιγμένη τράπουλα να περάσει όμορφα τις κρύες, από πλευράς καιρού, αλλά και ζεστές, από τα αισθήματα, βραδιές των εορτών του Δεκεμβρίου.
Τι δεν έχει να θυμηθεί κανείς από αυτούς τους Άγιους Δεκέμβρηδες που περνούν και ξαναπερνούν από τη ζωή μας, χωρίς ποτέ να τους βαριόμαστε. Είμαστε λαός της χαράς, της διασκέδασης, της όμορφης ζωής και της ανέμελης σκέψης. Βγαίνουμε, κόντρα στο κρύο, κόντρα στην οικονομική, την υγειονομική ή την ενεργειακή κρίση και αγναντεύουμε το φεγγάρι χωρίς να σκεφτόμαστε οτιδήποτε άλλο. Και ένα βράδυ του Δεκέμβρη, με ξαστεριά ή με βροχή και χιόνι, αξίζει όσο πολλά άλλα βράδια.
Έχει κάτι το εξαιρετικό αυτός ο μήνας. Ένα από αυτά τα καλά που διαθέτει είναι και τα Χριστούγεννα. Η κορυφαία δηλαδή γιορτή της Χριστιανοσύνης. Είναι επίσης τα κάλαντα που θα βγουν να ψάλλουν τα παιδιά, είναι το σμίξιμο των φωνών των αγγέλων που κατεβαίνουν στη γη για να δοξάσουν τον Κύριο. Είναι ακόμα και αυτοί οι Καλλικάντζαροι που φροντίζουν να έρχονται στον πάνω κόσμο με σκοπό να τον πλανέψουν και να τον πειράξουν με τις ζαβολιές τους. Και τι δεν έχει αυτός ο μήνας τελικά; Τι μπορεί να του διαφεύγει ώστε να μας λείπει και να μας κάνει λυπημένους; Και χιόνια έχει και εκδρομές με όμορφες περιπλανήσεις προσφέρει. Είναι ο μήνας της αφθονίας των αισθημάτων και έτσι τον έβλεπε ανέκαθεν ο λαός.
Τα παιδιά σταματούν έγκαιρα το σχολείο και μέσα από τη σχόλη και το παιχνίδι νοιώθουν να μη μεγαλώνουν ποτέ. Κάποια από αυτά φεύγουν και για τα χωριά των γονιών τους, για να κάνουν Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, με τον Παππού και τη Γιαγιά.
Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται και η φωνή που Παπαδιαμάντη να μας θυμίζει τα ξεχασμένα εκκλησιαστικά τροπάρια και τα χαρούμενα έθιμα όλων αυτών «των καλών ημερών», όπως τις ονομάζει ο λαός μας. Και τι δε θα δίναμε να μπορούσαμε να γιορτάζουμε ξένοιαστα και ανέμελα! Πόσο ποιο όμορφη θα ήταν αλήθεια η ζωή των ανθρώπων αν απαλλασσότανε από τα πάθη! Θα μπορούσαμε, έστω και για λίγο να γίνουμε παιδιά και να ξεχυθούμε στους δρόμους για να δώσουμε ευχές σε όλους;