Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ελεύθερη άποψη

ΜΠΟΥΚΟΥΒΑΛΑ1ΑΤΤΙΛΑΣ 1974- ΜΙΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΜΕ ΡΙΖΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ΕΚΕΙΝΟΙ, ΠΟΥ ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΗΝ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΙΜΗΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ…

Ο ΗΡΩΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΧΑΝΔΡΙΝΟΣ (1937-1994)

”Αν συντόνιζαν βεβαίως, τις στρατιωτικές μας επιχειρήσεις, κατά του Αττίλα, άνθρωποι σαν τον τότε Πλωτάρχη Χανδρινό, είναι σίγουρο, ότι οι Τούρκοι, θα κολυμπούσαν ακόμα ανοικτά της Κερύνειας, δίχως σωσίβια”…

Ο αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, Ελευθέριος Χανδρινός, υπήρξε ένας από τους λησμονημένους  ήρωες, που υπερασπίστηκαν την μαρτυρική Κύπρο, κατά την εισβολή του Αττίλα το 1974, με ανδρεία και πίστη στα εθνικά μας ιδεώδη, ψυχή και υπέρβαση, που πρέπει να επαινείται και να διδάσκεται, σε όλους τους Έλληνες, σε όλες τις Στρατιωτικές Σχολές του κόσμου.

Είναι αδιάψευστο γεγονός βέβαια, ότι με περισσή υποκρισία, το Ελληνόφωνο κράτος, της υποκριτικής μεταπολίτευσης, που αντί απτών έργων, πούλησε αντιφασιστικό αέρα κοπανιστό και χρέωσε επτά γενιές Ελλήνων σε νέο καθεστώς τουρκοκρατίας, δεν τίμησε ποτέ όσο έπρεπε, τον Ελευθέριο Χανδρινό, για την προσφορά του. Αν συντόνιζαν βεβαίως, τις στρατιωτικές μας επιχειρήσεις, κατά του Αττίλα, άνθρωποι σαν τον τότε Πλωτάρχη Χανδρινό, είναι σίγουρο, ότι οι Τούρκοι, θα κολυμπούσαν ακόμα ανοικτά της Κερύνειας, δίχως σωσίβια.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, η πολιτική ηγεσία του τόπου, χωρίς να έχει κανένα τέτοιο δικαίωμα, καταργεί τη διαφάνεια, με την οποία έπρεπε να κυβερνά, υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών και καταχρώμενη της εμπιστοσύνης τους, εξακολουθεί να φυλάσσει ως επτασφράγιστο μυστικό, το φάκελο της Κυπριακής προδοσίας. Ίσως, για τον απλούστατο λόγο, ότι αποτελεί μηχανισμό στήριξης ενός αμετανόητου πολιτικού συστήματος, που οδήγησε κι οδηγεί τη χώρα μας σε συνεχή συρρίκνωση και εξευτελιστικό ενδοτισμό. Σχεδόν 50 χρόνια μαρτυρίων για τους Ελληνοκύπριους, τις οικογένειες των αγνοουμένων πολιτών και στρατιωτικών, που δεν γνωρίζουν, που να κλάψουν τα λείψανα των παιδιών τους, δεν έφθασαν για να νύξουν κάποιες πορωμένες συνειδήσεις, ώστε να πράξουν επιτέλους το καθήκον, προς τους νεκρούς, αλλά και τους εν ζωή απόμαχους, μιας μάχης, που κατά τη γνώμη τους, δεν υπήρξε ποτέ, διότι κάποιοι αποφάσισαν ότι “Η Κύπρος κείται μακράν”,… (ο δε κενός θρόνος εγγύς, θα συμπλήρωνε η γράφουσα!).

Πόσοι γνωρίζουν σήμερα για τον Ελευθέριο Χανδρινό, που απεβίωσε το 1994, εξ αιτίας, ενός – ας το πούμε- πολύ βολικού για κάτι σαπάκια της ιστορίας, τροχαίου ατυχήματος, που προηγήθηκε;

Ο ήρωας μας, γεννήθηκε το 1937 στην Κομοτηνή και ήταν γιος στρατηγού με καταγωγή από την Κέρκυρα. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, το έτος 1958. Αφού υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις, μετεκπαιδεύτηκε στις ΗΠΑ, στον πόλεμο κατά των υποβρυχίων, ενώ υπηρέτησε και στην 353η μοίρα του Αμερικανικού στόλου, πετώντας μάλιστα με αεροσκάφος SHU 16B. Επρόκειτο για μορφωμένο κι άριστο αξιωματικό, με σπάνια εκπαίδευση και ηγετικά προσόντα.

Την αυγή της 20ης Ιουλίου 1974, που η Τουρκία εισβάλλει με απόβαση δυτικά της Κερύνειας, ο Πλωτάρχης Χανδρινός ευρίσκεται πλέοντας προς τη Λεμεσό, ως Κυβερνήτης του αρματαγωγού ΛΕΣΒΟΣ. Έχει ξεκινήσει από τις Κεχριές της Πελοποννήσου, στις 13/7/1974, μεταφέροντας 450 άνδρες που θα αντικαθιστούσαν, μέρος των εκεί υπηρετούντων οπλιτών και αξιωματικών, καθώς και εξοπλισμό της ΕΛΔΥΚ. Εν πλω, λαμβάνει εντολές από τη χούντα του Ιωαννίδη, να επιστρέψει σε Ελληνικά χωρικά ύδατα, πλέοντας προς τη Ρόδο, ίσως διότι, δεν επιθυμούσαν από την Αθήνα, να “φανεί’ ότι ενίσχυε τις εκεί δυνάμεις του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου. Παρά ταύτα, η κατάσταση στην Κύπρο θεωρήθηκε σταθερότερη και ο Πλωτάρχης Χανδρινός, διατάχθηκε εκ νέου, να πλεύσει προς την Αμμόχωστο, όπου αποβιβάστηκαν οι 450 άνδρες, που θα αντικαθιστούσαν οπλίτες κι αξιωματικούς και θα επέστρεφαν στην Ελλάδα. Αφού εκφορτώθηκε το έμψυχο φορτίο του, το ΛΗΜΝΟΣ, πρώην USS Boone County, απέπλευσε από την Αμμόχωστο στις 18.00, ώρα Ελλάδος, της 19ης Ιουλίου του 1974, μεταφέροντας προς την Ελλάδα, όσους οπλίτες και αξιωματικούς απολύονταν, είτε για άλλο λόγο επέστρεφαν στην πατρίδα. Το πρωινό της τουρκικής εισβολής, το ΛΕΣΒΟΣ, ευρίσκεται εν πλω περί τα 40 ναυτικά μίλια ανοιχτά της Πάφου και διατάσσεται να αποβιβάσει στη Λεμεσό, τους άνδρες του, διαταγή, που ανακλήθηκε και δόθηκε νέα εντολή αποβίβασης στην Πάφο, γεγονός, που προκάλεσε πλήθος εκδηλώσεων ενθουσιασμού από  πλευράς των ανδρών, που αντί να επιστρέψουν στις εστίες τους, με ορμή, επιθυμούσαν να ριχτούν στη μάχη. Αφού αποβιβάστηκαν στην Πάφο και μεταφέρθηκαν με λεωφορεία στην Λευκωσία οι άνδρες αυτοί, πράγματι, πολέμησαν γενναία, κατά τη διάρκεια του ΑΤΤΙΛΑ και πολλοί θυσιάστηκαν.

Στο σημείο αυτό της αποβίβασης, η μοίρα επρόκειτο να αναδείξει ως άλλο Οδυσσέα, τον πολυμήχανο και γενναίο Έλληνα αξιωματικό. Την ώρα, που αποβιβάζονταν οπλίτες με τρία αποβατικά πλοιάρια, χωρίς επίσημα η Ελλάδα να ευρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με την Τουρκία ο Χανδρινός έλαβε πρωτοβουλία, να δεχθεί την πρόταση της Κυπριακής Εθνοφυλακής, να βομβαρδίσει τις Τουρκικές και τουρκοκυπριακές δυνάμεις στον θύλακα Μουττάλου, υπερασπιζόμενος την Πάφο. Το ψυχωμένο ηρωικό πλήρωμα του “ΛΕΣΒΟΣ”, μέσα σε δύο ώρες, έριξε σχεδόν 1000 βλήματα, στον τουρκικό θύλακα δυνάμεων, σφυροκοπώντας και διαλύοντας στην κυριολεξία τις τουρκικές δυνάμεις, διασώζοντας την Πάφο.

Γράφει μάλιστα στο ημερολόγιο του, ο αείμνηστος Ελληνόψυχος Κυβερνήτης, εξαίρων το ηθικό και τον ενθουσιασμό των στρατιωτικών, που παρά το γεγονός ότι είχαν απολυθεί ή για άλλο λόγο μεταφέρονταν προς την Ελλάδα, πανηγύριζαν επιστρέφοντας στην Κύπρο, να πολεμήσουν για τα ιδανικά της φυλής μας: “…. Ιδιαιτέρως εθαύμασα το θάρρος των επαναπατριζομένων οπλιτών του Σ.Ξ, (Σώματος Ξηράς) οίτινες καίτοι είχαν συνειδητοποιήσει ότι επέστρεφαν εις τας οικίας των, με έξαλλον ενθουσιασμόν και αλλαλαγμούς χαράς, εδέχθηκαν την, από του στόματός μου, πληροφορίαν περί της επανόδου των εις την Κύπρον, προς ενίσχυσιν των μαχομένων συναδέλφων των εναντίον των εχθρών του γένους»…

Αλλά η συμβολή του ευφυούς και γενναίου αξιωματικού, στην άμυνα της Μεγαλονήσου, δεν σταματά εκεί. Με σχεδιασμό, που θυμίζει τον πολυμήχανο Οδυσσέα, επιστρέφει προς την Ελλάδα, με πορεία, αρχικά προς Αίγυπτο και μετέπειτα σοφό ελιγμό προς την Κρήτη και σιγή ασυρμάτων, οπότε έφθασε με ασφάλεια, στη Σητεία. Ωστόσο, η εντύπωση, που είχε δοθεί στις τουρκικές δυνάμεις, ότι συμμετείχε το Πολεμικό μας Ναυτικό με καταπλέουσα νηοπομπή, στην άμυνα, της Κύπρου, εξ αιτίας του σφυροκοπήματος στην Πάφο, από το ΛΕΣΒΟΣ, οδήγησε στην απόφαση να καταπλεύσουν τρία τουρκικά αντιτορπιλικά, από την Κερύνεια, προς την Πάφο, τα “Kocatepe”, “Adatape” και “M. Fevzi Kakmac”, με αποστολή να βυθίσουν όποιο πλοίο έφερε Ελληνική σημαία στην περιοχή, των επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα, από τρία διαφορετικά σημεία, της ανέκαθεν ανεπαρκούς πνευματικά γείτονος, απογειώθηκαν τρία διαφορετικά σμήνη, συνολικά 48 αεροσκάφη, πλήρως εξοπλισμένα, με αποστολή. να βυθίσουν την υποτιθέμενη Ελληνική νηοπομπή. Οι πιλότοι των τουρκικών αεροσκαφών, θεώρησαν ότι οι τουρκικές σημαίες των τουρκικών αντιτορπιλικών, ήταν καμουφλάζ Ελληνικών πολεμικών πλοίων και δικό μας τέχνασμα (βλέπετε ότι προηγείται η φήμη μας- Έλληνες, ότι είμαστε πονηροί…) και βομβάρδισαν ανηλεώς, τα δικά τους πολεμικά σκάφη, με αποτέλεσμα να βυθισθεί το Karatepe και τα άλλα δύο, να υποστούν τεράστιες φθορές, ενώ καταρρίφθηκε και ένα τουρκικό αεροσκάφος, από τους αμυνόμενους τούρκους. Τόσο πεπεισμένοι ήταν οι πιλότοι, ότι επρόκειτο για ελληνικά πλοία, που πυροβολούσαν ακόμα και τις σωσίβιες λέμβους των ναυαγών. Η σύγχυση είχε δημιουργηθεί επίσης, διότι έχοντας υπόψη ότι οι συνδιαλέξεις τους υποκλέπτονταν από τους τούρκους, οι δικοί μας στον εκεί ναύσταθμο, είχαν αφήσει να εννοηθεί, ομιλώντας μεταξύ τους, ότι τα τουρκικά αντιτορπιλικά ανοιχτά της Πάφου, ήταν Ελληνικά! Οι δε, ανηλεείς κανονιοβολισμοί του αόρατου, χάρη στους ευφυείς χειρισμούς του αείμνηστου Χανδρινού, αρματαγωγού “ΛΕΣΒΟΣ”, ενίσχυαν αυτήν την εντύπωση, με αποτέλεσμα να υποστούν οι τουρκοκυπριακές δυνάμεις μια εξευτελιστική κι ανεπανόρθωτη ήττα.

Ο άξιος αξιωματικός, που τίμησε τη στολή του όσο λίγοι, δεν έτυχε τιμών, ούτε αναγνώρισης, έως πολύ μετά το θάνατο του, το αντίθετο μάλιστα, διώχθηκε πειθαρχικά. Το 1984, τοποθετείται κυριολεκτικά στο στόμα του λύκου, ως ναυτικός ακόλουθος στην Άγκυρα. Παρά τον κίνδυνο, που διέτρεχε τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένεια του, από τουρκικές εθνικιστικές οργανώσεις, αποδέχεται τη θέση αυτή, προκειμένου να μην τον κατηγορήσουν για δειλία. Επιστρέφοντας προς την υπηρεσία του, στην Άγκυρα, οδικώς με το αυτοκίνητο του, τραυματίζεται σε αυτοκινητιστικό “δυστύχημα”, υπό περίεργες συνθήκες, έξω από την Κομοτηνή, το 1986 και μένει παράλυτος. Δοκιμάζεται με φθαρμένη υγεία, έως το 1994, που εγκαταλείπει το μάταιο τούτο κόσμο, για τα Ηλύσια Πεδία, να συναντήσει εκεί, τους συναγωνιστές του και να γευτεί νέκταρ μαζί με τον Αχιλλέα και τον Ηρακλή, τον Κολοκοτρώνη και το Διάκο. Είχε αποστρατευτεί μετά το “ατύχημα”, πρόωρα, με το βαθμό του Πλοιάρχου, ενώ μετέπειτα, δίκαια κι επάξια, του απονεμήθηκε ο βαθμός του Αντιναυάρχου.

Ο Πάνος Καμμένος (και μπράβο του), ως Υπουργός Αμύνης- απένειμε τον “Αστέρα Αξίας και Τιμής” στον ήρωα Χανδρινό, σε τελετή Διαμνημόνευσης, ενώπιον της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, παρουσία  της οικογένειας του, τιμής ένεκεν.

Η περίπτωση της δράσης του Ε. Χανδρινού, αποτελεί μια μικρή πτυχή, των ηρωικών γεγονότων, που επισφράγισαν την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974 και αποδεικνύει περίτρανα, την υπεροχή των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, έναντι των προαιώνιων εχθρών του Γένους, αλλά και κάθε εισβολέα εχθρού. Υπεροχή, που ανεξαρτήτως υπεροπλίας η επάρκειας εξοπλιστικών προγραμμάτων, οφείλεται αποκλειστικά και μόνον, στο ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΜΨΥΧΟ και την ΑΝΔΡΕΙΑ, που εξυφαίνουν το πέραν ορίων ύψος της πολεμικής αρετής των Ελλήνων.

Οι ήρωες του 1974, δεν τιμήθηκαν ακόμα επίσημα από την Ελληνική πολιτεία, που εμμένει να διατηρεί σε καταστολή, κάθε δύναμη του λαού μας, πνευματική, οικονομική, στρατιωτική, προάγοντας οτιδήποτε δρα διαλυτικά, στην Ελληνική ψυχή, κοινωνία, πατρίδα, ασφάλεια και όχι μόνον.

Αλλά δεν θα περάσει ο κατασταλτικός φασισμός. Όταν ένας ψυχωμένος Έλληνας Πλωτάρχης, προκαλεί μόνος του τόση ζημιά και όνειδος, στον εχθρό, που μέχρι σήμερα εξευτελίζεται, αν διηγηθεί κανείς την ιστορία του, αναλογισθείτε, πόσοι ήρωες “Χανδρινοί” υπήρχαν στις Ένοπλες Δυνάμεις το 1974 και που θα ευρισκόταν σήμερα η χώρα, αν ΤΟΥΣ ΕΙΧΕ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ, να δράσουν αναλόγως.

Σήμερα, όπως πάντοτε, οι Ένοπλες Δυνάμεις μας, διαθέτουν το ίδιο αήττητο δυναμικό, τους καλύτερους του κόσμου, που, αν τους επιτραπεί ποτέ να δράσουν απρόσκοπτα, εναντίον οιουδήποτε εισβολέα, δεν θα έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν ακόμα και τη Μακεδονική  Φάλαγγα του κατά δικού μας Μεγάλου Έλληνα, του  Αλέξανδρου, γιου του Φιλίππου και θα δοξάσουν την Ελλάδα στα πέρατα της οικουμένης.

Αιωνία η μνήμη του ήρωα Ελευθερίου Χανδρινού. Δόξα και τιμή στους Έλληνες ήρωες του 1974 και καλή λευτεριά στην κατεχόμενη Κύπρο- αλλά και στην Ελλάδα της καρδιάς μας, που χειμάζεται από διοχέτευση μεγατόνων δηλητήριου ψυχής, την ανάταση της οποίας προσπαθούν να καταστείλουν αλλά ματαιοπονούν.

Σημείωση: Μήπως η εμμονή από πλευράς της Τουρκίας να “εποικίσει” σήμερα ιδιαίτερα, τη νήσο ΛΕΣΒΟ, οφείλεται και στο αρματαγωγό ΛΕΣΒΟΣ και τον εξευτελισμό, που υπέστησαν εξ αιτίας του; Είναι γνωστό, ότι σημειολογικά, πολλά γεγονότα συνδέονται μεταξύ τους, πάρα πολλές φορές. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Επειδή μάλιστα, γνωρίζουμε καλά την εμμονή τους με το κισμέτ, καλά θα ήταν να τους συστήναμε να το ξεχάσουν με το νησί μας, μήπως πάθουν τα ίδια και χειρότερα, ξανά και ξανά, γιατί το όνομα δεν τους ”κάθεται”… Με τίποτα!

Μαρία Μπουκουβάλα

Ιατρός

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *