Κάτω του μηδενός η Κοινωνία μας

Το να ψάχνουν οι αρμόδιες αρχές και να αναρωτιέται η κοινωνία αν ένα παιδί 11 ετών αυτοκτόνησε, έρχεται να υπογραμμίσει το πόσο πολύ – μα πάρα πολύ – μεγάλο πρόβλημα έχουμε.

Δεν ξέρω αν η Ιωάννα έβαλε η ίδια τέλος στην ζωή της.

Μια ζωή που μόλις είχε αρχίσει να ανατέλλει.

Το βέβαιο είναι, ότι μέχρι να βρεθεί το κορμί της άψυχο στα βράχια, η Ιωάννα πέθαινε κάθε μέρα.

Ένας πατέρας βίαιος. Που ξυλοκοπούσε την σύζυγό του. Και που έδειρε πριν δύο χρόνια και την δασκάλα των παιδιών του, μέσα στο σχολείο,  στέλνοντάς την στο νοσοκομείο και τον ίδιο στην φυλακή. Επειδή η δασκάλα αρνήθηκε να του παραδώσει τα παιδιά, γνωρίζοντας ότι υπάρχει περιοριστική εντολή σε βάρος του και κάνοντας το καθήκον της. Και που, ενώ ήταν το θύμα, αναγκάστηκε να αλλάξει και σχολείο. Γιατί άραγε;

Ένας πατέρας που οι απολογητές της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας θεωρούν ότι έχει «δικαίωμα» σε αυτήν.

Και ένα σπίτι που πριν τέσσερα χρόνια πλημμύρισε και χρειάστηκε να παρέμβει ο τοπικός σύλλογος τριτέκνων για να βρεθεί μια λύση.

Και ένα κράτος που θεωρεί ότι είναι «ατομική ευθύνη» της μητέρας το πώς θα μεγαλώσει μόνη της τρία παιδιά.

Δεν ξέρω πώς πέθανε ο Ιωάννα.

Ξέρω όμως, πως ο θάνατός της είχε «προαναγγελθεί». Και την «αναγγελία» αυτή, την είχαμε λάβει όλοι. Των αρμοδίων συμπεριλαμβανομένων.

Ο μόνος τρόπος να μην ξεχαστεί ο θάνατος της Ιωάννας, είναι να έχουμε αυτιά και μάτια ανοιχτά στις «αναγγελίες» της διπλανής πόρτας. Και να διεκδικούμε από το κράτος τις υποχρεώσεις του.

Δεν είναι «ατομική ευθύνη» το αν τα διεθνώς κατοχυρωμένα δικαιώματα των παιδιών και των μητέρων τους μένουν ή όχι κενό γράμμα.

Ας παλέψουμε για έναν κόσμο, που να μην ξυλοκοπούνται οι δασκάλες. Και που να μην αναρωτιόμαστε αν και γιατί αυτοκτονούν τα παιδιά

Γρηγόρης Τραγγανίδας