Ο βομβαρδισμός της 11 Ιανουαρίου 1944

Μνήμη βομβαρδισμού της πόλης από τα συμμαχικά αεροπλάνα. Ο ποιητής μας Στέλιος Γεράνης (φιλολογικό ψευδώνυμο του Στέλιου Παναγιωτόπουλου), 5.12.1920 – 3.2.1993, δεν ξέχασε ποτέ εκείνη την ημέρα. Με τον αδελφό του Δημήτρη εργαζόταν κοντά στον αρχιλογιστή θείο τους στην σαπουνοποιία του Παπουτσάνη, Πολυδεύκους 31 και Χαΐδαρίου. Έτυχε να λείπει στην Αθήνα όταν ακούστηκαν οι σειρήνες και διαδόθηκε ότι καίγεται ο Πειραιάς. Κάλεσε στο τηλέφωνο, καμία απόκριση, μάζεψε τις δυνάμεις του και σκαρφάλωσε σε ένα δυσκίνητο γκαζοζέν κατευθυνόμενο προς το λιμάνι. Πήδηξε κι άρχισε να τρέχει, κοντά στο εργοστάσιο τον σταμάτησαν δυο Γερμανοί αλλά κατόρθωσε να πλησιάσει. Καταστροφή, είδε να χάσκει ένα κενό στη θέση της φάμπρικας από μια τρομερή έκρηξη. Βρήκε τον αδελφό του νεκρό σκεπασμένο με δοκάρια, πέτρες, άδεια σιδεροβάρελα.

«Έσπασαν τα καζάνια και κυλούσαν τα βραστά σαπουνόνερα κι οι καυστικές ποτάσες και τα ζεματιστά πυρηνέλαια πάνω στα τρυφερά κορμιά των κοριτσιών… Κάηκαν οι σάρκες των εργατών, έλυωσαν τα κόκκαλα των συντρόφων μας… που με το χαμό τους ξεκληρίστηκαν οικογένειες κι ορφάνεψαν τόσα παιδιά κι έκλαψαν τόσες γυναίκες και χαροκαμένες μαννούλες, κοντά σαράντα ψυχές έγιναν μια μάζα με τις ποτάσες και τη ζεστή σαπουνόμαζα… Μέσα στον αφρισμένο ποταμό πνίγηκαν τόσα όμορφα όνειρα χωρίς ν’ ακούσουμε μια λέξη απ’ το πικρό τους παράπονο»

Και τις στιγμές της αναγνώρισης: «Σούρουπο στην Παλιά Κοκκινιά, στο Κρατικό νοσοκομείο, εκεί μέσα στις παλιές καπναποθήκες του Σαπόρτα. Μια μεγάλη αυλή με κορμιά ξαπλωμένα στα μάρμαρα, στα σκαλιά, στους διαδρόμους. Μια αλλόκοτη σύναξη από ζωντανούς και νεκρούς, από χέρια να κινούνται αδιάκοπα, αναποδογυρίζουν κορμιά, χαϊδεύουν μαλλιά, ψάχνουν ρούχα, ανασηκώνουν ματωμένα κεφάλια, ακουμπούν τρυφερά τις παλάμες τους σε περίεργα πρόσωπα, τελείως αδιάφορα, που λες και τίποτα δεν συνέβη, μόνο κοιμούνται βαθιά και δεν εννοούν να ξυπνήσουν»

-Κατάγομαι από ένα βομβαρδισμό που σακάτεψε τη ζωή μου.. έγραψε ο Γεράνης.