Ο Πειραιάς και ο Δεκέμβριος
Δεν θα υπερβάλλουμε ούτε στο ελάχιστο, αν πούμε τις τόσες χάρες που έχει ο μήνας Δεκέμβριος. Απ’ όπου και αν αρχίσει κανείς, σίγουρα το τελείωμα θα είναι κάτι το φανταστικό. Προχτές το πρωί, όταν άρχισε να χαράζει και τα πρώτα χρώματα έκαναν την εμφάνισή τους, κατά τη μεριά της Ανατολής, εκεί πάνω από το όμορφο βουνό του Υμηττού, έμεινα έκπληκτος. Αν δεν έπρεπε να πάω στη δουλειά, θα καθόμουν με τις ώρες να παρακολουθώ αυτό το φαινόμενο. Χιλιάδες μικρά συννεφάκια έπαιζαν με τις ακτίνες του ήλιου. Ενός ήλιου που προσπαθούσε να σηκωθεί και φαινόταν να εμποδίζεται από την ίδια τη φύση, που του έβαζε εμπόδια και τον δοκίμαζε. Φυσούσε και ένα διαπεραστικό βοριαδάκι που έκανε το όλο θέαμα ακόμα πιο ποιητικό. Οι ακτίνες του ήλιου, που αγωνιζόντουσαν να εγγερθούν, το βουνό, που φάνταζε ντεκόρ ζωγράφου, τα μικρά ασημί σύννεφα, που χοροπηδούσαν χαρούμενα και η πρωινή ψυχρή αύρα, έδιναν ένα στίγμα ζωής κάπως αλλιώτικο.
Όταν ξεκινά τόσο αρμονικά η μέρα, πως μπορεί να πάει κάτι στραβά; Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από αυτά τα πρωινά. Θάθελα νάχα μια πολύ μεγάλη τζαμαρία προς την Ανατολή για να μην μου ξεφεύγει η οπτασία, της γέννησης της μέρας. Όμως, κακά τα ψέματα, είμαστε υποχρεωμένοι να προσποιούμαστε ότι μας αγγίζουν πράγματα, που ποτέ δεν έχουμε αντιληφθεί, και είναι πάρα πολλά αυτά για τα οποία έχουμε πλήρη άγνοια.
Προχτές περνούσα μέσα από το λιμάνι του Πειραιά, με κατεύθυνση από τον Άγιο Νικόλαο προς τον Άγιο Διονύσιο. Όσο και αν είναι μολυσμένο το λιμάνι, αυτή η αλμύρα και το ιώδιο, που σε συνοδεύουν, είναι κάτι το ασύλληπτο. Κανένα μυρωδικό, κανένα βότανο, δεν μπορεί να τα αντικαταστήσει. Ενώ λοιπόν βρισκόμουν μπροστά από τα εκδοτήρια των εισιτηρίων για τα ιπτάμενα δελφίνια του Σαρωνικού, βλέπω έναν κύριο να κάθεται σε ένα παγκάκι και να έχει καρφώσει το βλέμμα του στον Ορίζοντα. Ήταν η ώρα 4 και 30 το απόγευμα και ο ήλιος είχε αρχίσει να σκορπίζει εκείνα τα ροζ και φούξια χρώματά του, που τον έκαναν να φαίνεται πολύ αλλιώτικος. Έμεινα εκστατικός και απομακρύνθηκα λίγο, μόνο και μόνο για να μπορέσω να δω και γω την δύση του ήλιου, που φαινόταν πως θα είναι μεγαλειώδης. Αυτή η δύση, κάτι τέτοιες ώρες, θυμίζει την «εις Άδου Κάθοδο». Τόσο καθοριστική είναι για την πορεία μας, ως έλλογων όντων, σε αυτό τον έρημο και ασήμαντο κόσμο που ζούμε.
Έμεινα να θαυμάζω! Ο ήλιος έδυσε πίσω από τα βουνά της Σαλαμίνας, αφού πρώτα έσκυψε και προσκύνησε τα αγιασμένα νερά του λιμανιού του Πειραιά και τα ένωσε, μέσα από μια πορτοκαλί αντανάκλαση, με τα υπόλοιπα νερά του Σαρωνικού και του κόλπου της Ελευσίνας. Τι δεν έχει γεννηθεί σε αυτά τα ένδοξα νερά; Η ίδια η φυλή, αναστήθηκε τόσες φορές, παίρνοντας δύναμη από αυτά.
Από τη μια μεριά ο ήλιος που έδυε, από τη άλλη ο Τινάνειος κήπος με τις χιλιάδες τα αποδημητικά πτηνά να ψάχνουν έστω και την τελευταία στιγμή, για ένα προσωρινό κατάλυμα, έδιναν έναν άλλο τόνο στο περιβάλλον. Ο κύριος έκανε πολύ ώρα να αφήσει το παγκάκι του. Όταν τον είδα να σηκώνεται και να κοιτά κατά τη μεριά του Αγίου Σπυρίδωνα κάνοντας το σταυρό του, δεν άντεξα, ένα δάκρυ κύλησε. Σκέφτηκα πως η ομορφιά είναι δίπλα μας, και μεις την αφήνουμε να φεύγει! Μπορούμε να απλώσουμε τα χέρια και να την πιάσουμε και όμως δεν της δίνουμε σημασία.
Πόσο όμορφος είναι ο Πειραιάς μας. Όλες οι ώρες του είναι στολίδι μονάκριβο. Τον ακούμε να μας καλωσορίζει, ή να μας αποχαιρετά, έτσι όπως τα καράβια. Νομίζεις ότι θα σαλπάρει και θα τον χάσεις, όμως αυτός είναι εδώ. Μένει πάντα ένας πιστός φίλος. Καμία εποχή δεν τον κάνει πιο θελκτικό όσο ο Χειμώνας.