Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

ΑΝΑΠΟΔΑ ΒΗΜΑΤΑ….Και όμως αυτός έγινε… Δεσπότης!

ΛΑΖΑΡΑΚΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣΙωάννης Σπ. Λαζαράκος

E-mail:jlazarakosdim@yahoo.grΑΝΑΠΟΔΑ ΒΗΜΑΤΑ

Το περασμένο Σάββατο η σύζυγός μου είχε καλέσει την οικογένεια των φίλων μας, Πέτρου και Μάρθας Καπερναράκου, να γευματίσουμε μαζί. Ο Πέτρος, συνάδελφος δημοσιογράφος, κατά τη διάρκεια του γεύματος μας διηγήθηκε μια πραγματικά συγκλονιστική, μανιάτικη ιστορία, πέρα ως πέρα αληθινή που συνέβη προπολεμικά.

Την εποχή εκείνη στα χωριά μας, στη Μάνη, στη «γη της ελιάς», όπως για χάρη της εμπορικής μόδας έχει καθιερωθεί να λέγεται σε παραμύθια που διαστρεβλώνουν τη Μανιάτικη Λαογραφία, ζούσαν πάμπτωχοι και τίμιοι άνθρωποι, αλλά ήταν πολύ ωραίοι (κατά τον Δημοσθένη), διότι τιμούσαν την κληρονομιά της πατρικής δόξας και εκτίμησης. Τι πολυτιμότερο από την τιμιότητα;

Σήμερα, δυστυχώς, όλα αυτά έχουν καταποντιστεί στη μανιάτικη ψυχική άβυσσο. Εκεί που έχει τον θρόνο του ο διάβολος. Εκεί που η εντιμότητα και η δόξα των προγόνων μας θάφτηκε στη χαβούζα των δυτικών βοθρολυμάτων, προς χάρη της διαστροφικής και χυδαίας υλιστικής εξέλιξης!

Κάθε φορά που γύρισα την πλάτη στην Παναγιά της Μάνης (Ελεούσα, Κουρεβεσιώτισσα, Φανερωμένη, Σπηλαιώτισσα, Αγήτρια-Οδηγήτρια κ.λ.π.) σιχάθηκα τον εαυτό μου και έκλαψα μετανοημένος γιατί με ΑΝΑΠΟΔΑ ΒΗΜΑΤΑ είχα αυτομολήσει από την πάναγνη αγκαλιά Της. Το ίδιο σιχαίνομαι και όλες τις πρακτικές των συμπατριωτών μου και κλαίω για το χάλι τους, που δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονται ότι, ο ψυχικός και σωματικός θάνατός τους παραμονεύει αυτούς, τα παιδιά και τα εγγόνια τους! Και όμως βαυκαλίζονται και μεγαλοπιάνονται με τους τίτλους τους, πιστεύοντας πως αποκρύβουν, ανόητα φυσικά, από την κοινωνία την οικογενειακή και προσωπική δυστυχία τους…

Τότε λοιπόν σ’ ένα χωριουδάκι της Μάνης ζούσε μια χήρα με ένα αγοράκι (νήπιο). Όλοι πάμπτωχοι, τίμιοι κι αδελφωμένοι. Η χήρα αρρώστησε και καταλάβαινε πως θα πεθάνει. Πήγε λοιπόν στον άγιο Ιερέα του χωριού και του έδωσε ένα μαντήλι με ζωγραφισμένο με κάρβουνο ένα Σταυρό. Στο μαντήλι είχε και λίγες Δραχμές σε τάληρα και του λέει:

-Παπά μου εγώ θα πεθάνω. Εδώ έχω λίγα λεφτά για να αγοράσεις στο γιό μου ένα Σταυρό, όποτε κρίνεις.

Μετά από λίγο η μάνα πέθανε. Τότε ο Εφημέριος πήρε το ορφανό παιδάκι στο σπίτι του και έστειλε επιστολή στο Δεσπότη της Σπάρτης. Πέρασε αρκετός χρόνος και ο Παπάς έλαβε απόκριση από το Μητροπολίτη του.

Ο Μητροπολίτης διέταζε τον Ιερέα του την τάδε ημέρα και ώρα να είναι με το παιδί στα «Χάνια του Βασιλάκη», περίπου το μέσον της διαδρομής Σπάρτης- Χωριού.

Ο Ιερέας και το αγοράκι έφθασαν λίγο ενωρίτερα από το Δεσπότη. Λέει λοιπόν ο παπάς στο παιδάκι:

-Άκου παιδί μου, αυτά που θα σου πω να τα θυμάσαι πάντα.

-Μάλιστα παππούλη, απάντησε το παιδί.

Του διηγήθηκε τι είχε συμβεί με τη μητέρα του και πρόσθεσε.

-Δεν σου πήρα Σταυρό γιατί πεντάρφανο και πάμπτωχο σκέφτηκα να φυλάξω τα χρήματα και στα δίνω τώρα. Όλοι στο χωριό είμαστε πάμπτωχοι γι’ αυτό σε παραδίνουμε στο Δεσπότη. Είναι καλός και θα σε φροντίσει γιέ μου. Να, ο Σταυρός σου, είναι αυτό το μαντήλι.

Ως τόσο έφθασε και ο Δεσπότης με τη συνοδεία του, παρέλαβε το παιδί και όλοι γύρισαν στους προορισμούς τους.

Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια και μια φορά ένας Μητροπολίτης, αφού λειτούργησε σε Θεομητορική Εορτή έκανε κήρυγμα στους πιστούς. Είπε αυτή ακριβώς τη ιστορία. Ήταν το δικό του άγγιγμα ψυχής, η δική του αληθινή ιστορία και αυτό το εμπιστεύτηκε μόνο στον Πέτρο γιατί του είπε μυστικά:

-Σεβασμιώτατε, αυτή την ιστορία την έχω ακούσει από τον παππού και τη γιαγιά μου όταν ήμουν παιδάκι. Συγνώμη εσείς είστε;

-Ναι παιδί μου εγώ είμαι. Του απάντησε με τη γέρικη φωνή του και ο Πέτρος μέχρι σήμερα αναφέρει αόριστα την ιστοριούλα αυτή. Ας ψάλλουμε λοιπόν:

«Τοὺς σοὺς ὑμνολόγους, Θεοτόκε, ὡς ζῶσα καὶ ἄφθονος πηγή, θίασον συγκροτἠσαντας πνευματικόν, στερέωσον· καὶ ἐν τῆ θεία δόξη σου στεφάνων δόξης ἀξίωσον.

Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς» (Ἀκάθ. Ὕμν. Ὠδή γ΄).

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *