Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Εκεί που κοιτάς… πήγαινε.

 

ΜΠΟΥΡΗΑρχίσαμε! Πρώτη εβδομάδα στα σχολεία, και ενώ τελειώνει η χρονιά αυτή, είχαμε την αίσθηση του Σεπτεμβρίου. Τόσο ανυπομονησία που δεν μας έπαιρνε ο ύπνος στο σπίτι. Ή μήπως ήταν το καθιερωμένο ξενύχτι και πως θα το αποβάλλουμε;

Συνήθειες περίεργες, που δύσκολα κόβονται. Μεγάλες μέρες που όμως για κάποιο λόγο δεν μας φτάνουν οι ώρες. Προβληματισμοί πολλοί. Ακούμε ειδήσεις. Φόβοι και ελπίδα ταυτόχρονα. Πολλά λόγια, υποσχέσεις από άτομα κύρους. Μας γεμίζουν περισσότερη αγωνία ή μας δίνουν έναυσμα για τον αγώνα που θα δοθεί από όλους μας. Θλίψη ή χαρά; Σαν ένα Σκοτσέζικο ντουζ.

Αυτό που εισπράττω στο τέλος από συζητήσεις κάθε είδους, είναι μια σκληρότητα, ταραχή, θυμό, ακόμα και ζήλεια για τους συνομιλητές. Αρνητικά συναισθήματα στο βωμό της αναγνώρισης και της αυτοπροβολής. Η ψυχραιμία που χάνεται και τρυπώνει με κάποιο τρόπο στα σπίτια μας. Τα λόγια που γίνονται καρφιά και αφήνουν στον άλλο πληγή.

Μας τρομάζει η έκβαση της κατάστασης. Χωρίς να ξέρουμε το αποτέλεσμα, για να μην αποτύχουμε, αφηνόμαστε. Εστιάζουμε στο πρόβλημα χωρίς να δώσουμε μια ευκαιρία. Όλα έχουν να κάνουν με την οπτική που τους δίνουμε. Εκεί που κοιτάμε, εκεί πάμε. Και επειδή η επιτυχία δεν έρχεται ποτέ έτοιμη σε χρυσό κλουβί, διαλέγουμε τον πιο εύκολο τρόπο, που τελικά ίσως να μας ανακουφίζει κιόλας. Λέγοντας στον εαυτό μας «μέχρι εκεί μπορούσα τελικά.»

Αν μόνο ακούγαμε αυτό που νοιώθουμε, θα άνοιγαν διάπλατα κάποιες πόρτες. Όλο το πάθος και η ενέργεια μας βρίσκονται στην καρδιά. Δεν είναι όλα για όλους. Μπορούμε επίσης να αρνηθούμε πράγματα. Ίσως εκτιμηθεί και περισσότερο κάποιες φορές.

Βάζουμε προσωπεία για ρόλους που δεν μας εκφράζουν. Βέβαια, εάν πεις τη γνώμη σου είσαι ξερόλας. Εάν είσαι ευγενικός είσαι προβληματικός.

Όπως έχω αναφέρει ξανά, η δουλειά του κόσμου είναι να σχολιάζει. Και επειδή κάποιες καταστάσεις συνηθίζονται και γίνονται τρόπος ζωής, αποφεύγουμε κάποιες λύσεις γιατί είναι πιο δύσκολες να τις αντιμετωπίσουμε. Και έτσι καθυστερούμε με την αναβλητικότητά μας.

Κάπου διάβασα ότι δύο μέρες μόνο δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Το χθες και το αύριο. Δηλαδή το μόνο που γνωρίζουμε και μπορούμε να δραστηριοποιηθούμε, είναι το σήμερα. Το τώρα. Εάν είναι έτσι, ας φτιάξουμε τις στιγμές μας καλύτερα από ποτέ. Χτίζοντας τις αναμνήσεις μας, και θεμελιώνοντας το μέλλον μας. Έχουμε το βιβλίο που πρέπει να συμπληρωθούν οι σελίδες από μας. Τα κλειδιά που θα απασφαλίσουν τις προσωπικές χαρές μας.

Εκεί που κοιτάμε, εκεί θα πάμε. Έλκουμε αυτά που ποθούμε! Ας είναι λοιπόν για καλό μας. Πιστεύω στο αύριο, και λέω πάντα, έχει ο Θεός!

Σοφία Μπουρή

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *