Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Η ανεργία χτυπά πρώτα τους εξειδικευμένους

unnamedΗ ζωή έχει πάντα μεγάλες απαιτήσεις, όσο μάλιστα περνούν τα χρόνια, τόσο πιο σκληρή γίνεται. Διάβαζα τις προάλλες μια αγγελία σε εφημερίδα που νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να την αναφέρω. Ήταν μια καταχώρηση που είχε να κάνει με την αναζήτηση εργασίας και έλεγε «Καθηγήτρια, κάτοχος Διδακτορικού Διπλώματος, παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου». Δεν είναι παράλογο, να υπάρχουν εκπαιδευτικοί αδιόριστοι και μάλιστα με τόσα προσόντα; Κάποτε θα γινόντουσαν ανάρπαστοι. Όμως τώρα είναι άνεργοι και προσπαθούν με κάποια ιδιαίτερα μαθήματα, να τα φέρουν βόλτα.

Τόχουμε πει πολλές φορές. Όσο πιο λίγα γνωρίζεις, όσο λιγότερα διπλώματα έχεις, τόσο πιο εύκολα θα βρίσκεις δουλειά. Δυστυχώς η σημερινή εποχή ευνοεί τους ανθρώπους που δεν έχουν πολλές απαιτήσεις. Ποτέ δεν θα παραμείνει άνεργος ο ανειδίκευτος εργάτης. Θάναι μακριά η ανεργία για όλους όσοι δεν διαθέτουν πολλά προσόντα. Εξάλλου και οι ίδιες οι δουλειές σήμερα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν είναι για σπουδαία μυαλά. Γρανάζια για τις μηχανές θέλουν οι εργοδότες. Τι να τους κάνουν τους εξειδικευμένους και πολυμαθείς; Για να τους πληρώνουν χρυσούς; Βέβαια έτσι δεν πληρώνεται τελικά κανείς καλά, αλλά αυτό θα το δούμε άλλη φορά.

Πρέπει και πάλι να το τονίσουμε. Αν η Αμερική πηγαίνει καλά, από οικονομικής άποψης τουλάχιστον, είναι γιατί διαθέτει προσωπικό που είναι εύκολο στις προσαρμογές. Μιλάμε βέβαια για την μεγάλη μάζα των εργαζομένων. Για το 90% που καθορίζει και το γενικό κόστος της αγοράς εργασίας. Το 10% των εργαζομένων, έτσι και αλλιώς, όσο καλά και να αμείβεται, δεν μπορεί να επηρεάσει την οικονομία.

Το εργατικό κόστος είναι αυτό που βαραίνει πιο πολύ σε μια επιχείρηση. Όσο μεγαλύτερο είναι, τόσο πιο άσχημη είναι η θέση της επιχείρησης. Στην ουσία είναι μια δαπάνη ανελαστική που την κουβαλάς πάνω σου, θες δε θες, χωρίς να μπορείς να την αποβάλλεις. Γι’ αυτό και το πρώτο πράγμα που γίνεται, σε μια επιχείρηση όταν δεν πηγαίνει καλά, είναι να περιοριστεί το κόστος των εργαζομένων. Δηλαδή να γίνουν απολύσεις. Τώρα τελευταία οι απολύσεις αποκαλούνται «εθελούσιες έξοδοι» και το κόστος το αναλαμβάνoυν κατά κανόνα το κράτος και οι εργαζόμενοι.

Όπως και νάχει λοιπόν, στην αγορά εργασίας βλέπεις πλέον να ψάχνουν άπαντες για τα προς το ζειν. Και άμα αυξάνουν οι άνεργοι πτυχιούχοι και μεταπτυχιακοί, θλίβεσαι. Όλοι δηλαδή αυτοί που θα μπορούσαν με τις γνώσεις τους να προσφέρουν μια καλύτερη εργασία σε ερευνητικά κέντρα, αναγκάζονται να δουν πρώτα το μεροκάματο και ύστερα την ποιότητα της εργασίας. Έτσι όμως αλλοτριώνονται μέσα σε αυτό που λέγεται ζωή και οι γνώσεις πηγαίνουν χαράμι. Θυμάμαι παλαιότερα ότι μαθήματα στις μικρές τάξεις του Γυμνασίου παρέδιδαν οι μαθητές του μεγαλύτερων τάξεων ή του Λυκείου. Έτσι τα παιδιά έβγαζαν και ένα χαρτζιλίκι. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει και φυσικά έχει ανέβει και το κόστος των ιδιαίτερων μαθημάτων.

Δεν ξέρω αλλά κάθε φορά που βλέπω άνθρωπο να εργάζεται μακριά από τον τομέα της επιστήμης του, επαναστατώ. Δεν είναι και λίγα τα παραδείγματα αυτά που, λίγο ως πολύ, συντηρούν όλη αυτή την πίκρα. Έχω φίλο Θεολόγο που εργάζεται σε νυκτερινά κέντρα, ένας άλλος, καθηγητής γυμναστής αυτός, είναι χρόνια εγκαταστημένος σε νησί και κάνει το γκαρσόνι. Σε κάποια τράπεζα, συνάντησα πτυχιούχο οικονομικών να κάνει την καθαρίστρια κλπ. Θα μου πείτε πως η δουλειά δεν είναι ντροπή και θα συμφωνήσω. Όμως είναι άδικο να χαραμίζονται οι σπουδές. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε εμείς οι Έλληνες που, έχουμε κάποια ιδιαίτερα δεσίματα με τη γνώση.

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *