Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Η ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ

ΠΑΝΑΓΙΑΗ Παναγία είναι το ιερότερον πρόσωπον της Ορθοδοξίας. Είναι τόσον μεγάλη η αγάπη και η εφευρετικότητα των ανθρώπων, προς Αυτήν, που συνεχώς γεννά, νέα επίθετα, για να κοσμήσουν το όνομά Της.

Το πιο εκφραστικόν, όμως  επίθετο, που εγράφη προς τιμήν Της, αναφέρεται στο θαυμάσιον Κοντάκιον, «Τη υπερχάχω Στρατηγώ, τα νικητήρια…». Εδώ ο Υμνογράφος δεν εμπνέεται από την φύσιν, αλλά από την στρατιωτικήν ζωήν. Ο πρώτος στίχος ομιλεί για τα νικητήρια, τα οποία αποδίδει εις την Υπέρμαχον Στρατηγόν, που είναι η Παναγία μας. Ο τίτλος αυτός δεν  είναι τίτλος κενός, αλλά πραγματικότητα.

Όταν εκηρύχθη ο πόλεμος του 1940, έτρεξαν όλοι οι Έλληνες, μόνοι, χωρίς συμμάχους, να αντιμετωπίσουν τον εχθρόν, αντάξιοι απόγονοι της ένδοξης ελληνικής ιστορίας. Η Υπέρμαχος Στρατηγός, έγινε η Αγία Σκέπη των αγωνιστών και  ήταν τόση η πίστις τους, που την έβλεπαν μπροστά τους να τους εμψυχώνει, να τους προστατεύει από τις προσβολές των εχθρών. Γι’ αυτόν τον λόγον η εορτή της Αγίας Σκέπης, ενώ εορταζόταν την 1ην Οκτωβρίου, αποφασίστηκεν, το 1952 από τη Σύνοδον της Ελλάδος, να εορτάζεται την 28η Οκτωβρίου, ώστε η εθνική εορτή να προσλάβει θρησκευτικόν χαρακτήρα. Για άλλη μίαν φορά η εθνική συνείδησις απέδωσε στην Παναγίαν τα νικητήρια.

Η Εκκλησία εορτάζει, πανηγυρίζει και ευλογεί τους αμυντικούς πολέμους «υπέρ πίστεως και πατρίδος», οι οποίοι συνδυάζονται με δοξολογία και προσευχή. Και αυτή η εορτή εορτάζεται πανηγυρικά, εις ανάμνησιν και ευγνωμοσύνην προς την Υπέρμαχον Στρατηγόν και προς τους ενδόξους προγόνους μας.

Ο ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Κάνετε πράξιν στην ζωήν, το «αγαπάτε αλλήλους», για να μην έχετε εχθρούς, αλλά μονάχα φίλους». (λαϊκός στίχος αγνώστου ποιητού). Αν είχεν εφαρμογήν ο στίχος αυτός, στην ζωήν μας, θα ήταν άγνωστη η λέξις πόλεμος.

Δυστυχώς τα κράτη πάντα κοιτάζουν τα οικονομικά τους συμφέροντα, την δύναμίν τους και κηρύττουν πολέμους σε αδύνατες οικονομικά χώρες.

Αφορμή για το θέμα αυτό μας δίνει η επέτειος του Ελληνοϊταλικού πολέμου. Ήταν μία πολεμική σύγκρουσις μεταξύ Ελλάδος και του συνασπισμού Ιταλίας και Αλβανίας.

Ο πόλεμος δεν ανέδειξεν μόνον καταστροφές, τις οποίες δεν χρειάζεται να αναφέρομε, ανέδειξεν τον ηρωισμόν, την φιλοπατρία, την αυτοθυσία, των Ελλήνων, την οποίαν και θα υμνήσομεν καθώς και την πίστιν στον Θεόν και στην πατρίδα. Ήταν ένας αγώνας υπέρ της εθνικής αξιοπρέπειας. Η ελευθερία για τον άνθρωπον και ειδικότεραν για τον Έλληνα, είναι συνυφασμένη με την ζωήν, ως το ευγενέστερον ιδανικόν.

Οι Έλληνες πολεμιστές αμύνθηκαν αμέσως, επολέμησαν στα κακοτράχαλα βουνά της Πίνδου, με γενναιότητα, ξεπέρασαν τον εαυτόν τους και έγιναν παράδειγμα και πηγή εμπνεύσεως για τις επόμενες γενεές. Με το αίμα τους υπέγραψαν την ελευθερία της Ελλάδος και από τότε και στο εξής θα λέγεται ότι «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ

Η ειρήνη είναι το μεγαλύτερον αγαθόν, που εχάρισεν ο Θεός στους ανθρώπους.

Οι συνέπειες του πολέμου είναι φοβερές και απρόβλεπτες, απώλειες ανθρώπων και ζωών, καταστροφές στην οικονομία, στο περιβάλλον και σε άλλους τομείς.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας  μας βομβαρδίζουν στα κείμενά τους με την ρήσιν της Γραφής «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί…» (Ματθ. ε΄9) Κατά τον Ματθαίον πρέπει να είμαστε ειρηνοποιοί. Μόνον, όταν θα έλθει στην γη, η Βασιλεία των ουρανών, θα επικρατήσει στον κόσμον η ειρήνη.

Το μήνυμα όμως, για τον ερχομόν της ειρήνης, ακούστηκε την νύχτα της Γεννήσεως του Σωτήρα από τους Αγγέλους «…και επί γης ειρήνη…». Ας το διαφυλάξομεν.

Στο βιβλίον της Π.Δ. «Δευτερονόμιον» (κεφ.20, στ.10-13), γίνεται αναφορά, για πολέμους, που διεξήγοντο στην  προχριστιανικήν εποχήν, κατά την οποίαν ο μόνος χριστιανικός  λαός, που κατείχεν την αληθινήν πίστιν, ήταν οι Ισραηλίτες και έπρεπε να επιβιώσουν μέχρι τον έλευσιν του Μεσσία.

Όταν λοιπόν μετά την μακροχρόνιαν σκλαβιά τους στην Αίγυπτον, επέστρεφαν στην πατρίδα τους Χαναάν και κατ»’ εντολήν του Θεού έπρεπε να εισέλθουν στην γη της επαγγελίας, αναγκάστηκαν να πολεμήσουν με πολυάριθμους πολεμοχαρείς λαούς, για να υπερασπιστούν την πίστιν τους και την πατρίδα τους. Τόσες πολλές ήταν οι πολεμικές συγκρούσεις, που ο Προφήτης  Ησαϊας είπε: «Κύριε ειρήνη δος ημίν».

Επομένως ο Θεός ανεχόταν τον πόλεμο, διότι στο τέλος θα επικρατούσε ειρήνη.

Αγαπητοί μου Αναγνώστες, ας ικετεύσομε και ημείς με ευλάβεια την «Την Υπέρμαχον Στρατηγόν», «Υπερένδοξε Θεοτόκε, σκέπε, φρούρει, φύλαττε τους ελπίζοντας εις Σε».

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Μαρία Τσακανίκα

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *