Μην πετάμε τα βιβλία
«Καλά που καμιά φορά είναι και οι κάδοι των σκουπιδιών γεμάτοι…», σκέφτηκα, «άλλο πάλι και τούτο! Μα να πετούν ολόκληρες εγκυκλοπαίδειες στα σκουπίδια; Είναι δυνατόν; Που βρισκόμαστε τέλος πάντων;» Εκεί μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μου, έξω από τον κάδο απορριμμάτων, τις προάλλες, ήταν στοιβαγμένοι, έτοιμοι για σαλπάρισμα προς την χωμετερή, έξι τόμοι της εγκυκλοπαίδειας «ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ» εκδόσεως 1973, που κάποιος «φιλοπρόοδος» είχε, αλαφρά τη καρδία, ξεφορτωθεί.
Μου ήρθε κόλπος! Έσκυψα και τους μάζεψα. Όταν ήμουν μικρό παιδί δεν είχαμε εγκυκλοπαίδεια. Δεν είχαμε καν βιβλία. Όταν θέλαμε να διαβάσουμε κάτι πηγαίναμε στη δανειστική βιβλιοθήκη του Δήμου. Ήταν το μοναδικό σημείο που υπήρχαν βιβλία. Πριν την δεκαετία του 70 και του 80 ακόμα δεν είχαν αναπτυχθεί οι βιβλιοθήκες των Σχολείων. Ούτε υπολογιστές υπήρχαν να ανατρέξουμε σε ιστοσελίδες. Άστε δηλαδή που δεν υπήρχαν και χρήματα. Αν πάει κάποιος και σήμερα ακόμα σε πολλά σχολεία ή Δήμους θα καταλάβει, από αυτό που θα αντικρίσει, το πώς ήταν ο κόσμος πριν από τρεις και πλέον δεκαετίες.
Τέλος πάντων, από την ανέχεια που υπήρχε και την θέληση που είχαμε να γίνουμε άνθρωποι, μάθαμε να αγαπάμε τα βιβλία και να τα προσέχουμε. Κανείς δεν μπορεί να νιώσει τι τραβούσαμε όταν είχαμε να γράψουμε κάποιο θέμα στο σχολείο και ψάχναμε να βρούμε στοιχεία. Δεν υπολογίζαμε τίποτα. Τρέχαμε από δω και από κει, σαν τρελοί, να τα καταφέρουμε. Μην νομίζετε πως υπήρχαν δρόμοι ή άσφαλτοι με τη σημερινή τους μορφή. Κάτι σοκάκια και λίγοι χωματόδρομοι αποτελούσαν το οδικό δίκτυο της κάθε πόλης. Μόλις έπιανε μια ψιλοβροχούλα όλα γινόντουσαν λάσπη. Να σκεφτεί κανείς πως, το πολύ κρύο, το καταλαβαίναμε από την κρούστα πάγου που υπήρχε στα λασπόνερα των δρόμων!
Δεν θα αναφέρω περισσότερα, πλην όμως είχαμε μέσα μας μια θέληση να γίνουμε κάτι καλύτερο από τους γονείς μας, που έφευγαν το πρωί για τη δουλειά και γυρνούσαν το βράδυ κατάκοποι. Άλλων μάλιστα παιδιών οι πατεράδες έμεναν χρόνια στα καράβια και θαλασσοπνιγόντουσαν, μέχρι να γυρίσουν πίσω. Τους βλέπαμε και δεν τους γνωρίζαμε. Για να ξεφύγουμε λοιπόν από αυτό το βάσανο της κουραστικής, χειρονακτικής δουλειάς, δίναμε τον καλύτερο εαυτό μας. Βλέπω σήμερα πολλούς συμμαθητές μου που έχουν γίνει πετυχημένοι επιστήμονες, γιατροί, δικηγόροι, οικονομολόγοι, αρχιτέκτονες, εκπαιδευτικοί, επιχειρηματίες, μάνατζερς και τους χαίρομαι. Είναι όλοι τους αξιέπαινοι που αποτελούν ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας και αυτό το απόκτησαν με την αγάπη τους στα βιβλία. Με τη μάθηση πρώτο στόχο κατάφεραν να διαπρέψουν και να γίνουν δακτυλοδεικτούμενα πρόσωπα.
Πιστεύω πως οποιοσδήποτε έχει πονέσει πάνω στα βιβλία. Όποιος προσπάθησε να κάνει κτήμα του τις επιστήμες και στερήθηκε πραγματικά, μπορεί να νιώσει αυτό που ένιωσα εγώ βλέποντας πεταμένους κάποιους τόμους μια αξιόλογης εγκυκλοπαίδειας. Αφού δεν πρέπει να πετάμε τους γονείς μας στα σκουπίδια, αφού πρέπει να σεβόμαστε τους δασκάλους μας, γιατί να μην αποδίδουμε την απαιτούμενη τιμή και στα βιβλία μας; Τουλάχιστον αν θέλουμε τόσο πολύ να εγκληματήσουμε, ας το κάνουμε διακριτικά. Ας βάλουμε τα βιβλία, που δεν θέλουμε, σε μια κούτα και ας τα αφήσουμε έξω από κάποια πόρτα. Να είμαστε σίγουροι ότι, αυτοί που θα τα βρουν θα τα υιοθετήσουν με χαρά και θα μας ευγνωμονούν!