Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Να ξαναγίνουμε παιδιά

«Γάτα, γατούλα, πες ένα χρώμα π’ αγαπάς». Είναι μια παράκληση, που γίνεται από λίγα παιδιά, προς ένα άλλο παιδί, που τα φυλάει. Είναι δηλαδή κομμάτι από ένα ομαδικό, παιδικό παιχνίδι. Κάποιο παιδί, ύστερα από το σχετικό κλήρο και το «Αμπεμπαμπλόμ του Κειθεμπλόμ κλπ», βρίσκεται με τα μάτια κλειστά και το πρόσωπο στραμμένο προς ένα τοίχο, μια κολώνα της ΔΕΗ ή του ΟΤΕ, και αναλαμβάνει μέσα από αυτό το παιχνίδι να πει ένα χρώμα. Αμέσως μετά, γυρίζει το πρόσωπό του, ανοίγει τα μάτια του και αρχίζει να κυνηγά τα υπόλοιπα παιδιά. Αυτά, για να γλιτώσουν, αρχίζουν να τρέχουν, και παράλληλα προσπαθούν να βρουν και να πιάσουν ένα αντικείμενο με το χρώμα που φώναξε το παιδί που τα φυλάει. Αν τα καταφέρουν όλα έχουν καλά και τα ξαναφυλάει το ίδιο παιδί. Σε διαφορετική περίπτωση τα φυλάει το παιδί που πιάστηκε πρώτο. Έτσι το παιχνίδι συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και κρατά το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων σε υψηλά επίπεδα. Πολλές φορές οι μεγάλοι φαίνεται να το διασκεδάζουν περισσότερο, μένοντες έκθαμβοι από τις ευρηματικές αντιλήψεις των παιδιών.

Όλοι οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, ακόμα και αυτοί που μόλις πέρασαν την εφηβική και καμώνονται τους μεγάλους, πιστεύουν ότι είναι οι τελευταίοι που έλαβαν μέρος σε τέτοιου είδους παιδικά παιχνίδια. Θεωρούν ότι η σημερινή εποχή έχει κάτι το ξεχωριστό και απέχει μίλια μακριά από τη δική τους, και ας έχουν περάσει μόλις λίγα χρόνια. Είναι ένα γενικό φαινόμενο η πίστη, ότι τα ήθη και τα έθιμα όλο και λιγοστεύουν.

Ότι και να γίνεται, όποια εξέλιξη και αν διέρχεται ο κόσμος, τα παιδιά είναι πάντα παιδιά και έλκονται, αμοιβαία, από τα συνομήλικά τους. Οι μεγάλοι θα έχουν πάντα την άποψη ότι όλα καταστρέφονται. Αυτά όμως, χιλιάδες χρόνια τώρα, θα αποδεικνύουν το αντίθετο. Ακόμα και ο Θείος Πλάτωνας έσφαλε. Δεν σταματούσε να διδάσκει την καταστροφή της ανθρωπότητας, και όμως πέρασαν 25 αιώνες και δεν συνέβη τίποτα.

Πάντως, από αυτό το μικρό αλλά και ωραίο «γάτα, γατούλα, πες ένα χρώμα π’ αγαπάς», βγαίνουν πάρα πολλά. Εκδηλώνεται ευαισθησία, ξετυλίγονται γνώσεις και ασκείται ο νους. Τα παιδιά που το έπαιζαν ήταν όλα προσχολικής ηλικίας και έχουν μεγαλώσει μέσα στους τέσσερις τοίχους και τα ακαλαίσθητα γιαπιά της Αθήνας. Έτυχε, κάποια στιγμή, με τις διακοπές, να βρεθούν στα χωριά των γονιών τους και να μαζεύονται στην πλατεία και τις αλάνες, πράγματα αδιανόητα για τα πλαίσια των μεγαλουπόλεων. Έχει μεγάλη αξία να παρακολουθήσει κανείς πόσο γρήγορα προσεγγίζει το ένα παιδί το άλλο. Οι γιαγιάδες και οι μαμάδες που τα συνοδεύουν δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Τη μια στιγμή, τα παιδιά, δεν γνωρίζονται και την άλλη συζητούν ή παίζουν σαν διό πολύ παλιοί γνώριμοι. Η ανταλλαγή των εμπειριών τους είναι αυτή που τα δένει και τα κάνει ένα αρμονικό σύνολο. Κάποιο παιδί είπε το παιχνίδι και τα άλλα δεν άργησαν να το αποδεχτούν και να το κάνουν πράξη. Ύπνος, φαΐ και σπίτι, περνούν στο υποσυνείδητο, όταν αρχίσει το παιχνίδι.

Ένα ξένοιαστο και ανέμελο παιδί, είναι το όνειρο των μεγάλων. Όπου και να πας ότι και να κάνεις, αυτή τη φράση ακούς, αυτό τον καημό έχουν όλοι στα στήθια. Μόνο μέσα από το παιδικό μυαλό και τη φαντασία μπορεί να γεννιέται καθημερινά ένας καινούργιος κόσμος. Όσο και αν απομακρύνονται τα παιδιά από το περιβάλλον, ότι και να γίνεται, λίγες στιγμές αρκούν για να ακουστεί το «γάτα, γατούλα…» και να ξεκινήσει το παιχνίδι. Αντί για χρώματα θα μπορούσε να ρωτά, για τα λουλούδια που αγαπάμε, για όνειρα που επιθυμούμε ή για αστέρια που μας φωτίζουν. Όμως το χρώμα είναι βασικό, για να κάνει τα οράματα πραγματικότητα και να ικανοποιεί τις επιθυμίες.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *