Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο ΜΗΝΑΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Ο ΙΟΡΔΑΝΙΤΗΣ

ΤΣΑΚΑΝΙΚΑΉδη διανύομεν την δευτέραν εβδομάδα του μηνός Μαρτίου, του πρώτου μήνα της ανοίξεως, ο οποίος, κατά τον Άγιον Νικόδημον τον Αγιορείτην, είναι άρτιος και τέλειος μήνας σε σχέσιν με τον Φεβρουάριον. «Θα είναι ο πρώτος μεταξύ των μηνών του έτους», όπως γράφει, ο θεόπνευστος Μωϋσής στο βιβλίον της Εξόδου (ιβ΄1). Είναι η πρώτη ημέρα της Δημιουργίας, κατά την οποίαν ο Θεός έπλασεν τον άνθρωπον, και εδημιούργησεν τον αισθητόν κόσμον, από την ανυπαρξίαν. Και αυτό είναι φανερόν, διότι τον μήνα Μάρτιον έρχεται η γλυκυτάτη Άνοιξις, με την γαλήνιαν θάλασσαν, τον ξάστερον ουρανόν, βλαστάνει η γη, όπως εβλάστησε και τότε με την Δημιουργίαν του κόσμου.

Τον μήνα αυτόν συνέβησαν και πολλά άλλα γεγονότα, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Ηλευθερώθην ο Ισραήλ από την αιχμαλωσίαν του Φαραώ, εισήλθον οι Εβραίοι στην Γην της Επαγγελίας. Έγινεν ο Ευαγγελισμός της Παναγίας, κατήλθεν ο Κύριος εξ ουρανού και συνελήφθην εις την κοιλίαν της Παρθένου Μαρίας και έγιναν όλα τα μυστήρια της πλάσεως και της αναπλάσεως του ανθρώπου. Και εις αυτόν τον μήνα πιστεύομεν ότι θα γίνει η κοινή και παγκόσμιος ανάστασις όλων των ανθρώπων… (Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου).

Δύο μεγάλες εορτές, δεσπόζουν τον μήνα αυτόν «ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου» και «η έναρξις της Επαναστάσεως του 1821», για τις οποίες έχομεν μιλήσει σε παλαιότερα φύλλα.

Αρκετά είπομεν για τον μήνα Μάρτιον, τώρα ας αρχίσομεν, συν Θεώ, με τα του Μαρτίου συναξάρια.

Στις 4 Μαρτίου εορτάζομε τον Άγιον Γεράσιμον τον Ιορδανίτην, ο οποίος εγεννήθην στην Λυκίαν, από ευσεβείς και ταπεινούς γονείς, αφιέρωσεν την ζωήν του στο Θεόν, εγκατέλειψεν τον κόσμον της φθοράς και της ματαιότητος και έζησε στα βάθη της ερήμου της Θηβαϊδος. Όντας νέος παρεσύρθη και έγινεν μέλος των Μονοφυσιτών και απαρνήθη τον Χριστιανισμόν. Όταν όμως κατάλαβεν το λάθος του, επεσκέφθην και συνεβουλεύθην τον πνευματικόν και ηγιασμένον ασκητήν, Ευθύμιον, από τον οποίον εδιδάχθην την αλήθειαν και μετανοών, επέστρεψεν πάλιν στον Χριστόν και στην Εκκλησίαν.

Εκάρη μοναχός το 451μ.Χ.στην έρημον του Ιορδάνη. Ζούσε ασκητικά, εφάρμοζε και δίδασκε, ότι ο περιορισμός του ύπνου και της τροφής, κάνει την σάρκα να υποτάσσεται στο πνεύμα. Με τα λόγια αυτά, άρχιζαν να τον πλησιάζουν πολλοί μοναχοί και να του ζητούν την φωτισμένην καθοδήγησίν του, για τον λόγον αυτόν ίδρυσεν Κοινοβιακήν μονήν.

Είχεν και ιδιαίτερην σχέσιν με τα ζώα. Βέβαια πριν την πτώσιν των πρωτοπλάστων, τα ζώα υπάκουαν τον άνθρωπον, διότι και αυτός υπάκουε τον Θεόν. Όταν όμως η αμαρτία εισήλθεν στον άνθρωπον, έκανε  τα ζώα να είναι εχθρικά μαζί του. Από την στιγμή όμως, που ο άνθρωπος εξάλειψεν την αμαρτίαν, αποκαταστάθηκεν η προτέρα τάξις. Ο Όσιος λοιπόν με την καθαρότητα της ψυχής του, είχεν έναν λέοντα, που τον υπηρετούσε και έναν όνον, όπως θα δούμε στην ιστορίαν, που θα ακολουθήσει.

Οι στίχοι του Συναξαρίου τονίζουν το αποτέλεσμα της πίστεως του Οσίου στον Θεόν:

«Υπηρέτης θηρ τω Γερασίμω γέρας, θήρας παθών κτείναντι πριν λήξαι βίον». Ερμηνεία: Σαν βραβείον εδόθην στον Άγιον, ένα υπηρέτης θηρίον, διότι πριν φύγει από την ζωήν, εσκότωσε τα θηρία των παθών». Αφού λοιπόν επεβλήθη στα πάθη του, ήταν εύκολον να επιβληθεί και στα ζώα.

Ο Όσιος είχεν ένα λιοντάρι, που τον υπηρετούσε και αυτό είχεν μάθει να βγάζει για βοσκήν έναν όνον, ο οποίος έφερνεν νερόν στον Όσιον.

Μίαν ημέραν πέρασαν από εκεί κάποιοι έμποροι και έκλεψαν τον όνον, διότι ο λέων εκοιμάτο. Ο Όσιος έλειπεν και όταν εγύρισεν ελυπήθην για το γεγονός. Ο υπηρέτης του Οσίου του είπεν, πως είναι πιθανόν, να τον έφαγεν ο λέων.

Μίαν ημέραν όμως περνούσαν πάλιν οι έμποροι από το μέρος εκείνον, έχοντας κοντά τους τον όνον, ο λέων τον αναγνώρισεν, όρμησεν κατά πάνω τους, αυτοί ετράπησαν σε φυγήν και ο λέων πήρε τον όνον και τον έφερεν στον μοναχόν.

Από τότε τόσον πολύ αγαπούσε τον Όσιον, που όταν τον έβλεπεν, έσκυβεν το κεφάλι του, σαν να τον προσκυνούσε.

Ο Όσιος αφού έζησεν αγγελικήν ζωήν, σε ηλικίαν περίπου 100 ετών, εκοιμήθη οσιακά, στις 4 Μαρτίου του 475μ.Χ.

Ο λέων, όταν δεν έβλεπεν πλέον τον μοναχόν, έδειχνεν ανήσυχος. Ο υπηρέτης τον έφερεν στον τάφον και αφού τον εθρήνησεν, έβγαλεν έναν μεγάλον βρηχυθμόν και εξέπνευσεν.

Αγαπητοί μου Αναγνώστες, ο Άγιος Γεράσιμος είναι από τις ωραίες ασκητικές μορφές της Εκκλησίας μας, ας Τον υμνήσομεν, με πίστιν ζώσαν και έμπρακτην, ψάλλοντας: «Χαίροις των Αγγέλων ο μιμητής, Γεράσιμε παμμάκαρ, Οσίων καύχημα…» πρέσβευε υπέρ ημών, ίνα εισέλθομεν θριαμβευτές στην Βασιλείαν των Ουρανών.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Mαρία Τσακανίκα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *