Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΚΑΤΣΙΚΑΔΗΕσύ Εθνική Ελληνική Συνείδηση! Ποτέ μην ξεχνάς ότι είναι έλλειψη ηθικής περιουσίας, οι χρωμοκομματικές επιθέσεις.

Εσείς Παιδιά της Ελλάδος, που από πάντα μάθατε να πολεμάτε σκληρά! Η δοξασμένη Μάνα μας ψυχορραγεί. Σίμωνες φίλοι παρακινούν άσπονδους εχθρούς μας, υπονομεύοντας την Ιστορία μας.

Εθνική Ελληνική Ψυχή, σκέψου:

Στις 16-6-1992, η Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, παρέθεσε άποψη περί του Τουρκικού επεκτατισμού και μεταξύ άλλων, εικόνα τρομερή, με το άστρο και το μισοφέγγαρο. Και στις 20-5-1879 το Εθνικό Πνεύμα Αθηνών, εις άλλο επίσης φοβερό άρθρο, μεταξύ άλλων καταδίκασε τους τότε Έλληνες διά την πτώση της ευτέλειας εις την οποίαν οδήγησαν το Ελληνικό Έθνος.

Ούτως ή άλλως, ανάμεσα στην Εθνική ευχή και την Εθνική κατάρα, δεν αρμόζουν τα χρωμοκομματικά, επιθέσεις – πόλεμοι. Αρμόζει μόνον, ο πολιτισμένος διάλογος.

Όχι – Όχι! Δεν πρέπει να σβήσει το φως των Ελληνικών Ιδανικών! Ο ούριος άνεμος του Μαραθώνος, της Σαλαμίνος, της Σπάρτης, του Δυρού της Μάνης, μας παρακαλεί με δάκρυα στα μάτια.

Παιδιά του Πλανήτη Γη, ανοίξτε το παράθυρο του κόσμου, για να φύγει το ΘΑΜΠΟΣ και ο ΚΑΠΝΟΣ!

Η Ένδοξη Ελληνική Ιστορία, / το Μπιζάνι και το Σούλι, / όλα εκείνα μας ορκίσαν, / να μη ζήσουμε πιά Δούλοι!

Το ποτάμι της Χώρας του πολιτισμού ξεπηδά, μας αγγίζει! Η Ελλάδα στέκεται στη Γαλανόλευκη κοίτη του. Τριγύρω Δάφνες, Ύμνοι. Οι επιθέσεις κάθε είδους, δεν πρέπει να μας αγγίζουν!

Παιδιά της Ελλάδος, εγερθείτε!

Στο όνομα της Εθνικής Πολιτισμοποιού Δράσης μιας άδολης θρησκείας. Για τον αληθινό Θεό, σταυρώθηκαν οι Λυτρωτές του κόσμου! Θυμηθείτε το «εγώ Γραικός γεννήθηκα Γραικός θε να πεθάνω», του Αθανασίου Διάκου.

Όχι – Όχι άλλες Επισταυρώσεις! Και σήμερα, μέσα σ’ αυτόν τον άγριο κατακλυσμό της Πανδημίας, μέσα σ’ αυτόν τον Παγκόσμιο Πόλεμο, να παρεμβάλλεται και ένας Εμφύλιος, Κομματικός και Αλόγιστος Πόλεμος; Πόλεμος Λύπης;

Όταν μέσα σ’ αυτή την συντέλεια, σαν άλλος Νώε, η Πατρίδα μας, η Πολιτεία μας, με σύνεση και ταπεινή περηφάνεια, δακρύζει! Κι ενώ παλεύει με τα’ αφρισμένα κύματα, ταυτόχρονα κατασκευάζει την Κιβωτό του Κόσμου, για να διαφυλάξει τα Ιερά και τα Όσια, δώρα ζωής για κάθε άριστον οιωνό, για μια Ελλάδα Ανδρών Επιφανών, όπου και μέσα από τον πόλεμο θα βασιλεύουν οι κανόνες Ανθρωπισμού, με την γενναιότητα, την σοφία, την σεμνότητα και την σύνεση που αρμόζει, για την επίτευξη κάθε δίκαιου σκοπού, σε κάθε πόλεμο.

Κάθε Άνθρωπος από την μια ως την άλλη άκρη της Γης, ας σκεφτεί και της κάτωθι ρήσεις:

«Πόσο κλέφτες, γίνονται οι άνθρωποι,

όταν διεκδικούν μερτικό απ’ την ψυχή σου.

Πόσο ψεύτες, όταν σου ζητούν να γυρίσεις πίσω,

εκείνα που ποτέ δεν σου έδωσαν.

Πόσο ηλίθιοι, όταν νομίζουν πως δεν έχεις την ικανότητα,

να διακρίνεις το σουγιά, που είναι κρυμμένος,

στην ανθοδέσμη με τις γλαδιόλες!»

Σκεφτήκαμε άραγε, πώς θα ήταν η Ελλάδα σήμερα, αν δεν εκτελούσε το βαρύ Λειτούργημα του Ιερού Χρέους, να πολεμά τον εχθρό αυτής της Πανδημίας; Σίγουρα θα ήταν σε μια από τις καλύτερες εποχές της.

Είναι απίστευτο! Σήμερα η ύστατη ρανίδα της Χώρας μας, ακροβατεί ανηφορικά. Την βλέπουμε να φτάνει ως την σοφίτα του παλατιού της ζωής, εκεί ψηλά που το οξυγόνο είναι ελάχιστο.

Εκεί όπου πολλοί προσπάθησαν ν’ ανέβουν, αλλά μόνο Λίγοι και Εκλεκτοί, επέζησαν!

Κι ενώ ο κάθε πόλεμος ξεσπά, οι Λυτρωτές σταυρώνονται στης γης το χωροστάσι και στο χωροστάσι του Ύμνου της Ελλάδος, στην φιλοσοφία του Δόξα εν υψίστοις, όπου βαθιά της κλίνει τον ουρανό, για το γλυκύ της Έαρ, για τη Χαναάν της ψυχής της, για το τραγούδι μιας μοίρας άλλης, μιας λάμψης και γνώσης, λελογισμένου διαλόγου και ασφαλώς μακριά από το θάμπος κάθε λόγου και μακριά από της Διχόνοιας τον Λόγο!

Μέσα στο Λόγο που γέννησαν τα ένθερμα σπλάχνα της Τιμής και του Δικαίου! Για όλον τον κόσμο!

Οι παρακάτω στίχοι είναι από το σονέτο μου, “Προδοσία”:

«Εγέμισεν ο κόσμος μας, δολίους και μοιραίους,

κι οι Φαρισαίοι συρφετοί, σ’ ένα σημείο σμίγουν.

Το δίκαιο να γκρεμίζουνε και την χαρά να θλίβουν,

σταυρώνοντας επ’ άπειρον, της Γης του Ναζωραίους!

Κι όταν το λαύρο δράμα τους τελειώνει,

λευκοί καλπάζουν γύρω πήγασοι,

κι οι λυτρωτές, καθώς δακρύζουν μόνοι,

Θεέ προφέρουν, ου γαρ οίδασι».

Μα…

«Κι αν την συγχώρεση σου δώσουν πάλι,

Σταυροί θα σκαρωθούν για Σένα, κι άλλοι,

ώσπου να βρουν Σταυρό που θα μπορέσουν,

ακόμα και Θεό να σε πονέσουν».

Παιδιά της Ελλάδος, κρατείστε την Ασπίδα της Χώρας μας! «Εστί δίκης οφθαλμός ος τα πανθ’ ορά».

Το λαμπρό φως της διάφανης Σοφίας και τα ανάκτορα των αθάνατων Μορφών, μας περιμένουν! Η Ελλάδα πρέπει να ζήσει!

Ιδανική σκέψη, γονάτισε μπρος στην Άγια Περηφάνεια, του αχρωμάτιστου, του ανιδιοτελούς Εθνικού Λόγου και θυμήσου τον Κρέοντα, στην Αντιγόνη του Σοφοκλέους, την ανεπίτρεπτη εισβολή του, στου υπερβατικού το χώρο, καθώς επέμενε να μείνει άταφος ο Πολυνίκης, προκειμένου να τον χρησιμοποιήσει ως γέφυρα πολιτικού φρονηματισμού, γέφυρα λύπης, δίχως Δίκαιο και Τιμή!

Σήμερα η Ελλάδα μας, η Πολιτεία μας, με την ήρεμη μεγαλοσύνη του διάφανου δικού της πρέπει, αντλεί το πάθος της χρήσιμης προσφοράς που την κρατάει ακόμα ζωντανή. Το θεϊκό πάθος που θα την αναστήσει! Το Σύμπλεγμα του αισθητονοητού! Το πάθος που σπέρνει Άγιες Συμμαχίες, Χρυσάφια, Κρίνα και Στάχια, σε όλο τον πλανήτη, σε όλης της Γης το χωροστάσι!

Παιδιά του πλανήτη Γη, θυμηθείτε το τραγούδι του Βερανζέρου, «La Sainte alliance des peoples», η Άγια ασφάλεια των ανθρώπων (1818), που παρακαλεί τους ανθρώπους, να δημιουργήσουν μία «Αγία Συμμαχία», για να διώξει την μανιασμένη κόλαση του Άρη (Θεού του πολέμου) και να κατέβει στη Γη, ο Παράδεισος της Ειρήνης, με το ένθεο πάθος ενός ΔΙΑΦΑΝΟΥ ΠΡΕΠΕΙ!

Νίκη Μιχαήλ Κατσικάδη

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *