Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΔΙΑΦΟΡΑΕΙΔΗΣΕΙΣ

“ΠΑΚΟ ΓΙΟΥΝΚΕ” Σέσαρ Βαγιέχο…Θεατρική παράσταση γροθιά στη βία και τον εκφοβισμό  (Bullying)

γουρουντή 3Την Πέμπτη 23.3.  παρακολουθήσαμε στο Θέατρο 104 την παράσταση “ΠΑΚΟ ΓΙΟΥΝΚΕ” σε σκηνοθεσία Λευτέρη Παπακώστα. Μια παράσταση δυνατή, στην οποία αποτυπώνονται ανάγλυφα σκληρές αλλά δυστυχώς συχνές πτυχές από το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας μας και της μάστιγας του σχολικού εκφοβισμού. Με την ευκαιρία αυτή η εφημερίδα μας εξασφάλισε μία ομαδική συνέντευξη από τις τέσσερις αξιόλογους ηθοποιούς, πρωταγωνίστριες της παράστασης την οποία και παραθέτουμε:

γουρουντή 4Φ.Π. Σας καλωσορίζουμε στην εφημερίδα μας Η Φωνή των Πειραιωτών. Είναι χαρά μας που μια Πειραιώτικη Θεατρική ομάδα για δεύτερη χρονιά παρουσιάζει παράσταση επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού. Μάλιστα μια παράσταση που αφορά στον βίαιο εκφοβισμό που σημαδεύει τον άνθρωπο από τα σχολικά του χρόνια έως και τον ενήλικο βίο του το ΠΑΚΟ ΓΙΟΥΝΚΕ του Σέζαρ Βαγιέχο.

Ας μας δώσετε την ευκαιρία να σας γνωρίσουν οι αναγνώστες μας.

Η Παράσταση είναι παραγωγή της Εταιρίας Τεχνών Πειραιά “ΕΝΤΡΟΠΙΑ”γουρουντή 2

Δανά Μικαέλα: Είμαι Πτυχιούχος μοντέρνου τραγουδιού από το Ελληνικό Ωδείο, υποκριτικής Ανωτέρα Δραματική Σχολή Πειραϊκού Συνδέσμου και έχω σπουδάσει  Εμπορία και Διαφήμιση στα ΑΤΕΙ Αθηνών και Τεχνολόγος γουρουντή 1Γεωπόνος στα ΑΤΕΙ Ηρακλείου. Παραστάσειςστις οποίες έχω λάβει μέρος: «Η κόρη της καταιγίδος» Φεστιβάλ Αθηνών και ΔΗΘΕΠΕΙ (Α.Ευκλείδης/Χ.Γωγιός), «Ο Μαρξ & Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα των μικροαστών» 2012 Τρένο Ρούφ (Ί.Κοντού/Α.Τσέλιγκα -Β.Ρώτα), «Οι Απάχηδες των Αθηνών» 2012 (Α.Ευκλείδης/Μ.Παπαπέτρου), «Νέα Ελλάδα (The Making of)» 2013 (Χ.Γωγιός/Α. Ευκλείδης) Θέατρο Τέχνης,‘’Φάουστ’’ 2015-2016 (Κ.Ευαγγελάτου) ΔΗ.ΘΕ.ΠΕΙ., «Κώστας Νούρος,Ξένος δυο φορές» 2017 (Χ.Καψούλη/Τ.Τζανατος/Α.Γουρουντή) Φεστιβάλ Αθηνών, «Οι προσευχές της Θάλασσας» 2018  ΔΗ.ΘΕ.ΠΕΙ. (Λ.Παπακώστας/Α.Γουρουντή), «Ο Νεαρός Βασιλιάς» 2019 (Λ.Παπακώστας/Α.Γουρουντή), performance «ΤΡΟΦΗ» 2019 Φεστιβάλ Αθηνών (Λ. Παπακώστας-Μ. Κουλούρη), “Τα γεγονότα” D.Graig Εναλλακτική Σκηνή Λυρικής 2020, ‘’Πολλή Φασαρία για το τίποτα’’ 2022 (Κ.Κυριακού) Θέατρο Μεταξουργείο. Υπεύθυνη θεατρικού εργαστηρίου ΔΗ.ΘΕ.ΠΕΙ. στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού ‘’Θέατρο εκτός των Τειχών’’2019-2021.

 

Κοντογιαννακοπούλου Φιλιππία: Γεια σας, είμαι η Φιλιππία και στην Παράσταση Πάκο Γιούνκε έχω τον ρόλο του καθηγητή. Στην πραγματική μου ζωή είμαι επίσης καθηγήτρια διδάσκοντας κλασικό, σύγχρονο χορό και γυμναστική(μέθοδο Pilates) σε παιδιά και ενήλικες. Έχω σπουδές ανθρωπιστικών επιστημών, χορού, μουσικής και φοιτώ στα Τ.Ε.Ε.Φ.Α. Αθηνών. Η παράσταση Πάκο Γιούνκε είναι η πρώτη μου απόπειρα στο αμιγώς θεατρικό κομμάτι και χαιρομαι πολυ για αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα αλλά συνάμα απαιτητική διαδικασία.

 

Παπουρτζή Δήμητρα: Είμαι απόφοιτη της δραματικής σχολής Δήλος της Δήμητρας Χατούπη και του τμήματος Φιλοσοφικής, Παιδαγωγικών και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αυτή την περίοδο παρακολουθώ ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών με θέμα τη Διδακτική του Θεάτρου στο ΕΚΠΑ. Έχω λάβει μέρος στις παραστάσεις: Η Πολιορκία της Elusia (Θέατρο ΠΚ, σκην. Μ. Μαστραντώνη), Ποιός κοιμάται απόψε; (Φεστιβάλ αναλογίου θέατρο Σταθμός, σκην. Ρ. Πατεράκη), Τροφή (Φεστιβαλ Αθηνών, σκην. Λ. Παπακώστας), Νεαρός Βασιλιάς του Oscar Wilde (σκην. Λ. Παπακώστας), Hahnemann Vol 1 (Μπάγκειον, σκην. Άν. Δανέζη), Ondes Particulaires (φουαγιέ Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, χορογραφία: Στέλλα Δημητρακοπούλου), Βυσσινόκηπος του Άντον Τσέχωφ (Θέατρο Εμπρός, σκην. Ερ. Μηλιάρης), Μη μου ξυπνάς το παρελθόν (Convento Del Arte, σκην. Πέμη Ζούνη- Φρόσω Κορρού) κ.ά. Έχω πραγματοποιήσει θεατρικά σεμινάρια με τους Θ. Τερζόπουλο, Αλ. Καζάζου, Ρ. Προδρόμου, Μ. Καλογήρου, Ανδ. Μαραθάκη, Αd. Shapiro, Λ. Κονιόρδου, Β. Παναγιωτάκη, Ειρ. Αλεξίου. Χορεύω από πέντε χρονών σύχρονο χορό και μπαλέτο. Αγαπώ το κολύμπι και έχει ασχοληθεί με παιδιά πραγματοποιώντας  θεατρικά εργαστήρια. Διδάσκω θέατρο στο παιδικό εργαστήρι του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης.

 

Παρισσινού Κατερίνα: Σπούδασα στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης “Δήλος” της Δήμητρας Χατούπη.

Ως ηθοποιός έχω δουλέψει στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και σε άλλες παραγωγές. Έχω συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως: Λευτέρη Παπακώστα, Αλέξανδρο Κοέν, Κωνσταντίνο Κυριακού, Νίκο Διαμαντή, Χρύσα Καψούλη, Γιώργο Γιανναράκο, Δήμητρα Χατούπη, Ερρίκο Μηλιάρη. Ταυτόχρονα έχω εργαστεί και ως βοηθός σκηνοθέτη με τους: Φένια Αποστόλου, Λευτέρη Παπακώστα,  Χρύσα Καψούλη.

 

Η παράστασή σας έχει μια ιδιαιτερότητα, όλοι οι χαρακτήρες του έργου ερμηνεύονται από γυναίκες ηθοποιούς. μπορεί κάθε μια να μας περιγράψει το  ρόλο της και το πως τον προσέγγισε;

Δανά Μικαέλα: Ενώ όλοι ρόλοι ήταν αντρικοί, μην ξεχνάμε ότι το έργο γράφτηκε το 1931 από Περουβιανό συγγραφέα όπου οι γυναίκες δεν είχαν το ίδιο δικαίωμα στην μόρφωση, στην διασκευή του έργου αποφασίστηκε να υποδυθούμε εμείς τους έφηβους άνδρες μαθητές και τον δάσκαλο. Ξεκινήσαμε με μια παραπάνω πρόκληση λοιπόν, καθώς η εφηβεία μας έχει περάσει και το βιολογικό μας φύλο είναι άλλο. Άλλωστε σημασία δεν έχει τι είσαι αλλά τι κάνεις πάνω στην σκηνή ώστε να περάσεις τα νοήματα ενός έργου στους θεατές. Εγώ παίζω τον Ουμπέρτο Γκριβ στο έργο, δηλαδή αυτόν που ασκεί συνεχώς βία στους γύρω του και κυρίως στον Πάκο Γιούνκε το ‘’ανθρώπινο παιχνίδι’’ του. Είναι ένα παιδί που υπερέχει θα λέγαμε κοινωνικά αλλά και σωματικά των υπολοίπων, όπου επικοινωνεί με γνώμονα αυτά τα δύο βασικά χαρακτηριστικά του μέσω της βίας. Ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα καθώς χρειάστηκε απόλυτη ψυχραιμία- μεγάλη ψυχική δύναμη -ενδοσκόπηση ώστε να αντιστρέψω αυτό που έχω βιώσει από άλλους συνομήλικους μου και μη σε όλη μου την ζωή , δηλαδή από θύμα να γίνω θύτης. Προσπάθησα λοιπόν να καθρεφτίσω βιώματα του παρελθόντος, να πατήσω στα συναισθηματικά επιχειρήματα του ρόλου και δημιούργησα μια παράλληλη πραγματικότητα ώστε να υποδυθώ αυτόν τον ρόλο.

 

Κοντογιαννακοπούλου Φιλιππία: Η παράσταση θίγει το παράδοξο του φύλου. Σχολιάζει κατ’ έμε, με έναν πολύ εύστοχο και συνάμα ειρωνικό τρόπο την ευαλωτότητα της γυναικείας υπόστασης. Ξεκινώντας από την παραδοχή ότι η βία εδράζει στην εξουσία η οποία συνδέεται άρρηκτα με την πατριαρχία η παράσταση τοποθετεί ταυτόχρονα στον ρόλο του καταπιεστή αλλά και του καταπιεζόμενου μία γυναικεία φιγούρα λειτουργώντας έτσι αναστοχαστική γύρω από το πως μπορούμε να δούμε την έμφυλη ταυτότητα. Η βία στην παράσταση έχει μία αδιόρατη πτυχή. Δεν είναι μόνο άμεση, φανερή και σκληρή αλλά λειτουργεί και παραγωγικά υποδυόμενη ρόλους και φιγούρες που εκ πρώτης όψεις μοιάζουν φιλικές και οικίες. Εκεί συναντάμε και το παράδοξο της εμφυλης ταυτότητας αλλά και την ειρωνεία πίσω από τις γυναίκες, «άντρες».

 

Παπουρτζή Δήμητρα: Ο Πάκο Φαρίνια είναι ένας έφηβος μεσοαστός. Αποτελεί γέφυρα μεταξύ του Ουμπέρτο Γκριβ και του Πάκο Γιούνκε. Είναι ένας έφηβος που θέλει να μαθαίνει, για αυτό και σε όλο το έργο κάνει ερωτήσεις. Θέλει να καταλάβει, να κάνει φίλους, να βρει συμπαίκτες για να παίξει σκάκι. Υπερασπίζεται το δίκαιο όπως μπορεί και εξεγείρεται στις αδικίες που συμβαίνουν μπροστά τα μάτια του. Αυτό είναι ένα στοιχείο που το εκτιμώ ιδιαίτερα σε αυτόν! Παρότι στην παράσταση είμαστε 4 ηθοποιές, ο τρόπος που αντιμετωπίσαμε την σχολική τάξη ως βασική συνθήκη του έργου και κατ’ επέκταση της παράστασης είναι σαν να συνθέτουμε κάθε φορά με το κοινό μια καινούρια τάξη. Για να συναντηθούμε με τον Πάκο Φαρίνια αφιέρωσα πολύ χρόνο στο να μάθω skateboard, να ακούω ραπ τραγούδια, να παίζω σκάκι και να παρατηρώ εφήβους. Δουλέψαμε πολύ με όλη την ομάδα στις σχέσεις των ηρώων και στις συνθήκες του έργου. Υλικό αναφοράς για εμένα ήταν επίσης και ο αδερφός μου Κωνσταντίνος.

 

Παρισσινού Κατερίνα: Στην πρωτότυπη νουβέλα του Σεζάρ Βαγιέχο όλοι οι χαρακτήρες είναι αντρικοί. Αφορά ένα σχολείο αρένων γύρω στο 1930. Φέρνοντας το έργο στο σήμερα, θεωρήσαμε πως δεν πρέπει να περιοριστούμε στο φύλο, να μην περιχαρακωθούμε, ειδικά σε μια εποχή που η διαφορετικότητα υπάρχει και γίνονται αγώνες για αυτή. Που λόγω αυτής πολλοί, πολλές, πολλά έχουν δεχτεί βία είτε σχολική, ταξική, κοινωνική, ψυχολογική αλλά και σωματική με δυστυχώς τραγική κατάληξη. Σε αυτήν λοιπόν την εποχή, το να παίζεις έναν ρόλο διαφορετικού φύλου, σε μία ευαίσθητη ηλικία, αυτής της εφηβείας, ο τρόπος προσέγγισης του χαρακτήρα απαιτεί ευαισθησία και κατανόηση.

Ο Πάκο Γιούνκε, είναι ένα παιδί που βιώνει καθημερινά τη βία σε αρκετές μορφές. Προσπάθησα να καταλάβω πως είναι για ένα νέο παιδί να πηγαίνει την πρώτη μέρα στο νέο του σχολείο, εξαναγκασμένο να αφήσει την προηγούμενη ζωή του και στην πραγματικότητα να υπηρετεί ένα παιδί ανώτερης κοινωνικής τάξης. Ο Πάκο Γιούνκε δέχεται εκφοβισμό λόγω της κοινωνικής του θέσης, της έμφυλης αναζήτησής του, του ιδιαίτερου χαρακτήρα του, της βίας που υπάρχει στην κοινωνία. Είναι σκληρό να παρατηρείς και να μαθαίνεις πως ένα παιδί πρέπει να μάθει να στέκεται μόνο του σε μία κοινωνία που δεν είναι εκεί να το στηρίξει, σε ένα σχολικό περιβάλλον που αντί να το προστατέψει, το αφήνει –μπορεί και άθελα του- να βιώνει τέτοιες καταστάσεις.

 

Κυρία Παρισσινού συνυπογράφετε με τον σκηνοθέτη της παράστασης κ. Λευτέρη Παπακώστα τη διασκευή και δραματουργική επεξεργασία της νουβέλας του Βαγιέχο σε θεατρικό έργο. Με ποιόν τρόπο έγινε αυτή η μεταφορά;

 

Παρισσινού Κατερίνα: Το περίεργο και τρομαχτικό με αυτή τη νουβέλα του Σεζάρ Βαγιέχο είναι πως ακόμα και μετά από σχεδόν εκατό χρόνια παραμένει επίκαιρη.

Αρχικά διαβάσαμε το πρωτότυπο κείμενο. Όμως για να αντιληφτείς το πνεύμα ενός συγγραφέα-ποιητή πρέπει να διαβάσεις και άλλα του έργα προκειμένου να κατανοήσεις τον ίδιο και την εποχή του. Πως αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις και πως προσπαθεί να τις διοχετεύσει στον κόσμο. Ο «Πάκο Γιούνκε» είναι ένα έργο σκληρό καθώς αναφέρεται στον σχολικό εκφοβισμό και στον ταξικό ρατσισμό.  Κάτι που είναι σύνηθες στις μέρες μας. Στο συγκεκριμένο κείμενο έχει γίνει διπλή δουλειά. Από τη μία η διασκευή και δραματουργική επεξεργασία για να δημιουργηθεί ένα θεατρικό πλέον έργο και στη συνέχεια μια μεταγραφή για να το μεταφέρουμε στο εδώ και στο τώρα ή στο εδώ και στο αύριο.

 

Κυρία Παπουρτζή  αρκετοί από τους καθηγητές σας στο σχολείο (Καμινιώτισα γαρ) επαινούν και τις παιδαγωγικές σας αρετές πέρα από τις δραματικές σας ικανότητες. Αυτό το διάστημα εκτός της παράστασης ΠΑΚΟ ΓΙΟΥΝΚΕ με τι άλλο ασχολείστε;

Παπουρτζή Δήμητρα: Και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό. Τα τελευταία χρόνια εργάζομαι και ως παιδαγωγός. Είναι αλήθεια πως τα μάτια των παιδιών με ξεκουράζουν και με κάνουν να πιστεύω στα καλύτερα που είναι στο χέρι μας να έρθουν! Αυτήν την περίοδο παρακολουθώ ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ με τίτλο ‘Διδακτική του Θεάτρου’. Εργάζομαι ως θεατροπαιδαγωγός στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης και κάνω εκπαιδευτικά εργαστήρια για τη σημασία των μελισσών με την The Bee Camp.

 

Κυρία Κοντογιαννακοπούλου είστε και χορογράφος και ηθοποιός και κοινωνική επιστήμων. Πως παντρεύονται όλα αυτά στην ζωή και την τέχνη:

Κοντογιαννακοπούλου Φιλιππία: Κάθε γνώση λειτουργεί προσθετικά ανοίγοντας έναν νέο δρόμο ή φωτίζοντας με διαφορετικό τρόπο την κάθε νέα γνώση που ενσταλάζεται μέσα μας. Μερικά πράγματα μπορεί να μοιάζουν εκ πρώτης όψεως ασύνδετα αλλά ο τρόπος που λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι συναπτικός άρα οι εμπειρίες μας συνδέονται άμεσα μεταξύ τους. Στην δική μου περίπτωση η κοινωνική ανθρωπολογία, αν και δεν την έχω εξασκήσει άμεσα, έχει καθορίσει ριζικά τον τρόπο σκέψης και δράσης μου. Με έχει βοηθήσει να έχω πάντα μαζί μου ένα τσαντάκι με σπρέι κριτικής σκέψης, γυαλιά ανάλυσης και θήκες κατανόησης του ´άλλού´. Ο χορός και η κίνηση αφορούν το σώμα, ένα εργαλείο καταφύγιο για εμένα (όταν τα βρίσκω δύσκολα) και η υποκριτική προέκυψε εν προκειμένω επίσης από το σώμα. Ήμουν τυχερή γιατί ο σκηνοθέτης και συνεργάτης στην παράσταση Πάκο Γιούνκε Λευτέρης Παπακώστας έχει πολύ σωματική προσέγγιση της υποκριτικής.

 

Κυρία Δανά  αυτή την σαιζόν σας βρίσκουμε ιδιαίτερα δραστήρια. Πως ένας ηθοποιός στέκεται απέναντι στην οικονομική κρίση ως εργαζόμενος και ως καλλιτέχνης;

Δανά Μικαέλα: Ναι, όντως αυτή την περίοδο είμαι σε δυο βραδινές παραστάσεις, ‘’Φοβάμαι Ταυρομάχε’’ που έχω την τιμή να με σκηνοθετεί η Άννα Βαγενά στο Θέατρο Μεταξουργείο και ‘’Πάκο Γιούνκε’’ σε σκηνοθεσία του φίλου μου πια Λευτέρη Παπακώστα στο Θέατρο 104 και παράλληλα τα πρωϊνά διδάσκω μουσικοκινητική αγωγή σε παιδιά προσχολικής ηλικίας στον δήμο Ασπροπύργου, ενώ συμμετέχω και στην καινούρια ταινία του αγαπημένου μου καθηγητή από την σχολή Περικλή Χούρσογλου όπου φέτος μάλλον θα βγει στους κινηματογράφους. Δυστυχώς δεν είναι εύκολα τα πράγματα -αν και νομίζω πως ποτέ δεν ήταν-, φέτος εργάζομαι σε τρείς καλλιτεχνικές δουλειές για να καταφέρω να έχω έναν αξιοπρεπή μισθό και να μπορώ να ζήσω με τον σύντροφό μου. Κι αυτά όλα έγιναν με μεγάλο πείσμα και μέσα από σκληρή δουλειά. Υπήρχαν στιγμές που αναγκαζόμουν για τα προς το ζην να κάνω όπως και πολλοί συνάδελφοί μου άλλες δουλειές που δεν είχαν σχέση με την τέχνη μου. Πολλές φορές κοιτώ πίσω μου και βλέπω πως τρέχω μια ζωή συνεχώς , σε έναν αδιάκοπο και μακρύ μαραθώνιο αγώνα. Έχω την αίσθηση πως η γενιά μου δεν έζησε εύκολα, ελπίζω όμως σε ένα καλύτερο, πιο δίκαιο και με περισσότερες ευκαιρίες μέλλον, αν όχι για εμάς τουλάχιστον για τα παιδιά μας.

Ανθή Χ. Γουρουντή

Μουσικός, Υπεύθυνη Πολιτιστικών ΔΔΕ Πειραιά

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *