Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Του Γιώργου τα γεράματα

ΔΡΑΚΑΤΟΣΔρακάτος Χαράλαμπος

πρόεδρος Πολιτιστικής Ένωσης Περάματος

Ο Γιώργος Σωτηρόπουλος στο γεροντικό κρεβάτι άρρωστος κοιτάζει με τα διαπεραστικά του μάτια από το παράθυρο του δωματίου κι αναρωτιέται πού έχει πάει η παλιά του δύναμη και σαρκάζει την αδυναμία του με απαισιόδοξο δίστιχο:

«Όταν γεράσει ο άνθρωπος δεν έχει σωτηρία. Μοιάζει με το γραμμάτιο που λήγει η προθεσμία!»

Παλιά που είχε το υπέροχο εκείνο βιβλιοπωλείο, πνευματικό και λογοτεχνικό στέκι στην οδό Κολοκοτρώνη στον Πειραιά, στον αριθμό 92 πώς ήταν; Ο Γιώργος Σωτηρόπουλος ήταν τότε ζωηρός, ακούραστος στο βιβλιοπωλείο του «η Πειραϊκή φωλιά του βιβλίου» με το πλήθος των βιβλίων, ιστορικών, λογοτεχνικών, πολιτικών, φιλοσοφικών, σπανίων και ατελείωτων και πάνω και στο κάτω στο κατώι του μαγαζιού. Όλα μα όλα τα ήξερε, με λεπτομέρειες, με κρίση στην αξία τους με ποιο δυνατό πνεύματα γράφτηκαν, πότε; γιατί και πώς;

Όλα ήταν εξαρτήματα της βιβλιοπνευματικής του λεβεντιάς περισσότερο, παρά υλικά στοιχεία εμπορίου. Τ’ άγγιζε ελαφρά με το γοργό του μάτι μ’ ένα ρυθμό αγάπης και εκτίμησης.

Σημαντικά πρόσωπα μπαίνανε στο μαγαζί, όπως κι απλά, μα αξιόλογα πνευματικά. Ζητούσαν τη συμβουλή της πείρας, της γνώσης, της αγάπης του για το καλό αρμονικό και χρήσιμο γι’ αυτούς βιβλίο. Είχε για όλους και για το καθένα μικρό ή μεγάλο στα χρόνια ή στο πνεύμα, τη σωστή πρέπουσα απάντηση. Του πρότεινε εκείνο που πράγματι του ταίριαζε συμπληρώνοντας τη σκέψη που εκείνος ενδόμυχα είχε κι ας μην την έλεγε με λόγια.

Κι όλοι έσπευδαν με χαμόγελο ευχαριστήσεως, να λάβουν το πνευματικό δώρο απ’ αυτόν που ήξερε τι ζητούσαν. Το σωστό και κατάλληλο οικονομικά προς οικοδομή σοφίας και παιδείας.

Τους απάλλασσε από κάποια αδιόρατη σκονίτσα ραθυμίας, που η κοσμική ζωή είχε λάθρα φορτώσει.

«Αααχ! Καυμένε Γιώργο Σωτηρόπουλε! Τότε ήσουν δυνατός, αήττητος, εμπορικά και πνευματικά. Τώρα… τα γεράματα! Απομακρύνθηκες από την κοινωνία την καθημερινή την κοσμική. Οι σύγχρονοί σου χάνονται σιγά σιγά κι αυτοί, αρρωσταίνουν, πεθαίνουν. Πού είναι ο Λάσκαρης που μαζί εκδώσατε το περίφημο βιβλίο των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων; Που είναι ο ρομαντικός φιλόσοφος λογοτέχνης Χρήστος Αδαμόπουλος και τόσοι άλλοι; Φύγανε νωρίς και η υπόλοιπη κοινωνία, εγωκεντρική, αψίκορη στα ενδιαφέροντα της, παγερή και αδιάφορη εξακολουθεί το ψυχρό της δρόμο. Αλλοίμονο τότε αν δεν έχεις ανθρώπους δικούς σου κοντά σου, κι ακόμη δυο τρεις φίλους πιο κείθε, σε μια εποχή που ο περισσότερος κόσμος βασανίζεται από τόση μοναξιά παντού.»

«Όχι δεν είναι αλήθεια διαμαρτύρεται νοερά ο Σωτηρόπουλος. Να η σωτηρία!»

«Κληρονομιά που δίνει ο Κύριος είναι τα παιδιά, μισθός απ’ Εκείνον ο καρπός της κοιλίας», ψαλμικός στίχος, Ψαλμός 126, στιχ. 3).

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *