Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ψυχανεμίσματα…Χειροκροτούμε το ακαταλόγιστο και το παράλογο

Παπουλάκου ΝίκηΣ’ αυτό τον τόπο δυστυχώς ποτέ δεν καταφέραμε να κάνουμε δίκαιη απόδοση ευθυνών, καθώς και σωστό επιμερισμό δικαιοδοσιών και εξουσιών. Αυτό ευθύνεται και για την αναποτελεσματικότητα σε πολλά θέματα. Συγκρούονται οι εξουσίες μεταξύ τους και όπως σοφά λέει ο λαός ‘’όπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει!’’

Ως λαός πάλι εμφανίζουμε επιλεκτική ευαισθησία, ευθιξία, επικριτική διάθεση και μειωμένη αντίληψη της όλης κατάστασης που επικρατεί. Κάτι που εκμεταλλεύονται και κατευθύνουν αυτοί που κινούν τα νήματα και τα ΜΜΕ. Και δε με θλίβουν τόσο αυτά που συμβαίνουν γύρω, όσο το ότι κάποιοι, (αρκετοί θα έλεγα), αρνούνται να δουν πως συμβαίνουν! Κλείνουν μάτια και αφτιά και χειροκροτούν το ακαταλόγιστο και παράλογο! Ο βιασμός της ζωής μας και της καθημερινότητάς μας αυτά τα τελευταία 12 χρόνια, βαφτίστηκε σωτηρία και το χειρότερο; Αρκετοί το βλέπουν έτσι, το έχουν αποδεχθεί και το χειροκροτούν! Έχουν αφεθεί στην αναμονή των επιδομάτων και βοηθημάτων κι έχουν ξεχάσει αυτά που τους έχουν πάρει, χωρίς καμιά επιπλέον διάθεση διεκδίκησης να τα πάρουν πίσω, αν όχι όλα, κάποια.

Γιορτάστηκε και η 17 Νοέμβρη και ως συνήθως δεν έλειψαν τα χημικά και οι μολότοφ στο τέλος, βανδαλισμοί και τα συνήθη! Και ποτέ δε βρέθηκαν αυτά τα εξωκείμενα στοιχεία που εμφανίζονται κάθε φορά σε κάθε εκδήλωση / διαδήλωση και τα κάνουν γυαλιά καρφιά. Είναι οι συνήθεις γνωστοί άγνωστοι που αμαυρώνουν κάθε συγκέντρωση διαμαρτυρίας ή εορτασμού.

Παράλληλα με τους πανηγυρισμούς για την ημέρα, καλό θα ήταν λοιπόν, να προβληματιστούμε πώς μετά από 49 χρόνια το ‘’Ψωμί, παιδεία, Ελευθερία’’ είναι σύνθημα επίκαιρο όσο ποτέ και γιατί, τι έφταιξε; Πώς καταντήσαμε να ζητάμε και πάλι ένα ξημέρωμα. Μια ματιά και στη Δημοκρατία που έχουμε, κατά πόσον η Δημοκρατική όψη είναι εμφανής σε όλα τα θέματα που αφορούν την Κοινωνία και τον πολίτη, ή επιλεκτική κατά περίπτωση;

Ζούμε καταστάσεις απείρου κάλλους, κάθε μέρα βγαίνουν στην επιφάνεια διάφορα, εγκλήματα, βία, κακοποιήσεις, απάτες κ.ά. πολλά. Μέρες εβδομάδες, μήνες ασχολούνται τα ΜΜΕ και οι εφημερίδες με φρικαλέες περιγραφές ενίοτε και με μακροσκελείς συζητήσεις, αναλύσεις περιστατικών και γεγονότων. Λεπτομέρειες που δε βοηθούν σε τίποτα ουσιαστικά, απλώς εθίζουν το θεατή σε αυτά που περιγράφουν και αναλύουν. Το κακό μπορεί να συμβαίνει στη διπλανή πόρτα και δεν παίρνουμε χαμπάρι, γιατί συνήθως κάνουμε πως δεν βλέπουμε και αποφεύγουμε να ασχοληθούμε, μόνο για κουτσομπολιό είμαστε πρώτοι, αλλά μέχρι εκεί. Είναι και κάποιοι που συνηθίζουν να λένε, ‘’δεν θέλω να ακούω τίποτα, δεν θέλω να ξέρω τι γίνεται’’. Τάχα δε βλέπουν τηλεόραση κι έλυσαν όλα τα προβλήματα. Κι όμως το να είναι κανείς γνώστης της πραγματικότητας και των καταστάσεων που επικρατούν γύρω, δεν του στερεί το δικαίωμα στην ελπίδα, αντιθέτως τον αναγκάζει να αναζητήσει λύσεις, να προετοιμασθεί, να αντισταθεί, να αμυνθεί και να ελπίζει! Το να κλείνεις μάτια και αφτιά σε ότι συμβαίνει κάποια στιγμή θα ξυπνήσεις απότομα και είναι ότι χειρότερο μπορείς να πάθεις.  Όπως και τη δεκαετία πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, που είχαμε αφεθεί στη φούσκα της καλοπέρασης και της κατανάλωσης και μας έπεσε ξαφνικά στο κεφάλι η κρίση, με τη μείωση των εισοδημάτων, με χρέη παλιά και νέα, με πτώση βιοτικού επιπέδου κλπ.

Κάποτε την ακρίβεια την αντιμετωπίζαμε με αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Τώρα που μισθοί και συντάξεις είναι στο μισό του κάποτε, την αντιμετωπίζουμε με βοηθήματα / επιδόματα κοινώς ελεημοσύνες, που προσωπικά το θεωρώ κατάντια και μόνο λύπη νιώθω γι’ αυτό που συμβαίνει Το πρόβλημα στη ζωή μας, δεν είναι τόσο η ακρίβεια, η ενέργεια, ο πόλεμος, όσο τα κατακρεουργημένα εισοδήματά μας αυτά τα χρόνια, οι επί πλέον φόροι… και όσο αυτό δεν γίνεται αποδεκτό από τους κρατούντες, και όσο εμείς παραμένουμε απαθείς με απλωμένο χέρι για βοηθήματα, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, δεν πρόκειται να βελτιωθεί η ζωή μας στο ελάχιστο. Μας έχουν φλομώσει στα νούμερα, στην ανάπτυξη, στις επενδύσεις, στις εξορύξεις και τόσα άλλα, επικοινωνιακά όλα, που σε κάνουν να μπερδεύεσαι και να πέφτεις στη φάση εικονικής ευημερίας. Όλα αυτά λοιπόν καλά είναι εάν και εφ’ όσον αληθεύουν, όμως τον πολίτη ενδιαφέρει περισσότερο το τι θα βάλει στην τσέπη του από όλα αυτά. Διαφορετικά όλα αυτά αφορούν το Κεφάλαιο και τους πέριξ αυτού. Όπως και μια Εταιρεία όταν γράφει υπερκέρδη αφορούν την ίδια και σπανίως φθάνει κάτι στους εργαζόμενους.

Νίκη Άννα Παπουλάκου.

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *