ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΌΤΗΤΑ

Μετα την 10ετή Οικονομική κρίση και την 2ετή (και βλέπουμε) επέλαση του απειλητικού COVID19, η καθημερινή μας κουλτούρα υπέστη αλλοιώσεις και η τρέχουσα συμπεριφορά μας ανεπίστρεπτες ανατροπές. Η κανονικότητα, -νεολογισμός της διαταραγμένης εποχής μας- όπως είχε καθιερωθεί τις τελευταίες 2, 3 τελευταίες δεκαετίες, μας αποχαιρέτησε και όσοι πιστεύουμε στην επάνοδό της μάλλον είμαστε υπερβολικά αισιόδοξοι και αρκούντως ρομαντικοί.

Οι νέες συνθήκες που επιβάλλονται είτε αφορούν τις ανθρώπινες σχέσεις, είτε το πλαίσιο των δικαιωμάτων μας εργασιακών, κοινωνικών κ.α. παραμερίζουν κατά κάποιο τρόπο την αλληλέγγυα κοινοτική διάσταση που χαρακτήριζε τις συνάφειές μας και μας μεταθέτουν «βιαίως» σε προτεσταντικές πρακτικές. Λιτή βιαδίωση και συσσώρευση πλούτου σε θυλάκια ανθεκτικά. Τα σωτήρια -πράγματι- εμβόλια σώζουν ζωές, αλλά δεν αποτρέπουν την επέλαση του επάρατου πληθωρισμού, ο οποίος επιφέρει μια κραυγαλέα συμπίεση των οικογενειακών προϋπολογισμών και φτωχοποιεί τις λαϊκές και μεσαίες εισοδηματικές τάξεις. Τα αίτια του πληθωρισμού έχουν κυρίως διεθνή προέλευση, άμεσα συνδεόμενη με την ενεργειακή κρίση.

Πάντως, υγειονομική κρίση και πληθωριστική εμφάνιση είναι άμεσα συνδεόμενες (επιφυλασσόμεθα σε άλλη ευκαιρία να προβούμε σε εκτενή ανάλυση), λαμβανομένης υπ’ όψη και της γεωπολιτικής αναταραχής που επικρατεί στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή.

ΑΝΤΩΝΗΣ Α. ΖΑΡΙΦΗΣ